Rika Ponnet is seksuologe en relatiebemiddelaar. Ze is experte in het ‘bevorderen en vinden van liefde’ en omschrijft haar job liefst als ‘love coaching’. Dit is haar advies voor koppels in een langeafstandsrelatie.
- ELLE: Waarom kiezen mensen voor een langeafstandsrelatie, toch niet meteen de makkelijkste situatie?
Rika Ponnet: “Een langeafstandsrelatie is niet iets waar je bewust voor kiest, vaak hoor ik dat het iemand ‘overkomt’. Toch ben je er wel of niet ontvankelijk voor. Iemand die veel nood heeft aan intimiteit, geborgenheid en de constante aanwezigheid van een partner, zal zich niet openstellen voor zo’n liefde. De relatie waarin iemand zit, zegt veel over die persoon. Mensen in een langeafstandsrelatie leven vaak met bindingsangst en hervallen meestal in hetzelfde relatiepatroon. Dat kan dan de ene keer met iemand uit het buitenland zijn en de andere keer met iemand die al getrouwd is. Uiteindelijk komt het op hetzelfde neer: ze kiezen voor iemand die niet helemaal beschikbaar is.”
- Maar je kiest toch niet op wie je verliefd wordt?
“Er is een fundamenteel verschil tussen seksueel tot iemand aangetrokken zijn en werkelijk voor iemand kiezen als je partner. Bewust of onbewust kies je tóch op wie je verliefd wordt. Mensen die een relatie aangaan met iemand van wie ze op voorhand weten dat ze hem of haar niet vaak zullen zien, vertonen steeds hetzelfde vermijdingsgedrag. Ze kiezen voor iets waar al bij aanvang het element ongelijkheid aanwezig is. Ze smachten naar iets dat nooit echt kan zijn. Zonder het te beseffen, zijn die dingen op voorhand al ingebouwd in de partnerkeuze.”
- Bedoel je dat die mensen nooit een normale relatie kunnen aangaan?
“Je kan van dat vaak destructieve patroon afraken. Alles begint met inzicht. Wanneer je beseft wat je jezelf blijft aandoen, kan je evolutie beginnen, hoewel je nooit helemaal zal veranderen. De keuzes die je maakt, kunnen ook steeds teruggekoppeld worden naar je achtergrond, de band met je ouders, etc. Op termijn is men vaak in staat om betere keuzes te maken en te gaan voor iemand die dezelfde behoeftes heeft.”
Op de volgende pagina: is ver uit elkaar gaan wonen nefast voor de liefde?
- En wat met een langeafstandsrelatie die dat oorspronkelijk
niet was?
“Bij relaties waar de ene partner door omstandigheden voor lange tijd naar het buitenland trekt, ligt het anders. Mensen blijken, mits veel moeite, in staat om zo’n verandering in de levenssituatie te overbruggen. Met vallen en opstaan lijken ze daarmee te leren leven. In dat soort relaties is het percentage breuken echter zeer groot. Als je het niet gewoon bent om veel tijd vrij te maken om contact te houden met elkaar, merk je al snel dat ook anderen je pad kruisen.”
- Ver uit elkaar gaan wonen is dus sowieso nefast voor de liefde?
“Neen, er zijn ook mensen die gewoon niet gemaakt zijn om samen te leven of elkaar constant te zien. Ze hebben zoveel behoefte aan eigen ruimte en tijd voor zichzelf, dat samenwonen nefast is voor hun relatie. Ze hebben afstand nodig voor intimiteit, hun smachten naar elkaar voedt hun liefde. De symbiotische relatie waarbij een koppel constant samen is en als één denkt, is niet het Grote Voorbeeld waar iedereen zich aan moet toetsen. Het klassieke stramien is niet voor iedereen ideaal, het is zelfs iets waar velen ongelukkig van worden. Mijn pleidooi: als koppel moet je op zoek gaan naar de relatievorm die jullie allebei het beste ligt.”
Lees het slaagpercentage van een langeafstandsrelatie op de volgende pagina.
- Heb je advies voor mensen in een langeafstandsrelatie?
“Je partner hoeft niet in het buitenland te leven om van een langeafstandsrelatie te spreken. Zelfs in België ver uit elkaar wonen kan de relatie bemoeilijken. Als het echter vanaf het begin helemaal goed zit, hoeft afstand geen struikelblok te zijn. Toch moet er op een bepaald moment dynamiek in de relatie komen, anders glijdt ze af. In de verliefdheidsfase kan je afstand makkelijk overbruggen, maar daarna is het belangrijk dat je de relatie bestendigt. Je moet je leven met elkaar kunnen delen. De beste optie is natuurlijk dichter bij elkaar gaan wonen, maar als dat niet kan, moet je nog steeds veel tijd voor elkaar vrijmaken, ook ben je fysiek niet samen. Je moet duidelijke afspraken maken, zoals elke avond om 18u bellen om de gebeurtenissen van de dag te delen, en trouw blijven aan de afspraken die je maakt, opdat die bijna onzichtbare band sterk blijft. Een langeafstandsrelatie is iets waar veel tijd en moeite in kruipt, veel meer nog dan in een gewone relatie. Het is zeker niet ‘the best of both worlds’. Het is niet zo dat het feest is wanneer je elkaar ziet en dat je de rest van de tijd helemaal vrij bent. De lusten en lasten worden op een andere manier gedeeld, maar ze moeten wel gedeeld worden, anders blijft de relatie niet duren.”
- Wat is het slaagpercentage van zo’n relatie?
“Daar bestaan geen statistieken over, maar in mijn ervaring is maar een klein deel van die romances succesvol. De relatievorm is echter vaak een instap naar een gewone relatie, als introductie tot samenwonen.”
- Moeten we de exotische liefde dan helemaal afzweren?
“Een langeafstandsrelatie vergt een grote investering. Zeker voor twintigers is het geen ideale situatie. Tenzij je concrete plannen hebt om snel te gaan samenwonen, zet je je vast in een relatie die niet evolueert en staat je leven on hold… Tot je je op je 35ste opeens realiseert dat je met je grote liefde nog steeds ter plaatse trappelt. Durf stil te staan bij de toekomst.”
- Bestaan er ook argumenten om wel aan zo’n relatie te
beginnen?
“Het is ideaal voor mensen die het moeilijk hebben met 24 uur op 24 samenleven. Ruimte kan helend werken. Voor iets oudere mensen die al eens getrouwd waren, een eigen huis en eventueel kinderen hebben, is deze relatievorm vaak wel een goede keuze.”
