Modekoningin/koning
Het weze duidelijk: Gwendoline Christie maakt niet graag het verschil tussen mannen en vrouwen. Niet als het aankomt op klappen uitdelen en ook niet wat hun looks betreft. Haar continue strijd tegen stereotypen is niet alleen de filmbonzen opgevallen, ook de modewereld blijkt fan. En dan in het bijzonder Vivienne Westwood: zij plantte de boomlange actrice dit seizoen op de catwalk én bombardeerde haar tot het gezicht van haar uniseks collectie. Voor de lens van topfotograaf Juergen Teller kreeg de ster jurken, jassen en broeken aangemeten die zowel voor man als vrouw zijn bedoeld. “Vrouwen zien er uit als koninginnen òf koningen, mannen als koningen òf koninginnen! Ik ben dol op de zogezegd verkeerde properties, het is erg seksueel omdat het nieuw is en het publiek dwingt om de drager door een andere bril te bekijken,” klinkt het daarover in kamp Westwood. “Gwendoline is perfect voor die rol want ze is onweerstaanbaar aantrekkelijk.”
Wat niet wil zeggen dat je de actrice zomaar in een androgyn hokje moet plaatsen. Westwood is niet haar enige bondgenoot in modeland en maar wat vaak verschijnt Christie in experimentele creaties van bevriende ontwerpers op de rode loper. Naveldiepe decolletés of minirokjes die haar kilometerslange benen in de verf zetten, worden daarbij niet geweerd. Ze mag zich op de werkvloer dan wel graag in een harnas hijsen, de ster is niet bang van een streepje bloot. Meer zelfs: ze poseerde tijdens haar studententijd aan de Drama Centre London poedelnaakt voor de gewaagde fotoreeks Bunny van de Australische fotografe Polly Borland, bedoeld als antwoord op de plastieken schoonheid van de beruchte Playboy Bunnies. Achteraf kijkt de actrice met gemengde gevoelens op de shoot terug, al heeft ze ongelooflijk veel respect voor de moed van haar dertigjarige zelf: “Ik had me altijd voorgenomen nooit naakt te gaan aangezien ik geen waanzinnig moordlijf heb. Een deel van me, de meer intellectuele en instinctieve ik, zei me dan weer dat ik het juist dààrom wel moest doen. We kunnen schoonheid op een verschillende manier verkennen, compleet met onvolmaaktheden!” En al wie daar niet akkoord mee gaat, riskeert een elleboog, krom- of lichtzwaard in het gezicht…
In Hunger Games
Wie straks alvast aan die behandeling wordt onderworpen, zijn de stormtroepen van het Capitol -de fictieve hoofdstad uit de Hunger Games saga. Omdat Christie het niet kan laten zich in elke epische strijd te mengen -of die nu op of naast het scherm plaatsvindt- vecht ze aan de zijde van Jennifer Lawrence tegen de tirannie en slechte smaak van de Capitol boosdoeners. Tussen haakjes: in de Hunger Games trilogie behouden zij zich het voorrecht foute make-up te dragen en andermans kinderen in te zetten als gladiatoren. Jennifer Lawrence, aka Katniss Everdeen vecht sinds drie films tegen dat onrecht, iets zegt ons dat de komst van Gwendoline Christie, oftewel Captain Lyme, haar revolutie straks in stroomversnelling brengt. Ik zei het al: de Capitolers houden zich maar beter goed aan hun make-uptafeltje vast, het zal stuiven! Waarom de actrice steeds opnieuw voor fictieve werelden kiest? “Ik weet dat het buitengewoon geeky van me is, maar ik leef een beetje in een parallelle dimensie en er hangt nu eenmaal een speciale sfeer rond die projecten. Dat valt me ook op tijdens Comic Con, de jaarlijkse hoogmis voor nerds en sinds vijf jaar ook een verplichte -en zeer gesmaakte- stop voor mij: de fanbase van projecten als Star Wars straalt iets uit dat je nergens anders vindt. Noem het dagdromen of misplaatste fantasietjes, maar voor mij draait het om hoop. De fans dromen van een betere, stoerdere, andere wereld waarin de gangbare idealen niet gelden en behaarde aapmensen net zoveel kans hebben op geluk als bloedmooie prinsessen. Leuk toch?”
Twee films, een televisiereeks, een modecampagne en het occasionele functioneel naakt: de agenda van Gwendoline Christie is meer dan goed gevuld. Of er ook iemand is bij wie ze helemaal tot rust kan komen? Volgens hardnekkige geruchten is dat de Britse ontwerper Giles Deacon. Zij staat de hele dag met een zwaard te zwaaien, hij tekent jurkjes, maar ‘s avonds zouden ze een harmonisch koppel vormen. En dat al sinds 2013, maar officieel wordt er met geen woord over gerept. Achter deze sterke vrouw hoort blijkbaar een onzichtbare man. Als ik haar dan toch vraag naar de mysterieuze relatie, haalt ze haar schouders op: “Hij is een fantastische designer en hij stuurt me vaak gratis jurken op. Wat bijzonder vrijgevig is; aan mij ben je, gezien mijn lengte, immers veel stof kwijt…”
Mr. en Mrs. Deacon-Christie?
