Dag twee. Na een lange heenreis naar Myanmar begint het echte werk. Honderden patiënten stromen naar het ziekenhuis om door het See&Smile team behandeld te worden: tijd om de handen uit de mouwen te steken! Geen typische ervaring voor een model, maar het is nooit te laat om iets bij te leren…
6u30: Na een stuk of vijf keer snoozen vind ik de wilskracht om eindelijk op te staan, ik word immers fris en monter aan de ontbijttafel verwacht. Nog lichtjes slaapdronken plof ik met een groene thee neer tussen het medische team, dat er alvast een pak wakkerder uitziet. Na een snelle hap begeef ik me met m’n nieuwe Canon camera trots naar het lokale ziekenhuis aan het einde van de straat… waar de wachtzaal al bomvol zit! Een dertigtal Birmeese kindjes kijken me met grote ogen aan, ik steek er dan ook met kop en schouder bovenuit. Ook alle verpleegkundigen willen op de foto met deze GVR – aka de grote vriendelijke reus.
Fashionable hairdo met de het team verpleegkundigen in het ziekenhuis te Hpa-An.
Samen met de zuster en een eerste dapper patiëntje.
De hoofdzuster wilt dat deze reus neerzit voor de foto ;)
Een jong meisje met een regenboog pyama trekt mijn aandacht. Haar angstige blik raakt me, net als de bezorgde oogopslag van haar papa die geen seconde van haar zijde wijkt. “Can I please take a picture?” vraag ik – geen reactie. Engels is hier nog steeds niet alomtegenwoordig. Ik neem uiteindelijk een portret en knik tevreden: een lelijke foto nemen in het magische daglicht van Myanmar is praktisch onmogelijk! Een paar uur later zit het duo nog steeds te wachten, kaarsrecht en geduldig. Omdat ze ondertussen al een steriel nachthemdje aan kreeg, kan het meisje niet meer op de schoot van haar papa zitten. Toch zit hij op het puntje van zijn stoel een paar meter verder en geeft hij haar voortdurend een geruststellende blik. Het meisje geeft geen kick, ook al is het extreem warm (37 graden!) en moet ze al de hele dag nuchter zijn.
Eindelijk is ze aan de beurt, grote tranen rollen over haar wangen terwijl ze flink de operatiezaal binnengaat en een laatste keer over haar schoudertje kijkt. Slecht 30 minuten later is ze al klaar, haar bovenlip volledig hersteld. Haar papa neemt haar in de armen terwijl ze ontwaakt en begint door een mix van geruststelling en vreugde te huilen. Daar sta ik dan, op een meter of twee afstand, terwijl ik een poging waag dit unieke moment vast te leggen. Ik krijg er zelf tranen van in de ogen (I’m such a crybaby…) wanneer de vader het nieuwe gelaat van zijn dochter ontdekt.
Wat verder zit er een meisje van een jaar of vijf. Ik merk haar meteen op omdat ze ongelooflijk energiek, uitgelaten en vrolijk is. Ze toont iedereen trots haar opblaasknuffel en in tegenstelling tot de meeste patiëntjes is ze helemaal niet verlegen. Ik zet me even neer om wat portretten te maken en word plots verrast door een spontane kus op de wang. Ik moet lachen en merk op dat dit meisje ernstige brandwonden heeft op heel haar lichaam en hals. Het was me niet eerder opgevallen, omdat haar positieve energie zo uniek is. Met een peace teken poseert ze. En maar lachen, vooral dàt raakte me omdat ze veruit het meest getroffen is van alle patiënten. Morgen is het voor dit kleine powermeisje de grote dag en gaat ook zij onder het mes, respect!
Vreugde, angst, hoop en tranen: de dag is een mix van zoveel verschillende emoties! Ik probeer ze allemaal vast te leggen op camera, kwestie van ook het verhaal van deze patiëntjes te delen:
(Foto’s: Daphne Velghe)
