Een verhaal met een staartje. Een lief in het buitenland, kan dat wel goed gaan? Het klassieke relatiestramien is niet voor iedereen ideaal, het maakt velen zelfs ongelukkig. ELLE sprak met 5 hopeloos verliefde zielen.
Misschien ontmoette je je laatste Grote Liefde helemaal niet tijdens een avondje stappen met je kliek of op het werk. Ook niet in de supermarkt, sportzaal of via een goeie vriend. Misschien wonen jullie helemaal niet bij elkaar in de buurt, hebben jullie geen gemeenschappelijke kennissen en nog minder gezamenlijke hobby’s. Misschien lijkt het wel alsof je enkel verliefd wordt op mannen die fysiek onbereikbaar zijn… the boy next door is immers niet voor iedereen weggelegd. Langeafstandsrelaties vergen een gigantische opoffering en zijn een enorme investering van tijd en vaak ook geld. Misschien herken je jezelf wel in de verhalen van deze vrouwen, die (bijna) alles over hadden voor de grensoverschrijdende, soms zelfs trans-Atlantische liefde. “Het prikkelende verlangen om hem in mijn armen te sluiten, houd me op de been.”
Mien (30): Brussel- Texas
“Ik zoek langeafstandsrelaties niet op, ze lijken me steeds weer te overkomen. Vorig jaar was het weer zover, toen ik de Camino naar Santiago de Compostela meestapte. Het was een wonderlijke ervaring en iedereen die meeliep, verkeerde in een soort van geestverruimende, gelukzalige sfeer. Nooit weten waar je ’s nacht gaat slapen of wat je op je bord zal krijgen, het verandert je. Het is in die gemoedstoestand dat ik Coe leerde kennen: een Texaan op zoek naar avontuur, een Amerikaan die er alles aan deed om allesbehalve ‘Amerikaans’ te zijn. Toen het op een avond flink regende en we geen slaapplaats vonden, maakten we met plastieken zeilen en wandelstokken een geïmproviseerde tent. Coe en ik lagen naast elkaar en hadden tot vroeg in de ochtend een fascinerend, diepzinnig gesprek. Na die nacht wandelden we enkel nog naast elkaar, raakten we hopeloos verliefd en hadden we adembenemende seks onder de blote sterrenhemel. Het afscheid na de mars was hartverscheurend, maar we spraken af elke dag iets te laten horen en elkaar zo snel mogelijk weer te zien. Zes maanden heeft dat ondraaglijke gemis geduurd. We beschouwden onszelf als koppel en schoven alles opzij om iedere dag te skypen. Soms hoorden we elkaar zelfs tweemaal per dag. Toen hij me een half jaar later eindelijk kwam opzoeken in Brussel, kon mijn geluk uiteraard niet op. Groot was dan ook de teleurstelling toen de man die voor mijn neus stond slechts een schim bleek van de Coe die ik had leren kennen op de Camino. Boers was hij. Oninteressant ook. Hij nam zijn eigen fles wijn mee op restaurant, gedroeg zich respectloos tegen mijn moeder en kon me gewoon niet meer boeien. Hij herkende in mij ook niet meer die gezellige spring-in’t-veld waarop hij verliefd geworden was. Hij blies de aftocht en sinds die desastreuze week hebben we elkaar niet meer gehoord.
Het toeval wou dat ik, voor ik op bedevaartstocht vertrok, net uit een relatie kwam met een lijnpiloot. Ik woonde vier jaar met hem samen en zag hem om de week. Soms zat hij maandenlang in het buitenland. Vrienden vroegen me toen vaak of ik niet eenzaam was in die relatie, maar dat prikkelende verlangen om hem weer in mijn armen te sluiten, hield me op de been. Ik realiseerde me veel te laat dat net die constante afwezigheid onze relatie in leven hield. Ik ontdekte pas na vier jaar dat we niet voor elkaar gemaakt waren. Voorlopig ben ik single en heb ik mijn lesje wel geleerd: ik blijf zo ver mogelijk weg van langeafstandsrelaties. Doe mij maar iemand die ik gewoon kan zien wanneer ik wil.”
