Droomjob: muziekfotograaf

Hoe ben je gerold in de wereld van de muziekfotografie?

Mijn eerste echtgenoot was muziekfotograaf, ik was altijd al zijn rechterhand. Toen hij overleed, ben ik in mijn eentje doorgegaan, met behoud van zijn naam. Ik teken mijn muziekfoto’s sindsdien met ©Goedefroit Music. Veel mensen denken dat dit een agentschap is, maar dat is dus eigenlijk een éénmansarchief van Jan en mijn werk. Sinds kort heb ik wat meer tijd en los ik stapje per stapje wat beelden uit dat archief op mijn Facebook-pagina (/Goedefroit Music).

Wie is jouw persoonlijke favoriete artiest?

Eén naam opgeven, is onmogelijk. Ik heb door de jaren duizenden optredens gefotografeerd en artiesten geportretteerd. Pearl Jam, zeker. Neil Young ook. Alice Cooper, Sade, The Van Jets, Melissa Etheridge, Annie Lennox, Roisin Murphy, Red Hot Chili Peppers, Garbage, Arsenal, Regina Spektor, ...

Ik hou vooral van artiesten met uitstraling, artiesten ook die iets doèn, met heel hun lichaam en ziel, waardoor ze oprechte expressie krijgen. En dat mag nooit tegen hun zin zijn. Echte artiesten spelen àltijd met plezier. En dàt wil ik zien en vatten in mijn foto’s.

Verkies je een concert of liever een festival?

Geef mij maar concerten, in een zaal. In het festivalseizoen merk je soms dat artiesten moe zijn, het is dan ook hoogseizoen. Bovendien, op een festival maakt een optreden voor te veel bezoekers deel uit van het decor. In een concertzaal daarentegen krijgt een artiest een echt podium, voor eigen fans. En als fotograaf merk je dat. Een artiest smijt zich veel heftiger voor zijn eigen fans, dan wanneer hij moet spelen voor een gemengd publiek. In een zaal wordt een artiest ook gedragen, waardoor hij vaak tot meer in staat is. En dat levert niet alleen betere concerten op, maar ook sterkere beelden.

Kan je rustig jouw ding doen tijdens een concert?

Dat valt best wel mee. Er is best veel security aanwezig, en als fotograaf word je begeleid van ingang tot uitgang. Dus in principe geraak je niet meer binnen als het niet op voorhand aangevraagd en toegezegd is. Maar ter plekke verloopt alles doorgaans heel gemoedelijk, ook al omdat de meeste veiligheidsmensen mij wel kennen.

Klinkt goed, maar ben je ooit ergens moeten binnendringen, à la backstage of zo?

Het gebeurt wel eens dat er iets mis is met de accreditatie (de toelating tot fotograferen), en dan moet je jezelf wel eens 'binnenlullen' op een concert of festival. Bij interviews moet ik vaker ‘zagen’ om portretten te mogen maken. En soms druk ik dan ter plaatse door. Zo heb ik ooit Marianne Faithfull kunnen fotograferen.

’s Middags bij het interview was ze nog niet geschminkt en toch heb ik haar kunnen overtuigen om vlak voor het concert ’s avonds eventjes tijd te maken voor een portret.

Maar – denk ik nu aan – omgekeerd gebeurt ook, ik heb ooit weer moeten uitbreken. Echt waar (lacht). Dat was bij een show van Michael Jackson, in Rotterdam, jaren negentig, 1992, denk ik. De fotografen moesten vroeg aanwezig zijn. De organisatie liet de parkings verder vollopen en sloot die vervolgens af. Dus, toen de fotografen na enkele songs weggestuurd werden, zat ik geblokkeerd in een volledig gesloten parking. Toen heb ik dus een hekken opengebroken, om weg te geraken vooraleer de show gedaan was.

Wat vind je het fijnste aan je job?

De combinatie van de muziek met de beelden is essentieel. Maar het is de onvoorspelbaarheid die het spannend maakt. Eigenlijk weet je nooit wat er zal gebeuren. Ook al weet ik wie optreedt of voor de lens staat. Alleen al daarom zijn tienergroepjes vaak het leukst. Dat is altijd net wat anders. Half maart (13/3) zit Tokio Hotel bij voorbeeld in de Ancienne Belgique. Hoe gaan die er vandaag uitzien? Wat gaat dat geven? Dat is onvoorspelbaarder dan een concert van Metallica. Daarom hou ik ook van zotte dozen à la Katy Perry. Of Miley Cyrus, Rihanna, Pink. Je weet nooit wat je krijgt. Dat kunnen barslechte concerten zijn, maar ze zijn bijna altijd dankbaar om te fotograferen. Tenminste, als je een goede plek krijgt om je werk te doen, en niet op 100 meter van het podium belandt.

Heb je tijd om je foto te nemen? Of moet het allemaal vliegensvlug gaan?

Ik ben een "rappe". En ik sta daar om bekend: snel en efficiënt. Dat is een voordeel. Er zijn haast geen artiesten die graag foto’s laten maken. Meestal vinden ze het een gedoe. En dus zorg ik dat er niet veel gedoe aan te pas komt. Als het niet echt nodig is, zal ik bij voorbeeld geen lampen en doeken meezeulen om een mobiele studio te organiseren. Dat doe ik alleen als ik op voorhand weet dat het OK is.

Bij concerten krijgt een fotograaf meestal slechts bij de eerste drie songs de gelegenheid om foto’s te maken. Dan moet je zien dat je in die tijd je best mogelijke foto hebt, want daarna vliegen we de zaal uit.

Wat was je meest onvergetelijke ervaring tot nu toe?

Er is zoveel. Het is heel erg cool om in Londen in een muziekwinkel te shoppen en waar op dat moment een grote poster van Sinéad O’Connor verkocht wordt die jijzelf gemaakt hebt. Ik wist wel niet dat die posters gedrukt waren en ik heb achter mijn geld moeten zitten, maar toch, leuk.

Omgekeerd kan het ook hoor. Ik werd uitbetaald door een sponsor van Coolio voor een reclamecampagne die er nooit gekomen is. Die ging niet door omdat Coolio toen in opspraak was gekomen en gearresteerd voor drugsbezit.

Nog een anekdote waar ik vaak aan terugdenk: wijlen Herman Brood ging ooit op straat in Brussel voor mij op z’n handen staan. Om vervolgens twee uur te verdwijnen uit het hotel waar de interviews doorgingen.

Er is ook ooit een verjaardagsfeestje geweest van Bob Dylan waar dia’s van de opmerkelijk mooie graffiti-walls in Vorst-Nationaal geprojecteerd werden. Het ging om beelden die ik op vraag van zijn management speciaal gaan maken ben. Nee, voor je het vraagt, ik was zelf niet uitgenodigd.

Nog roddels uit de muziekwereld? 

Ik ga niet genoeg op café met muzikanten. Ik ben dan ook niet goed in verhalen opdissen. (Lacht.)

Wie zou je heel graag eens fotograferen?

Kate Bush. Ja, zeker. Altijd al fan van geweest. Maar zij laat zich nooit fotograferen. Niet op een persconferentie in de jaren negentig, niet bij de eerste live-concerten sinds eind jaren zeventig, en evenmin drie jaar geleden in Londen. Ik heb toen maar zelf een ticket gekocht. Ik wilde dat per se zien. Memorabel.

Maar er zijn evengoed relatief nieuwe artiesten die ik nog moet fotograferen. Zo kijk ik nu al uit naar de show van Drake, op 28 februari in het Sportpaleis.

Meer beeldmateriaal? Klik hier.