Parijs kreeg het zwaar te verduren de voorbije jaren en dus moeten haar inwoners de Lichtstad een hart onder de riem steken: het is de heersende filosofie bij Chanel en de reden waarom ook de Cruise Collectie dit seizoen, na de Métiers d’Art einde 2016, op eigen bodem werd gepresenteerd. Allen naar de Grand Palais dus, Chanels vaste stek, voor een gezellig onderonsje tussen cruise gestemde zielen -lees: zij die in de koude wintermaanden naar warmere oorden cruisen en al doende nood hebben aan een exotische garderobe.
Geen grootse zaal echter deze keer, Lagerfeld ontving pers en trouwe klanten in het haast bescheiden Galerie Courbe, dat voor de gelegenheid werd omgetoverd tot een idyllische Griekse ruïne -het plan was dan wel om thuis te blijven dit seizoen, dat weerhield de designer er niet van om weg te dromen naar exotischer oorden. Het antieke Griekenland dus, een thema dat eens te meer uit het grote repertoire van Coco Chanel zelf werd opgevist. Zij was immers de gelukkige die in 1922 de kostuums van Jean Cocteau’s toneelstuk Antigone mocht ontwerpen. De poëet koos zijn goede vriendin trouwens niet zomaar, hij kende haar passie voor de Antieke Oudheid maar al te goed en voorzag terecht dat die in combinatie met haar ontwerptalent voor vuurwerk zou zorgen. Tot zover la petite histoire.
Lesje Grieks op de catwalk
Decennia later is Karl Lagerfeld aan de beurt met zijn versie van het mythische Griekenland en haar bekoorlijke schepsels. Duidelijke verwijzingen naar Antigone en kompanen vallen in deze collectie niet te spotten, niemand die de tragische Ariadne, heldhaftige Achilles of verliefde Daphnis en Chloe met zekerheid kon aanwijzen in de parade aan prachtige looks. Lagerfeld ging als een Renaissance kunstenaar te werk en liet zich vooral leiden door zijn gevoel, zijn eigen geïdealiseerde visie van hoe onze Griekse vrienden er millennia geleden bij dartelden. De looks waarin hij zijn welvarende klanten straks hun respectievelijke yachts opstuurt, zijn kort samengevat, een droom. Een bont, extreem oogstrelend allegaartje van alles wat je ooit in de les Grieks zag passeren, maar waarop je ondertussen geen naam meer weet te plakken. Corinthische -of waren het nu Ionische?!- zuilen werden vertaald naar loeistrakke korsetten. Gouden ornamenten, metalen cuffs en bronzen kroontjes herinnerden vaag aan de helden die ooit een epische veldslag uitvochten in de pagina’s van je geschiedenisboek. Subtiele drapages en fluide silhouetten in zijde, linnen, kant en crêpe brachten de bosnimfen die de gemiddelde mythe bevolken tot leven. Onmogelijk een persoonlijke favoriet te noemen, de drang om zelf mijn cruise koffer te pakken was gigantisch, maar speciaal applaus voor de clutches en minaudières, versierd met fabelachtige dieren. Dat alles uiteraard gemengd met biker handschoentjes, tweed, rugzakken en het obligate mantelpakje. De midzomernachtsdroom in de mix, rode draad van Karl -sorry Ariadne: àlles was prachtig.
Moraal van het verhaal
Een droom in hartje Parijs dus, eentje die niet noodzakelijk de architectuur of de stijl van de geliefde Lichtstad weerspiegelde, maar wel haar joie de vivre en optimisme. “Ik herschrijf de codes van de Antieke Oudheid,” aldus de bezieler. “De werkelijkheid interesseert me niet, mijn Griekenland is een idee. Vrouwen werden nooit zo trots en mooi verbeeld als in het antieke tijdperk. Het draait om de jeugd van deze wereld, om haar kracht en haar onvoorspelbaarheid.” Het is precies die jeugdige boodschap die de wijze Kaiser bij deze mee wil geven op reis: “Om de toekomst vorm te geven, moet je terugblikken op het verleden.”
