Ik ga op reis en ik neem mee... een koffer vol levenswijsheid! Mijn terugblik op twee intense weken op humanitaire reis:
Na een laatste dag in Yangon ben ik kaar op weer het vliegtuig op te stappen richting België. Ik zoek zitplaats A60 aan de nooduitgang en mijn lange benen zijn de dame aan de Thai Airline incheckbalie zeer dankbaar voor de extra centimeters beenruimte... Toch voel ik me een beetje "anders"bij het boarden. De laatste twee weken zijn voorbij gevlogen en hebben eigenlijk een relatief grote indruk op me nagelaten. Elke dag zat boordenvol impressies, het moet misschien allemaal nog even bezinken. Daarom was het fijn een dagboek voor ELLE.be bij te houden, niet alleen om vrienden, familie en lezers op het thuisfront up-to-date te houden, maar ook voor de herinnering die het voor mij vormt.
Binnen een paar dagen vertrek ik naar Londen en in mei zet ik mijn reis rond de wereld verder richting New York. Ik voel me een beetje onwennig wanneer ik eraan denk opnieuw te moeten functioneren in zo'n grote metropolen. Het leven van de voorbije twee weken was eigenlijk zo eenvoudig: geen levensvragen, geen garderobe stress, geen competitie, gewoon leven en genieten van hele kleine dingen zoals een fles fris water en de dankbaarheid van de mensen. De levenswijze van de Birmanen is heel anders, leven en werk zijn volledig met elkaar verweven: je staat op en bakt potten met je grootmoeder in de schaduw van je huis, omdat dit gewoonweg is hoe je bent groot geworden. Ik vraag me af of ik deze rust kan verwerken in mijn eigen realiteit, waarin relatief veel ruimte is voor oppervlakkigheid. Het voornemen om bewuster te leven en dankbaarheid te integreren in m’n dagelijks leven is alvast een mooi geschenk dat ik meeneem uit Birma.
Ondanks de vredelievendheid van een overgroot deel van de bevolking, is Myanmar nog steeds een land dat gebukt gaat onder extremistische spanningen. Lange tijd verhinderde het heersende dictatoriaal regime bijvoorbeeld haar onderdanen om te studeren, omdat een te slimme bevolking een broedplaats zou zijn voor verzet. Studeren is nog steeds een grote luxe in Myanmar, vandaar dat er nog steeds een groot tekort is aan dokters en specialisten. Zelfs al worden er ziekenhuizen gebouwd, dan staan deze jammer genoeg helemaal leeg. Ik steun trots de organisatie See&Smile omdat ze effectief een verschil maken voor de patiënten door lokale verpleegkundigen en dokters op te leiden!
Las je met plezier mijn blog en draag je ook graag je steentje bij aan een de humanitaire organisatie? Doneer een bijdrage aan See & Smile en kom meer te weten over komende missies en events. I hope we can go back soon !
(Beelden: Daphne Velghe)
