Nu kan je niet meer weg
“Maar vind je dat leuk?!”, vraagt diezelfde vriendin als ik haar vertel dat ik me wel eens zachtjes laat insnoeren. “Dat lijkt me zo… vernederend.” Toegegeven: in het begin dook er af en toe een zweempje twijfel op. De eerste keer dat ik een tik kreeg. De eerste keer dat hij me heel streng toesprak. En de eerste keer dat ik vastgebonden lag en hij grijnzend boven me hing: “Nu kan je niet meer weg.” Maar een halve seconde later kon ik er weer van genieten, het voelt heel bevrijdend om me over te leveren aan zijn grillen. Ik hou ervan om hem op zijn wenken te bedienen, al blijft elke nieuwe stap een beetje aftasten naar hoe het aanvoelt. Want in theorie kan je handboeien en wat spanking sexy vinden, in praktijk kan dat flink tegenvallen. Zo sloeg ik in paniek toen mijn handen achter mijn rug waren vastgebonden. En die ene keer dat hij me geblinddoekt en vastgeketend op bed achterliet om mijn voordeur open te zetten, moest ik ook even slikken. Maar ik weet dat hij nooit te ver zal gaan, ik vertrouw hem voor de volle honderd procent. Zonder dat vertrouwen zou ik me nooit zo kwetsbaar kunnen opstellen. Ik weet dat hij mij respecteert en net daarom mag hij mij af en toe respectloos behandelen. Want dat is waar het soms op neerkomt: dat je een heel klein beetje vernederd wordt. Zo zijn er bijvoorbeeld gevolgen als ik mijn dresscode niet precies opvolg. Of als ik gemasturbeerd heb zonder het eerst netjes te vragen. ‘Stout zijn’ wordt afgestraft.