Het is een angstaanjagende gedachte dat een van ons haar leven deels zal moeten opgeven
Hester (27): Leuven – Groningen
“Ik leerde Yann kennen in Engeland, toen ik na mijn studies in België een master-na-master volgde. Hij, een intrigerende Antwerpenaar, schreef er aan een doctoraat en al heel snel trok ik bij hem in. We beleefden een fantastische tijd samen, maar na een jaar keerde ik terug naar Gent, waar ik zelf uitgenodigd was om te doctoreren. Omdat we al zo lang en intens hadden samengeleefd, was het enorm afkicken. Telkens de mogelijkheid zich voordeed, zochten we elkaar op. Zo ver is Newcastle nu ook weer niet. Ik had gehoopt dat hij na zijn doctoraat terug naar België zou verhuizen, maar dat bleek ons niet gegund. Academische jobs zijn nu eenmaal moeilijk te vinden en hij vond enkel aan de universiteit van Groningen een positie waar hij voeling mee had. Groningen… dat is vier uur met de trein. We hadden allebei een drukke baan, werkten vaak in het weekend en zagen elkaar slechts om de twee à drie weken. Dat leidde uiteindelijk tot veel frustraties, omdat je steeds met de gedachte zit dat alles perfect moet gaan wanneer je elkaar ziet. Je móet een fijne tijd beleven, de seks móet goed zijn, frustraties worden opgekropt omdat er geen tijd is om te kibbelen.
Voor Yann zei een langeafstandsrelatie me niks. Ik weet ook niet of ik dezelfde keuze zou maken als ik had geweten hoe het zou evolueren. Onze situatie zit momenteel muurvast. We blijven elkaar zien om de twee à drie weekends, maar kunnen ten vroegste over drie jaar gaan samenwonen. En dan nog enkel als ik naar de stad kan verhuizen waar hij een baan vindt. Toch is dat een lichtje aan het einde van de tunnel waar ik me aan optrek. Het is ook niet allemaal kommer en kwel, ik hou wel van de vrijheid. Ik doe elke avond wat ik wil, ik sluit me heus niet op om constant met hem te skypen. Ik cijfer mezelf niet weg en ik weet dat hij dat ook niet verwacht.”
Casey Horner – Unsplash
Mieke (22): Mechelen – Ohio
“Toen ik vijftien was, zo’n zeven jaar geleden, leerde ik via een online game Kent kennen. Hij was toen negentien en woonde in de Verenigde Staten. Toen ik vier jaar later bij hem op bezoek ging in Ohio, was dat eigenlijk een goedkope manier om een stukje van de wereld te zien. Ik had gepland om een week bij hem te logeren en dan door te reizen naar New York, naar een andere vriend via datzelfde online spel. In Ohio aangekomen sloeg de vonk echter vrijwel onmiddellijk over, ik ben dus nooit in NYC geraakt… Kent en ik hebben toen anderhalf jaar apart gewoond, maar dat was verschrikkelijk. Ik was maar half zonder hem, hij voelde hetzelfde. Ik herinner me eindeloze chatsessies waarna ik in slaap viel met de laptop naast me in bed, om toch maar een beetje het gevoel te hebben dat hij bij mij was. Uiteindelijk heeft hij Amerika, vrienden en familie achtergelaten en sinds december wonen we samen in een kleine studio in Mechelen. Ik had me het leven met Kent anders ingebeeld, het is niet ideaal, maar we willen niet terug naar een latrelatie. Ik weet dat hij terug wil naar Amerika, maar wanneer dat zal gebeuren ligt nog niet vast. De enige zekerheid die we hebben, is dat ik met hem mee zal reizen. In plaats van te hunkeren naar de volgende datum waarop ik hem terug kan zien, kijken we nu uit naar ons eigen huis en misschien zelfs een kindje.”
