Het einde van het See&Smile avontuur in Myanmar komt stilaan in zicht.
Nu de laatste patiënten in Okpha zijn geopereerd, is het tijd om terug te keren richting de hoofdstad Yangoon. De emotionele, maar uitgelaten sfeer in de stoffige straatjes van het dorp is merkbaar, iedereen komt naar het ziekenhuis om afscheid te nemen. We doen nog een laatste ronde in de revalidatiekamer en delen cadeautjes uit aan de patiënten, zowat iedereen wil ook een selfie met het team. Het valt me op dat de Birmezen zo’n sterke wilskracht hebben: kinderen die gisteren nog op de operatietafel lagen, staan vandaag reeds te springen en te lachen voor een foto en een knuffel.
Ik geef mijn favoriete knuffel,Simba of course, aan een klein ventje dat ontwaakt uit narcose en neem vervolgens afscheid van de patiëntjes. Na een power inpaksessie van tien minuten op mijn kamertje, vertrekken we richting onze laatste bestemming in Myanmar: Yangoon!
Onderweg houden we halt voor een lekkere lunch. Hongerig en nieuwsgierig wijs ik een aantal gerechtjes aan achter de glazen toog van het restaurantje, ik heb geen flauw idee van wat ik net bestelde, maar de ervaring hier leert mij dat de Birmese keuken meestal een aangename verassing is. De eettafel is goed gevuld met kleine schaaltjes, waar een grote variatie aan vis, vlees en vegetarische gerechtjes staan opgediend. Voor de zoveelste keer vergis ik me tussen een groene peper en een boon (dit tot groot vermaak van de teamleden), maar voor zover mijn smaakpapillen nog functioneren, is de maaltijd overheerlijk. We sluiten af met een bananendessert: rijst gestoomd in bananenbladeren, heerlijk!
Na een dikke vier uur rijden komen we aan in Yangon, waar ik meteen besluit de Scott’s Market te bezoeken. Deze markt is een gigantische overdekte bazaar waar je allerlei snuisterijen op de kop kan tikken zoals antiek, kunst, juwelen, edelstenen en handgemaakte voorwerpen. Ik hou van de drukke, knusse sfeer en het verloren lopen tussen de kleurrijke kraampjes. In een afgelegen kwartier loop ik een sprookjesachtige antiekwinkel binnen, waar een man met grijswitte haar me vriendelijk toelacht. Op een stoffig boekenrek vind ik een het boek: ‘How to live as a buddhist- volume I’. Ik vraag de prijs voor dit exemplaar, maar de eigenaar lacht en weigert me dit boek te verkopen. “This book is not meant to be sold, it is meant to be a gift… For those who want to learn Buddhism and you should pass it on when you are finished”. Zonder er iets voor in ontvangst te willen nemen, overhandigt hij mij het boek.
Ik glimlach wanneer ik met mijn nieuw cadeautje de winkel verlaat en neem me voor de verkoper het Volume II te brengen, mocht het ooit mijn pad kruisen. Ik verken de markt wat verder en tik nog een prachtige Spinel steen, een handgemaakte parasol en een tas op de kop na een kwartiertje onderhandelen. Op weg naar huis ben ik best moe en besef dat ik de drukte van grote steden niet meer gewend ben. Een dikke week of twee geleden huppelde ik nog rond aan Oxford Street in Londen tussen alle grote ketens zonder dat me het iets deed. Vandaag lijk ik op zoek naar iets meer diepgang. Ik ben stiekem blij dat ik morgen een vlucht heb richting hometown Antwerpen voor een aantal dagen in plaats van rechtstreeks naar New York of Londen te moeten vliegen. Met mijn nieuw boek over het Boeddhisme op zak ben ik alvast klaar om weer pad te gaan!
(Beeld: Daphne Velghe)
