Jared Leto is stervende.
Althans, dat wil hij me doen geloven. De man zit ineengekrompen in een zetel in een donkere hotelkamer in Milaan. Zijn bibberende handen liggen verborgen onder een wollen dekentje en zijn felblauwe ogen staren me vol angst aan, klaar om zijn genadeslag –oftewel mijn eerste vraag- te ontvangen. Wat een komediant.
Laten we niet vergeten dat de stervende in kwestie een internationaal gelauwerde Oscarwinnaar is. Een acteur die aan de bak komt door op griezelig geloofwaardige wijze een psychopaat, drugsverslaafde, crimineel of transgender neer te zetten. Een onuitputtelijk showbeest dat met zijn band 30 Seconds To Mars urenlange optredens geeft zonder neer te vallen. Een grapjas die bijzonder actief is op sociale media en enkele uren voor ons gesprek nog een springlevende foto op Snapchat plaatste. Dat hij in volle Milanese hitte –het kwik staat op 35 graden- ten onder zal gaan aan een “a terrible cough” –zoals zijn persoonlijk assistente me met begrafenisstem meedeelt- lijkt me dan ook hoogts onwaarschijnlijk. Vanwaar dan die komedie? Gewoon, omdat hij zijn gekke zelf is. Jared Leto is een plaaggeest en ook al stond vandaag een PR-praatje over zijn hoofdrol in Gucci’s nieuwste parfumcampagne op het programma, hij heeft klaarblijkelijk besloten dat het leuker is om journalisten bloednerveus te maken. Tegelijk is hij trots op zijn project en valt hij bij momenten uit zijn rol. Zo kan hij zijn eigen enthousiasme niet onderdrukken wanneer hij het over boezemvriend en Gucci ontwerper Alessandro Michele heeft én over zijn allernieuwste maatje: een schildpad. Een absurde mengeling van vreemde vogels, maar dat heb je nu eenmaal met het nieuwe Gucci.
De drastische revolutie bij Gucci is het voorbije jaar dan ook niemand ontgaan. Het huis, ooit een bastion van degelijke Italiaanse luxe, kende de voorbije decennia meer dan één omwenteling. Onder Tom Ford stond het bekend om haar porno chic attitude en scheerde het hoge toppen met geniale, doch controversiële –volgens critici genadeloos vrouwonvriendelijke- campagnes. Fords succesvolle termijn werd opgevolgd door de zachte hand van Frida Giannini. De Italiaanse ontwerpster haalde het schokgehalte naar beneden en introduceerde een koelere huisstijl. Tegelijk schakelde ze het modehuis in verschillende campagnes voor vrouwenrechten in, zoals het Chime for Change programma in samenwerking met Beyoncé Knowles en Salma Hayek. Na een kleine tien jaar bleek ze echter helemaal klaar met Gucci –of was het omgekeerd?- en trok ze de deur achter zich dicht. Daarop werd nobele onbekende Alessandro Michele in 2015 aan het roer geplaatst. De man was al jarenlang een vaste waarde achter de schermen van het huis en zijn overstap van schaduw naar schijnwerper kon niet grootser gebeuren.
Hij introduceerde meteen een nieuwe visie: Gucci, dat het achtereenvolgens van expliciete seksualiteit en vrouwenemancipatie moest hebben, zou voortaan voor emancipatie tout court staan. Geen regels, geen richtlijnen, geen zorgen. Michele sloeg zowel letterlijk als figuurlijk aan het mixen en matchen. Zijn passie voor stoffige meubels en meubilairstoffen, voor all things crazy en voor al wat eigenlijk niet hoort, vertaalt zich in eclectische collecties die sinds een jaar de loftrompetten onophoudelijk doen schallen. Ook figuurlijk draait hij alles in de mix: mannen en vrouwen, kinderen en volwassenen, mensen en dieren, licht en schaduw, goed en slecht; alles wordt in een nieuw licht geplaatst. Een nieuwe dageraad die het aloude Gucci wederom op de kaart zet en waarin guilty pleasures enkel en alleen bestaan om voluit beleefd te worden.
Na de catwalk is ook Gucci Beauty aan de beurt, en daar komt de knotsgekke Jared Leto in het spel. Hij deelt met Michele een voorliefde voor absurde humor en Jezus kapsels, maar ze hebben vooral ook een absolute afkeer voor regels gemeen. Het ideale boegbeeld dus voor de nieuwe Gucci Guilty parfumcampagne. Die laatste is geregisseerd door Michele zelf en vindt plaats in Venetië, oord van verdienstelijk verderf. Je krijgt te zien hoe Leto in het gouden licht van het ochtendgloren -het gaat hier om een nieuwe dageraad, remember- mijmert over iets verschrikkelijk stouts dat hij de avond voordien deed. Het feit dat in zijn hotelbed twee halfnaakte meisjes liggen, geeft je alvast een idee van de misstap in kwestie. “Venetië was de perfecte setting voor dit verhaal,” steekt hij van wal in onze net iets minder sexy, in donker licht gebaden ziekenhotelkamer. “Het is een magische stad, één die eigenlijk niet had mogen of kunnen bestaan, gezien de ongunstige geografische ligging ervan. Het feit dat het er toch staat, is enkel en alleen te danken aan de koppigheid van de Venetianen. En aan hun decadentie natuurlijk, zonder decadentie is er geen leven.”
