Millennials, oftewel de huidige twintigers en prille dertigers, kijken op een andere manier naar relaties dan de voorgaande generaties. Het lijkt wel of ze een beetje ‘fomogaam’ zijn. Monogaam dus, maar dan met de ‘fear of missing out’. Die angst om iets te missen maakt dat ze het begrip relatie al eens op een creatieve manier gaan interpreteren.
"Sorry, maar ik ga me heus niet aan één man binden! Stel je voor dat ik al dat leuks moet missen!” Aan het woord is Lisa (30), sinds vorige week verloofd met Lewis. Aan haar hand bungelt een kanjer van een verlovingsring. “Hij heeft me gevraagd in het station van St Pancras, net voor de trein vertrok. Zo romantisch!” Lewis woont in Londen, Lisa in Brussel. Sinds vier jaar hebben ze een relatie. Heb ik al gezegd dat ze ook nog een vriendje in Antwerpen heeft?
“Moet je dat gerampetamp met whatshisname niet stopzetten nu je gaat trouwen?”, vraag ik, want ik ben uiteraard strontjaloers op het feit dat zij dat allemaal ongestraft voor elkaar krijgt. Wie heeft er nu een verloofde én een vriendje? “Nee hoor, we hebben goeie afspraken.” Concreet: ze mag eens in de maand met nummer 2 afspreken en seks hebben, maar ze blijft er niet slapen. Voor Lewis gelden dezelfde regels. Don’t ask, don’t tell, luidt de policy.
Binnen enkele maanden gaat ze met haar verloofde samenhokken in Brussel en dan gaan ze evalueren hoe het verder gaat. “Goh, ik denk dat ik wel een monogamige relatie wil. Voor 95% monogaam of zo, met 5% frummelruimte. Ik wil niet het gevoel krijgen dat ik alles moet missen omdat ik samenwoon. Stel je voor dat je zo’n geweldig leuke kerel moet wandelen sturen, zo een uit de duizend...”
Voor de meesten onder ons is dat nu net de catch-22 van elke relatie, de prijs die je betaalt voor een soa-vrij en voorspelbaar liefdesleven. Iedereen is wel eens aangetrokken tot een derde. Maar wee je overspelige gebeente als je toenadering durft te zoeken. En doe je het niet, is de kans reëel dat je het uitdunnende haar of het opkomende buikje van je partner weldra als een afknapper gaat ervaren.
“Geef gewoon toe dat er niks beter is dan verliefdheid en die ontlading van de eerste keer... Waarom zou je jezelf voor de rest van je leven al dat moois ontzeggen? Het is toch net de ultieme daad van liefde om je partner nog iets te gunnen?” Lisa is verre van een geïsoleerd geval. Ze is wel een van de weinigen die er openlijk voor uitkomt dat ze ‘liever vijftig jaar aan een stuk zou menstrueren dan diezelfde tijdspanne te moeten doorbrengen met één enkele man’.
Een beetje research leert me dat het fenomeen van de nieuwe monogamie een prominente plaats veroverd heeft in de mainstream media. Én in de praktijk van de psycholoog, zo klinkt het bij de relatietherapeut, want in de realiteit schijnt een flexibel huwelijk niet altijd evident te zijn. Open relaties op zich zijn uiteraard niets nieuws: hippies, swingers en polyamoureuzen hebben het fenomeen al in alle richtingen geëxploreerd. Het nieuwe is dat de affaire niet plaatsvindt in een sfeer van complete vrijheid en lekker veel drugs, maar wel binnen een kader van zorgvuldig opgestelde regels en afspraken. Het is eigenlijk best wel braaf.
