Scheiden, trouwen en bevallen op één dag. Het is zo’n van de pot gerukt scenario dat het zelfs als verhaallijn van een dagelijkse soap te ongeloofwaardig klinkt. Het turbulente verhaal van Annick bewijst dat de realiteit de fictie soms overtreft.
Zaterdagavond was onze gebruikelijke girls night out. Met de vaste kliek - vier yolo mid-twintigers met een lichte vorm van bindingsangst - maakten we elk weekend een dancing onveilig om onze marktwaarde te bepalen en met een beetje geluk ook te verzilveren. Meisjes op mannenmissie, zo noemden we onze vrouwelijke verzetjes. In een Little Black Dress, trendy bun op het hoofd en knalrode lippen waanden we ons het dreamteam van de clubscene. Inzet van de avond: de jackpot winnen, onze codenaam voor een onenightstand met onderlinge toestemming. Die zaterdag besloot ik om voluit voor de winst te gaan, ik wist intuïtief dat het een nacht met happy ending zou worden. Na een uur lang intensief mannen observeren aan de bar, kreeg ik plots Stefan in het vizier: een beer van een vent, één brok testosteron voor onmiddellijke consumptie. Ik was meteen getriggerd. Mijn target voor de avond werd unaniem goedgekeurd. Ik zette me schrap om zijn persoonlijke ruimte binnen te dringen, maar Stefan bleek een easy catch. Na een eerste rondje obligate openingszinnen, trakteerde hij me op een gin tonic en kreeg het gesprek een nieuwe dynamiek.
Stefan werkte als vrachtwagenchauffeur voor een internationaal transportbedrijf en was vrijgezel, op een occasionele scharrel in de cabine van zijn truck na, maar hij hoopte zich zo snel mogelijk te settelen. Lichtjes beneveld door de tweede gin tonic en de fysieke nabijheid van mijn stoere trucker, zag ik het ineens glashelder voor me: Stefan zou mijn one way ticket zijn naar een leven vol ongebreidelde passie en avontuur, de exit uit mijn banale nine-to-five bestaan. Mijn leven part 2 ontrolde zich als een filmstrip in mijn hoofd en alles viel op zijn plaats: Stefan had alles wat ik op dat moment van een man verwachtte. De jackpot was binnen.
De morning after spraken we af om elkaar het volgende weekend terug te zien. In de weken daarna liep ik op wolkjes: de afstand tussen ruimte en tijd werd virtueel overbrugd met kinky smsjes die we in het weekend à volonté consumeerden. Al snel veranderde ik mijn facebookprofiel naar ‘in a relationship’ en genoot van de privileges die bij mijn prille LAT-relatie hoorden. Ik had het beste van twee werelden: in de week hoefde ik met niets of niemand rekening te houden en de weekends brachten we door achter gesloten deuren. Net omdat we elkaar maar zo weinig zagen, waren we als koppel immuun voor ruzies, frustraties of conflicten. Dacht ik.
Fast forward. Een jaar later zat onze relatie in een stroomversnelling: we hadden een huis gekocht en zouden trouwen. Hoewel de passie toen al was bekoeld en ik niet het trouwerige type was, liet ik me gewillig meeslepen. Naarmate de huwelijksdatum naderde en de definitieve aankoopakte van ons huis dichterbij kwam, groeide het besef: ik wil niet meer! Ik deed mijn twijfels in eerste instantie af als voorhuwelijkse stress en troostte me met de wetenschap dat ik niet de eerste en zeker niet de laatste bruid die vlak voor D-day ten prooi valt aan paniekaanvallen. Vluchten op mijn trouwdag was een aanlokkelijk idee, maar in de praktijk geen optie. Ik beleefde mijn ‘mooiste dag’ op automatische piloot, met een fake ja-woord, een ingestudeerde openingsdans en een prefab eerste huwelijksnacht. Trouwen is nu eenmaal een grote stap, gun jezelf wat tijd om aan je nieuwe status te wennen, pepte ik mezelf op.
De verhuis gaf me iets te doen: omdat Stefan nooit thuis was, kreeg ik carte blanche om de kamers in te richten. Surrogaat geluk. Wat heb je aan een pinterest interieur als je elke avond alleen thuiskomt? Ik voelde me met de dag ongelukkiger. De spannende smsjes van in het begin werden korte dienstmededelingen. ‘Onderweg. x’ of ‘Vast in Straatsburg. Zal later zijn. x’. Stefan kwam op zatermiddag thuis met een berg was die tegen de volgende dag opnieuw gestreken moest zijn. ’s Avonds binge kijken. Het begon steeds harder te knagen maar ik speelde mijn rol van toegewijde echtgenote voortreffelijk. Uiteindelijk had ik zelf voor dit leven gekozen, dus ik zweeg, Alles voor de lieve vrede. Voor Stefan was er geen vuiltje aan de lucht. Hij vond alles perfect.
