Christian Wijnants (38) is modeontwerper en opende onlangs de eerste flagshipstore van zijn label in Antwerpen.
“Voor mij zijn de feestdagen een traditioneel en uniek moment om met de hele familie samen te komen. Wanneer ik bijvoorbeeld door Azië reis, ben ik steeds verbaasd over de invloed die tradities en religies daar nog hebben op de bevolking. Dergelijke familietradities worden bij ons steeds vaker vergeten, vandaar dat ik ze zo koester. Ik kijk er altijd naar uit om lekker en uitbundig te eten en tijd door te brengen met de kinderen van mijn zus. Dit jaar vieren we kerst bij mijn ouders in Brussel en dat doen we heel traditioneel, met Belgische en Zwitserse invloeden (Christians moeder is Zwitserse – red.). Zo zetten we echte kaarsen op de kerstboom terwijl we Duitse liedjes zingen en staan er zowel kalkoen als spätzle op het menu. Soms gaan we na het eten nog naar de middernachtmis. Ons kerstfeest is bijna een ritueel, heel bijzonder. Ik vind het heel leuk om cadeaus te geven en ik heb bovendien het voordeel dat ik stukken uit mijn collectie kan schenken. Soms breng ik een grote doos met allerlei stuks mee waaruit de ganse familie kan kiezen. Anderzijds probeer ik tijdens reizen doorheen het jaar al wat geschenkjes te kopen om die typische last minute stress te vermijden. Zelf word ik het liefst van al verrast. Bij ons geen speciale dresscode, alles moet kunnen, vind ik!”
Lara Taveirne (32) kreeg de Debuutprijs voor haar roman ‘De kinderen van Calais’.
“Feestdagen, dat is lichtjes ontwarren, de ballen en kerstbeeldjes uit kranten wikkelen en de watten op mijn kerststal vervangen. Op het kerstfeest voeren we met de familie elk jaar een levende kerststal op. Met schapen en koningen en herders, de hele santenkraam. Al sinds ik de kribbe ben ontgroeid, speel ik de rol van engel. De engel heeft vleugels en mag op het dak van de stal staan. Meerdere leden van de nieuwe generatie azen op mijn rol, maar ik ben niet van plan te capituleren. Ik ga door met engel zijn tot God zelf me van dat dak afblaast.
Kerstmis kan nooit compleet zijn zonder een keer aan de boezem van je tante te zijn gedrukt, maar op tweede kerst vieren we feest bij vrienden. Onder de blote hemel, op strobalen en met vuur. Op oudejaarsavond sluit ik me naar jaarlijkse traditie op. Dat feest laat ik over aan de rest van de wereld.
Mijn criterium bij cadeaus is dat ze makkelijk moeten kunnen verdwijnen. Als ik spullen in de winkel zie liggen, denk ik meestal al aan hun eindbestemming in het containerpark. Ik geef dus liever dingen als flessen sap van appels uit onze tuin. Of een boek. Dat kun je uitlenen of in de kachel gooien, als je niet van lezen houdt. Het lijkt me nogal triest om mijn eigen boeken cadeau te geven, maar andere boeken kunnen wel. Ik hoop nog altijd mensen te kunnen bekeren tot boeken waarin ik mezelf ben verloren. Zelf droom ik mijn hele leven al van een opgezette pelikaan. Ik wil al heel lang iets doen rond ‘Het meisje met de zwavelstokjes’, het bittere sprookje van H.C. Andersen. Dat verhaal is als kind aan mijn ribben gaan hangen en het hangt daar nog steeds.”