Productieve verdorvenheid dus, ik wil weten wat het meest liederlijke is dat Leto zelf al heeft beleefd. “Ik denk niet dat we daarover mogen praten,” klinkt het verontschuldigend. “Ik zou wel eens in de bak kunnen eindigen. Ik ben reeds in heel wat decadente situaties beland en die zijn niet voor publicaties vatbaar.” Hij groeide op met een hippiemoeder, die hem en zijn broer Shannon, mede-oprichter van 30 Seconds To Mars, omringde met artiesten van diverse pluimage en vooral ongestoord hun gangetje liet gaan. “Veel regels kwamen er aan mijn opvoeding niet te pas. Uiteraard waren er enkele basics die we moesten respecteren, maar verder was er van conformisme weinig sprake. Ik geloof heel erg in doen wat je kan en in het volgen van je eigen gevoel. Zolang je niemand pijn doet, zijn regels er juist om te breken.”Weinig verwonderlijk gaat de acteur ook in zijn rollen steeds op zoek naar personages die lak hebben aan elke vorm van comformisme. Zo was hij afgelopen zomer te zien als überslechterik The Joker in het langverwachte Suicide Squad, een rol die hem heel even naar de dark side deed hellen. Leto staat erom bekend heel ver te gaan in de voorbereiding van zijn films, soms zelfs ten koste van zijn eigen gezondheid, en tijdens de volledige duur van de opnames in zijn rol te blijven. Weinig verwonderlijk dan ook dat de beminnelijke Joker hem op den duur in zijn macht kreeg. “Het is eigenlijk een topkerel met een geweldig gevoel voor humor. Vandaag vind je mij misschien niet zo leuk (want ik ben ziek, kuch kuch), maar meestal ben ik ook een echte lolbroek. Hij heeft een duistere, snijdende humor, eentje die je overweldigt en meteen in zijn macht krijgt. Ik vind hem verslavend, hij doet en zegt gewoon waar hij zelf zin in heeft. Nu de opnames voorbij zijn, mis ik hem wel, we hebben samen veel lol beleefd.” Een voorbeeld van de pret in kwestie: op het einde van een lange draaidag stuurde Leto zijn tegenspeelster Margot Robbie een verrassingspakket op met een rat in. Tot zijn eigen teleurstelling bleek de actrice echter allerminst in schok en adopteerde ze het dier met veel liefde. “Ze nam het overal mee op de set, echt vreemd.”
Zelf heeft de ster ook een obsessie voor kleine beestjes. In de dagen voor ons interview zette hij Milaan op stelten in het gezelschap van… een schildpad. “Dat is echt een geniaal kereltje! Hij heeft geen naam, maar is wel mijn vriend en ik schat dat hij zo’n 35 jaar oud is. Ik vond hem tijdens een shoot enkele dagen geleden en sindsdien zijn we onafscheidelijk. Serieus, hij volgt me overal waar ik ga en is bijzonder snel voor zijn leeftijd. En voor een schildpad. Hij komt zelfs zo dicht dat ik zijn adem kan ruiken, maar ik moet jammer genoeg toegeven dat het niet zo’n aangenaam luchtje is. Dat vind ik verrassend, ik had niet verwacht dat een schilpad zou ruiken.” Over geurtjes gesproken, die zijn onlosmakelijk verbonden met herinneringen, is er een aroma dat hem altijd zal bijblijven? “Natuurlijk: de geur van een kampvuur! Dat houdt voor mij de allerbeste herinneringen in. Dat, en de mengeling van zweet en marihuana. Waarom? Het zijn de walmen die tijdens een concert vanuit het publiek opstijgen. Een afschuwelijke, maar ook mooie geur: ik associeer het met optreden, met de adrenalinekick die dat geeft, met het gevoel àlles aan te kunnen.”
Nu het gesprek eindelijk op de olfactorische baan is beland, waag ik mijn kans om het opnieuw over Gucci te hebben. Het Guilty parfum mixt aroma’s die traditioneel als mannelijke en vrouwelijk worden beschouwd. Een bewuste keuze, die past binnen de nieuwe huisstijl waarin gendergrenzen worden afgetast. “Alessandro was op zoek naar iemand ‘anders’, iemand die niet vreemd zou opkijken van het scenario. Ik neem aan dat hij mij in dat disfunctionele plaatje vond passen.” In de campagne zien we inderdaad hoe het Nederlandse model Vera Van Erp, stoeipoes van dienst, Leto’s aantrekkelijke smoelwerk volkwast met lippenstift. Dat is nu typisch Jared Leto: een internationaal sekssymbool, maar ook een man die je zin geeft hem met make-up te bewerken en in een zijden vrouwenhemd te hullen. Zelf vind hij dat trouwens ook leuk. Voor zijn rol van transgender in de Dallas Buyer Club (2014) weigerde hij tijdens de volledige duur van de opnames in mannenkleren rond te lopen. Inspannigen die hem een Oscar opleverden, alsook een bijzondere voorliefde voor de vrouwelijke garderobe. “De looks van mijn personage waren waanzinnig cool en bestonden vooral uit tweedehands jurken, tops en broeken. Persoonlijk zijn jurken mijn favoriet, Ze zitten lekker los en comfy, eigenlijk lijkt het of je niets aanhebt en dat is een heerlijk bevrijdend gevoel. Ik hou wel niet van panty’s, die haat ik nog meer dan hoge hakken. Onbegrijpelijk hoe vrouwen zich daar dagelijks in kunnen wurmen! Het was heel moeilijk om “haar” te laten gaan eens de film was ingeblikt. Weet je, als je een personage maakt, ga je er van houden en valt het afscheid ervan erg zwaar.” Lang heeft Leto echter niet moeten rouwen om het verlies van zijn vrouwelijk kantje, dankzij Gucci mag hij het allemaal opnieuw beleven en dat bevalt hem klaarduidelijk. Voorzien van een glanzende bomber, puntlaarsjes met bloemenprint, lekker verwarrend geurtje én een razend snelle schildpad huppelt deze man door het leven. Tenminste, als hij niet stervende is. Kuch kuch.