Het gemis is zo’n groot struikelblok dat andere pijnpunten daardoor onder de mat worden geschoven
Fanny (21): Gent- Londen
“Iets meer dan een half jaar geleden trok ik naar Zuid-Afrika voor vrijwilligerswerk in een leeuwenreservaat. Ik merkte Jenna onmiddellijk op, een Londens meisje dat er om dezelfde reden verbleef. Hoewel we niet echt de kans kregen veel met elkaar op te trekken, was ik al snel hopeloos verliefd. We raakten pas echt aan de praat toen ik haar terug in België een vriendschapsverzoek stuurde via Facebook. Al snel stapten we over naar Skype, en het duurde ook niet lang voor Jenna besliste om op bezoek te komen. Bij dat eerste weerzien in Gent is de vonk echt overgeslagen. Ondertussen zijn we twee maanden een koppel, maar omdat we al meer dan zes maanden elke dag urenlang met elkaar aan de lijn hangen, voelt het aan alsof we al veel langer samen zijn. We proberen elkaar nu om de twee weken te bezoeken. De ene keer trek ik naar Londen, dan komt zij eens naar hier. Omdat we allebei een drukke job hebben, vergt dat heel wat geregel, maar tot nu toe lukt het goed. Aangezien onze relatie nog zo pril is, hebben we nog geen concrete plannen voor de toekomst. Het is een angstaanjagende gedachte dat een van ons haar leven deels zal moeten opgeven om bij de ander te zijn, maar het is wel de bedoeling dat zij uiteindelijk naar België verhuist. Voorlopig moeten we het hiermee stellen, en uiteindelijk is Londen ook niet de andere kant van de wereld.
Ik heb er nooit vrijwillig voor gekozen om in een langeafstandsrelatie te stappen, maar nu ik erover nadenk heb ik nooit iets anders gekend. Ik zoek het niet bewust op, want zo’n relatie is geen lachertje. In het begin is het meestal wel doenbaar, maar na verloop van tijd begint het afscheid door te wegen. Zeker wanneer je niet exact weet wanneer je elkaar terug zal zien. Soms kan je de afstand gewoon niet overbruggen, hoeveel communicatiemiddelen je ook inzet. Het is fijn dat je je persoonlijke ruimte kan behouden, maar dat kan evengoed in een gewone relatie, niet?”
Géraldine (45): Brussel – Namibië
“Bram en ik kenden elkaar van een vorig leven, onze studententijd. We trokken veel op samen, maar toen is het nooit iets geworden. Daar kwam twintig jaar later pas verandering in, toen we elkaar via mail en Facebook opnieuw tegenkwamen. Niet veel later spraken we af. Het was een blij weerzien, ik hing aan zijn lippen toen hij vertelde over de avonturen die hij had meegemaakt in die twintig jaar – hij had al die tijd in het buitenland gewoond en gewerkt, en was op dat moment al bezig met het regelen van een nieuw contract in Namibië. Toen we iets begonnen samen, wisten we dat de kans groot was dat hij weer zou vertrekken. Elf maanden later werd mijn angst werkelijkheid. Hij verhuisde naar daar, mijn leven hier ging door. Ik wil dat deze relatie werkt, maar voorlopig houden we het op ‘we proberen en we zien wel’. Om de paar maanden lassen we een bezoek in en dat lukt eigenlijk vrij goed. Na zo’n one-on-one-sessie is het telkens weer afkicken, maar een week of vier later sla ik me er weer doorheen. En tegen dan hangt er alweer een nieuw bezoek in de lucht. Enerzijds houdt dat onze relatie draaiende, maar anderzijds is het verschrikkelijk uitputtend. Nu, ik weet dat hij over vier jaar terug naar België komt als zijn contract afloopt. Tot dan kan ik met tijdkrediet nog een paar keer voor langere tijd naar ginder reizen.
Ik heb nooit echt stilgestaan bij het concept ‘langeafstandsrelatie’, maar ik merk wel dat het al de tweede keer is dat dit me overkomt. Een psycholoog zou er wellicht iets in zien… misschien kick ik op dat eeuwige afstand houden? Vorige keer had ik een vakantielief in het Midden-Oosten waar ik elke vrije week naartoe trok – hij kon zelf niet naar België komen wegens visumproblemen. Ik denk dat langeafstandsrelaties vaak (te) lang overeind blijven, omdat het gemis zo’n voor de hand liggend struikelblok is. Andere pijnpunten worden daardoor al eens onder de mat geschoven of over het hoofd gezien.”
