Stefan werkte als vrachtwagenchauffeur voor een internationaal transportbedrijf en was vrijgezel, op een occasionele scharrel in de cabine van zijn truck na, maar hij hoopte zich zo snel mogelijk te settelen. Lichtjes beneveld door de tweede gin tonic en de fysieke nabijheid van mijn stoere trucker, zag ik het ineens glashelder voor me: Stefan zou mijn one way ticket zijn naar een leven vol ongebreidelde passie en avontuur, de exit uit mijn banale nine-to-five bestaan. Mijn leven part 2 ontrolde zich als een filmstrip in mijn hoofd en alles viel op zijn plaats: Stefan had alles wat ik op dat moment van een man verwachtte. De jackpot was binnen.

De morning after spraken we af om elkaar het volgende weekend terug te zien. In de weken daarna liep ik op wolkjes: de afstand tussen ruimte en tijd werd virtueel overbrugd met kinky smsjes die we in het weekend à volonté consumeerden. Al snel veranderde ik mijn facebookprofiel naar ‘in a relationship’ en genoot van de privileges die bij mijn prille LAT-relatie hoorden. Ik had het beste van twee werelden: in de week hoefde ik met niets of niemand rekening te houden en de weekends brachten we door achter gesloten deuren. Net omdat we elkaar maar zo weinig zagen, waren we als koppel immuun voor ruzies, frustraties of conflicten. Dacht ik.

Fast forward. Een jaar later zat onze relatie in een stroomversnelling: we hadden een huis gekocht en zouden trouwen. Hoewel de passie toen al was bekoeld en ik niet het trouwerige type was, liet ik me gewillig meeslepen. Naarmate de huwelijksdatum naderde en de definitieve aankoopakte van ons huis dichterbij kwam, groeide het besef: ik wil niet meer! Ik deed mijn twijfels in eerste instantie af als voorhuwelijkse stress en troostte me met de wetenschap dat ik niet de eerste en zeker niet de laatste bruid die vlak voor D-day ten prooi valt aan paniekaanvallen. Vluchten op mijn trouwdag was een aanlokkelijk idee, maar in de praktijk geen optie. Ik beleefde mijn ‘mooiste dag’ op automatische piloot, met een fake ja-woord, een ingestudeerde openingsdans en een prefab eerste huwelijksnacht. Trouwen is nu eenmaal een grote stap, gun jezelf wat tijd om aan je nieuwe status te wennen, pepte ik mezelf op.

De verhuis gaf me iets te doen: omdat Stefan nooit thuis was, kreeg ik carte blanche om de kamers in te richten. Surrogaat geluk. Wat heb je aan een pinterest interieur als je elke avond alleen thuiskomt? Ik voelde me met de dag ongelukkiger. De spannende smsjes van in het begin werden korte dienstmededelingen. ‘Onderweg. x’ of ‘Vast in Straatsburg. Zal later zijn. x’. Stefan kwam op zatermiddag thuis met een berg was die tegen de volgende dag opnieuw gestreken moest zijn. ’s Avonds binge kijken. Het begon steeds harder te knagen maar ik speelde mijn rol van toegewijde echtgenote voortreffelijk. Uiteindelijk had ik zelf voor dit leven gekozen, dus ik zweeg, Alles voor de lieve vrede. Voor Stefan was er geen vuiltje aan de lucht. Hij vond alles perfect.