Om niet elke avond alleen thuis te moeten zitten, besloot ik een extra job in de horeca. Na sluiting gingen we altijd nog iets drinken met de crew en al snel stortte me terug in het uitgaansleven. Om mijn ego een boost te geven. Op een avond kwam ik Koen tegen. Elektriciteit. Vlinders in mijn buik. Dit had ik nooit eerder gevoeld. Koen was de man van mijn leven. Zoveel was duidelijk. De magie was wederzijds. Met Koen voelde alles als een eerste keer. Hij wist dat ik getrouwd was, zodat we stiekem afspraken. Twee maanden later was ik zwanger van Koen en meest surrealistiche situatie terecht: ik moest zo snel mogelijk aan Koen vertellen dat ik zwanger was met het risico dat ik de man van mijn leven zou verliezen en ik moest weggaan bij Stefan, die niet mocht weten dat ik iemand anders had, laat staan dat ik zwanger was. Ondanks alle rampscenario’s die ik me had ingebeeld, bleek hij heel begripvol. Hij had het helemaal niet zien aankomen. Hij had nooit gemerkt dat ik zo ongelukkig was en stelde zich heel sportief op. Hij wou mijn geluk niet in de weg staan. Stefen stemde onmiddellijk in met een scheiding en zou niet moeilijk doen over de boedelverdeling. Hoewel ik opgelucht dat het zo gemakkelijk gelopen was, vond ik zijn gelaten reactie en makke houding de grootste afknapper. Achter zijn masculiene façade zat een mak lammetje. Ik ben die avond bij ingetrokken bij mijn beste vriendin omdat ik mijn relatie met Koen nog stil wou houden. Stefan mocht er niet achter komen en ik wou mijn omgeving niet bruskeren. Mijn ouders waren pas bekomen van de schok van de scheiding, als ik nu zou vertellen dat ik iemand anders had en ook nog eens zwanger was, zou de hel losbarsten. De enige zekerheid die ik had, was dat Koen voor mij had gekozen.
Drie maanden later moest ik voor het eerst op de rechtbank verschijnen, fase één van de scheiding. Ik was erachter gekomen dat Stefan via via had gehoord dat ik zwanger was en bang voor de confrontatie. Bang dat hij op de afspraken zou terugkomen. Gelukkig was ik de eerste maanden zo misselijk geweest dat ik zes kilo was afgevallen. Toen we tegenover elkaar zaten in de rechtbank, voelde ik zijn blik over mijn buik glijden, maar er was gelukkig niets te zien. Een paar weken later zijn Koen en ik gaan samenwonen – zo snel al, je bent nog niet eens gescheiden, reageerde mijn moeder. Ik had de moed niet om te vertellen dat het van moeten was. Onder het mom van een housewarming diner, hebben we onze ouders uitgenodigd om het ‘grote nieuws’ mee te delen. Stilte. Verwarring. Ongeloof. Het was moeilijk te bevatten: ik was aan het scheiden, woonde net samen met een man die ik amper kende en was bijna vier maanden zwanger.
Mijn zwangerschap verliep verder zonder noemenswaardige complicaties en de scheiding ging de eindfase in: voor de definiteve uitspraak krijgen beide partijen nog een maand bedenktijd. Ik was intussen hoogzwanger: ik was uitgerekend over vier weken. Terwijl andere hoogzwangere vrouwen vol ongeduld de kalender afstrepen en fast forward de roze wolk tegemoet nestdrang, de muren oplopen van. Hoe kon ik me in godsnaam druk maken over de inrichting van de babykamer, doosjes met suikerbonen vullen of adressen voor de geboortekaartjes schrijven, terwijl ik me kapot zat te stressen over juridische en administratieve procedures. Als de baby geboren werd voor de scheiding rond was, zou Stefan automatisch de wettelijke vader worden en kwam de baby op zijn naam: een worst case scenario waar ik niet over wou nadenken. Ik kon niets doen. Ik was overgeleverd aan een Kafkiaanse toestand waar ik geen vat op had en was veroordeeld tot wachten. Wachten tot de echtscheidingspapieren waren toegekomen op het gemeentehuis waar ik met Stefan was getrouwd, om dan uiteindelijk te kunnen trouwen met Koen.
Toen ik vervroegde weeën kreeg, sloeg de angst me helemaal om het hart. Platte rust, terwijl ik me vanbinnen zat op te vreten. Ik kon enkel wachten op de documenten, mijn weeën onderdrukken en hopen dat de baby geen dag te vroeg zou komen. Na een slapeloze nacht oefenweeën, kwam die ochtend het verlossende telefoontje van de dienst burgerzaken: de echtscheidingspapieren lagen klaar. Halsoverkop in de auto gesprongen – of in mijn geval gestrompeld – om de papieren op te halen in het gemeentehuis en van daaruit door te rijden naar het gemeentehuis waar we zouden trouwen. Een geïmproviseerd spoedhuwelijk in beperkte kring – mijn schoonouders waren net te laat om de plechtigheid mee te maken – en van daaruit in rechte lijn naar het ziekenhuis waar ik die avond bevallen ben van een prachtige dochter. Dat onze huwelijksverjaardag vanaf nu samenvalt met de geboorte van onze dochter is een verhaal dat me de rest van mijn leven zal blijven achtervolgen.
