Dag drie: Daphne Velghe ontdekt aan den lijve hoe sportief dokters écht zijn -respect!- en maakt haar allereerste bevalling mee. In de operatiekamer komt ze ook een oude bekende tegen.
Team Xtreme Ophtalmology
Na een lange dag vol operaties verzamelen de chirurgen en anesthesisten van het See & Smile team in het hotel. Vermoeid maar voldaan bespreken ze het werk van de voorbije dag. Wat blijkt? De oftalmologen hebben blijkbaar zò intens doorgewerkt dat ze àlle zestig patiënten die vandaag opdaagden succesvol hebben kunnen behandelen. Zij krijgen morgen dan ook een vrije dag -waar de plastische chirurgen er plots een twintigtal nieuwe gevallen bij krijgen, word goes around... Hoe een oftalmoloog ontspant? Vergeet een boek lezen of lekker ontspannen aan een zwembad, ze willen mountainbiken. Om zeven uur 's morgens! Lijkt mij eigenlijk helemaal prima, het perfecte excuus om de benen te strekken en tegelijk wat foto's van de omgeving te nemen. Ik besluit dus mee te gaan op verkenning.
De volgende ochtend zit ik dan op mijn 16 inch mountainbike met m’n knieën half tot tegen mijn oren, maar no biggie ,I’m ready to go! Na een klein uurtje stevig doorperen, komen we aan een heilige plaats met een klooster en adembenemende pagodes die zijn gebouwd op de top van een rots. Spirituele teksten weerklinken uit hoornvormige luidsprekers, de sfeer is magisch. We steken een pittoresk bruggetje over en bereiken een uitstekende rots die uitkijkt over mistige jasmijnvelden: een fenomenaal uitzicht! Ik geniet ervan even op adem te komen, maar niet voor lang. Voor ik het weet zijn we weer op weg. De zon begint langzaam hoger te staan, mijn ademhaling wordt sneller, mijn T-shirt wat natter en mijn benen steeds vermoeider. De drie oftalmologen zijn dertig meter verderop rustig de komende dagen aan het bespreken alsof het fietsen peanuts is. Ik steek nog een tandje of zes bij, maar worstel ondanks menig pilateslessen om hen bij te houden. Ik deel een blik met de lokale gids die ons bijstaat op de fietstocht -lees: mountainbike race- terwijl hij zegt: “They are good, really good… So tough!”. Ik moet lachen en knik, blijkbaar doet hij dit regelmatig voor gasten die in het hotel verblijven, maar dit niveau is ook hij niet gewoon. Die oogchirurgen kunnen er wat van.
Bij de volgende stop (drie uur en dertig kilometer later) gooi ik de handdoek in de ring. De overige sportievelingen kunnen nog drie uur in de blakende zon verder fietsen. Met een busje vertrek ik terug naar het hotel waar ik een dikke rode zandlaag probeer weg te spoelen. Bij aankomst in het hotel hoor dat Dr. Leroux, één van mijn challengers, ook nog eens Belgisch koerskampioen is onder de dokters is, great… Volgende keer doe ik toch even mijn research ;)
Myanmars eerste huidtransplantatie en mijn eerste bevalling!
Eenmaal terug aangekomen aan het ziekenhuis, ga ik langst bij de plastische chirurgen die in de hitte nog volop aan het werk zijn. Professor Van Landuyt is al uren bezig aan de allereerste supramicrochirurgie (huidtransplantatie) in Myanmar. Zijn patiëntje? Het kleine, moedige meisje met de ernstige brandwonden dat me gisteren zo aan het lachen bracht! Geconcentreerd werkt hij, terwijl de overige teamleden hem assisteren en aan een naburige operatietafel een hazenlipje reconstrueren.
Terug op de gang, hoor ik van anesthesist Wynendeale dat er een baby op komst is in de bevallingskamer vlak naast het operatiekwartier. “Snel Daphne, kom kijken!”. Een piepklein pasgeboren boreling van letterlijk tien seconden oud verschijnt uit het niets... Na het doorknippen van de navelstreng reikt de verpleegster mij het kindje aan. Het minimensje ziet er onwaarschijnlijk schattig uit. Wat mij betreft een prachtig einde voor onze laatste werkdag in Hpa-An: vanaf morgen opereert het team in een ander ziekenhuis op een aantal uur rijden van Yangon, klaar voor een nieuw avontuur!
(Beelden: Daphne Velghe)
