“Wat een mooie sprong!” Mijn man lijkt oprecht onder de indruk wanneer ik na een zware werkdag moeiteloos over de berg vuile was, boeken, hockeysticks en reistassen spring die me van mijn bed scheiden.
Vroeger was ik er klungelig met beide benen in blijven haken en geveld tussen de lakens neergestort. “Zo kan ik er nog vijfentwintig,” belieg beantwoord ik heel overmoedig zijn complimentje. “Misschien moet ik ook naar de personal coach,” concludeert hij.
Ik laat me ondertussen sinds twee maanden tweemaal per week braafjes afbeulen in de personal training area van de Aspria. Samen met mijn coach Steve verleg ik elke week opnieuw een grens. In het begin (Lees hier hoe de start van dit avontuur verliep) ging dat om gescheurde sneakers en een misselijkheidsaanval-wegens-teveel-intensiteit, tegenwoordig gaat het om hoger springen, verder lopen, meer gewicht heffen en globaal alles langer volhouden. Ik spreek ondertussen ook vloeiend fitnessees en rijg moeiteloos burpees, squats, incline push-ups en lunges aaneen. Mondeling toch. Ik ken de oefeningen in theorie ondertussen uit mijn hoofd, in de praktijk blijven ze een uitdaging. Dat omdat Steve mijn inspanningen elke les opnieuw “beloont” door me een moeilijkere versie van de vorige workout reeks op te leggen. Waar ik in het begin tien burpees moest uitvoeren (en dat met heel veel moeite), krijg ik er nu twintig op mijn bord. Moeilijk te verteren, nog steeds goed voor een misselijk gevoel en knalrood hoofd, maar die verschijnen pas nà de vijftiende sprong, daar waar ik tijdens de eerste lessen al na vijf zielige poging-tot-burpee’s tegen de grond ging. We kunnen dus van een vooruitgang spreken -dixit Steve.
Zover voor mijn uithoudingsvermogen, hoe zit het met de looks? Kleine biecht: ik ben er als de dòod voor om dit avontuur met een sixpack, stierennek en de schouderbreedte van Mevrouw Bulstronk te beëindigen. Je kan je dus mijn paniek inbeelden wanneer mijn coach me na een goede maand richting de afdeling Gewichtheffen loodst. No. Way. Hij stelt me meteen gerust: vrouwen, mannen en Mevrouw Bulstronk zitten volledig anders in elkaar. De twee laatsten hebben een veel hoger testosterongehalte dan vrouwen, een hormoon dat een belangrijke rol speelt in de aanmaak van spiermassa. Een man die dagelijks driehonderd sit-ups uitvoert, zal al snel een wasbordje van formaat zien verschijnen. Wil een vrouw datzelfde effect, dan moet ze naast een extreem streng sportregime ook een Spartaans dieet volgen én waarschijnlijk ook een reeks supplementen slikken. Wat krachttraining, want zo noemen we oefeningen met zware gewichten, dan wel met een vrouw doet? Het geeft de spieren mooi vorm (maar dus zonder overdrijven) en zorgt voor de zogenaamde “naverbranding”, een mechanisme waarbij je uren na de workout nog steeds calorieën blijft verbranden. Goed nieuws dus, spinazie eten en gewichtheffen maar! Waar ik de eerste lessen trouwens weinig verandering aan mijn lichaam merkte (wat normaal is, want dan leg je de basis), gaat het na een paar weken plots razend snel: op anderhalve maand tijd is mijn silhouet wel degelijk veranderd. De weegschaal toont nog steeds hetzelfde getal aan (dit omdat ik voorlopig niet op dieet ga), maar de huidplooidiktemeter heeft nog maar half zoveel grip als bij de eerste opmeting. Met andere woorden: strak, strakker, strakst en een slanker silhouet -en dat zonder een kilo af te vallen! Niets geen opgepompte buik of schouders ook, het enige dat is uitgezet, zijn de gaten in mijn schoenen -want ja, ik blijf mijn blauwe stappers trouw en mijn teen dragen nog altijd hun steentje bij…
