Ondanks de risico’s lijkt het er niet op dat de trend gaat liggen, sterker nog: de vraag naar valse luxegoederen is groter dan ooit! Namaak is van alle tijden, de Romeinen stonden er zelfs om bekend in hun provincies derderangswijn te verkopen onder een vals kwaliteitslabel, maar de voorbije twintig jaar groeide het echt uit tot een wereldwijde, bloeiende business. Sommige experts menen zelfs dat het drugsmokkel voorbijstak als hét grote misdrijf van de éénentwintigste eeuw. Dit onder invloed van sociale media en de globalisering, maar ook door onze consumentenmentaliteit. We willen alles aan een razend snel tempo en zijn het ritme en de democratische prijzen van fast fashion gewend geraakt. Luxehuizen kenden de voorbije jaren een ongekende piek in populariteit en visibiliteit. De logomania heerst overal, er worden online grootse campagnes opgezet en influencers verkopen de droom dat elke girl next door met een Hermès aan de arm kan pronken, resultaat: er ontstaat een regelrechte cultus en de consument next door wìl ook effectief zo’n luxe statussymbool in handen krijgen –het liefst zo snel en zo betaalbaar mogelijk. In minder kapitaalkrachtige crisistijden is de stap naar een namaak handelaar snel gezet en zo is de vicieuze cirkel rond.
Anderzijds zenden de modehuizen zelf ook bijzonder contradictorische signalen uit. De heersende beweging in modeland is er één die trashy chic is, die alles wat een beetje elitair of ethisch verantwoord is bij het grof vuil zet en de straat in al haar facetten viert –de jeugdcultuur, graffiti, streetwear, maar ook de illegale stalletjes. Een democratische revolutie die uiteraard bewonderenswaardig is, maar eigenlijk ook bootleg praktijken verheerlijkt. Verus Versace bracht enkele jaren geleden een capsule uit geïnsipireerd door haar eigen knock-off designs, Gucci bracht smalend een lijn “real fake” tassen op de markt en de gemiddelde Vêtements show kom je niet binnen zonder een jas die van ogenschijnlijk louche oorsprong om de schouders. Uiteraard komen die allemaal wél met een hoog prijskaartje en kan alleen de mode-elite ze kopen –oh ironie- terwijl het gewone volk er naar kijkt en zich bedenkt dat het snel op de zwarte webmarkt een bootleg Gucci tee zal scoren…
