Mijn tenen zijn door mijn sneakers geschoten!!! Mijn benen heffen voor de derde week op rij vijftig kilo op en blijkbaar hebben mijn tenen me al die tijd onbewust proberen helpen. Goed voor twee ronde gaten in mijn splinternieuwe sportschoenen.
Steve, mijn personal coach, had het nochtans voorspeld: „trainen met een coach betekent je grenzen verleggen,” klonk het toen ik drie weken geleden met intacte schoentjes bij hem kwam aankloppen. Ik neem aan dat ik bij deze een eerste limiet heb bereikt, die van mijn trouwe schoeisel dan. Hoe het met mijn tenen zelf en de rest van mijn lichaam gesteld is? Goed eigenlijk, al kan ik me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zònder stijve spieren opstond. Dit vervelende neveneffect buiten beschouwing gelaten, staat mijn sportieve radar op “steeds fitter wordend”. Waar ik aan het begin van de rit puffend en hijgend tegen de grond ging, kan ik de gemiddelde oefening bij deze uitvoeren zonder knalrood te worden, zonder door mijn benen te zakken en zonder een hartinfarct te simuleren -dit in de hoop dat Steve me even laat pauzeren. Ik heb ondertussen het niet onverdienstelijke niveau van “pastelrood hoofd, trillende benen en een sneller kloppend hart” bereikt. Dat laatste is uitstekend nieuws, aangezien we aan high intensity training doen. Wat? We wisselen intervallen van grote inspanning af met rustperiodes. Dit zal de hartslag opdrijven, waardoor de stofwisseling -verantwoordelijk voor de afbraak van vetcellen- sneller gaat werken en de komende uren een maximum aantal calorieën zal verbranden. Een klein uur sporten dus, waarna je urenlang vanuit je luie zetel vermagert. Het klinkt te gek voor woorden! Elke trainer heeft zo zijn eigen specialiteit en bij Steve is dat prestatiegericht. Zijn doel is me aan het einde van de reeks zo sterk te krijgen dat ik mijn eigen lichaamsgewicht kan heffen, mijn persoonlijke doel is vooral de billen van Rihanna te krijgen -de twee blijken gelukkig compatibel…
Waarom ik eigenlijk train met een coach?
- Ten eerste omdat ik dat met mijn grote mond op de ELLE Bucket List heb gezet. Het was 29 december 2015, ik werkte vakkundig mijn derde chocolade muffin af op de redactie en pochte dat ik ook wel een modellenlijf zou hebben, moest ik net als Kendall, Selena en co op een eigen trainer kunnen rekenen.
- Ten tweede omdat ik altijd heb gevonden dat de personal training afdeling van Aspria, het Brusselse luxe fitness concept, er ongelooflijk leuk uitzag. Je vindt er springballen, een klimrek, trampolines, boksballen en ander leuk uitziend leuks. Om nog maar eens in de herhaling te vallen: het leek me leuk.
- Ten derde omdat personal training het perfecte excuus is om leuke sportswear in te slaan, toevallig een gigantische trend dit jaar...
- Ten vierde omdat me ik de avond van mijn 29-december-vol-muffins begon af te vragen of het écht zo gemakkelijk zou zijn om af te vallen als je een persoonlijke drilmeester hebt. Misschien zou er toch meer bij kijken dan één keer per week fotogeniek op een springbal te bouncen? Tijd om de proef op de som te nemen!
Zo gezegd, zo gedaan, en plots sta ik op het indoor speelplein de personal training afdeling te wachten op mijn trainer. De eerste confrontatie is… confronterend. Niet alleen blijk ik volledig incapabel de meest basic oefeningen uit te voeren, bovendien word ik opgemeten met een vreemd uitziende tang -“de huidplooidiktemeter”, wiens doel net zo lelijk is als zijn naam. In lekentermen: het ding meet de omvang van je vetkwabben, horror! Op basis daarvan stelt Steve een aantal doelstellingen op -hoe minder “grip” de tang aan het einde van de rit op me heeft, hoe beter! Goed. Over naar de oefeningen zelf. Die hebben klinkende namen. Aspria wordt bezocht door een internationaal publiek en in de wandelgangen hoor je een bonte mix van Nederlands, Frans, Italiaans, Engels, Russisch en zelfs Chinees. De fitnesstaal blijkt echter internationaal: iedereen weet wat burpees, squats, lunges en pull-ups zijn. Ik kende ze tot voor kort nog niet, maar heb ze heel snel aan den lijve ondervonden. (Na 15 moordende burpees na elkaar te hebben uitgevoerd, vergeet je die naam nooit meer, geloof me.) Hoe dan ook, de ooit zo leuk ogende toestellen van weleer veranderen plots in marteltuigen. Springballen dienen niet om te springen, wel om genadeloos op te planken. Het klimrek dient niet om ondersteboven aan te hangen, wel om je er tot in het zweet aan op te trekken, de zacht ogende stapelblokken waarvan ik dacht dat het zitzakken waren, diè dienen dan weer wél om op te springen. 15 keer op rij. Met je twee benen tegelijk. Klinkt eenvoudig, is het niet. Dan heb ik het nog niet over het meest verguisde der verguisde toestellen gehad: een “slee” van tachtig kilo (voor mij lijkt het op een monsterlijke buggy) die ik zes keer over de hele lengte van de sportzaal moet vooruit duwen. Hoe eenvoudig en stom dit er ook uitziet, het Is. Het. Niet! Na een allereerste set van zes aller-retourtjes, heb ik de indruk dat mijn maag werd omgedraaid en ik in volle storm op een oorlogsschip ben beland. “Volkomen normaal”, weet Steve me te vertellen, “dat zeeziek gevoel is een typische reactie als je een heel zware beentraining uitvoert.” Goed, ik ben bij deze gewaarschuwd: mijn toekomstige kinderen wegen beter geen tachtig kilo, anders zal mijn leven er onmogelijk zwaar beginnen uitzien.
Een video die is geplaatst door ELLE België (@elle_belgie) op
(Broek: Bench, Schoenen: Nike)
Indien ik deze uitdaging in mijn eentje was aangegaan, had ik al lang mijn zwaar bezwete handdoek in de ring gesmeten en had ik ondertussen alweer een nieuwe hobby gevonden -polo lijkt me leuk... Opgeven is echter geen optie als je tweewekelijks mét de glimlach tussen de springballen en klimrekken wordt verwacht door iemand die een uur lang enkel en alleen aandacht voor jou heeft. Doorbijten dus. En blijven glimlachen. Want… na drie weken besef ik dat de Monster Buggy steeds vlotter over de vloer glijdt, dat mijn maag niet langer keert wanneer ik burpee nummer elf uitvoer én dat ik zelf spontaan begin te verlangen naar mijn Gedachten-Op-Nul-uurtje. Mijn hoofd is nog steeds pastelrood en mijn benen voelen nog steeds aan als trillerige drilpudding, maar de eerste veranderingen zijn al zicht- én voelbaar. Wordt (zeer fotogeniek) vervolgd…!
Ook proberen? Bezoek Steves website Fit2Swing voor meer info!
