“Welkom in mijn atelier slash salon slash eetkamer. En let vooral niet op de rommel, ik zit middenin een verhuis.” Je hebt zo van die artiesten die een cleane omgeving nodig hebben om hun meesterbrein te laten spreken. Stephanie Anspach is er géén van. Een blikje achter de schermen van een luxe knitwear label:
De 25-jarige ontwerpster ontvangt ons blootvoets in haar knusse appartement aan het Brusselse Brugmannplein. Een bijzondere fluffy kat –Serge voor de vrienden- en de trompettonen van Chet Baker vervolledigen het ontvangstcommité. Buiten staat het kwik op 35 graden, maar dat verhindert ons niet om enthousiast de berg wollen creaties in het midden van de ruimte in te duiken. Sommige stukken zijn gewoon te mooi om te weigeren en dat lijkt ook Serge te vinden. “Hij is dol op mijn ontwerpen en masseert de sweaters graag met zijn pootjes. Vreemd genoeg heeft hij zichzelf aangeleerd dat zonder zijn klauwen te doen, kwestie van de draad niet te beschadigen.”
En dat is maar goed ook. De stukken die Stephanie in haar chaotische bubbel ontwerpt, worden immers in de fijnste wol vervaardigd op artisanale wijze. Goed voor een indrukwekkend prijskaartje, maar dat gaat volgens de ontwerpster hand in hand met kwaliteit. “De eerste vraag die je je moet stellen bij het oprichten van je eigen merk is op welke schaal je wil werken. Ik wilde niet het zoveelste massalabel worden en heb bewust ingezet op een hoog niveau en kleine producties. Het is niet mijn bedoeling om in elke winkel te liggen, ik ben tevreden met vijftien mooie boetieks in België en Luxemburg. Mijn manier van werken zou een grotere oplage trouwens niet aankunnen.” Die werkwijze bracht haar naar twee ateliers, in Antwerpen en Zottegem, waar wol nog volgens de regels van de kunst wordt behandeld en gebreid: met de hand, met traditionele machines én met nieuwe spitstechnologieën die technieken als 3D-breien mogelijk maken.
Dries Van Noten, Christian Wijnants en Ann Demeulemeester zijn maar enkele van de labels die er eveneens tussen de handen van de breisters passeren. “Het was niet zo eenvoudig om daar als beginneling binnen te raken, ze stemmen pas in met je productie eens ze overtuigd zijn van je legitimiteit. Het is me uiteindelijk toch gelukt en vandaag zou ik het niet anders willen. Ik breng er drie dagen per week door en haal veel inspiratie uit de discussies over nieuwe breisteken, toevallige fouten die er eigenlijk heel mooi uitzien, de probeersels die nu eens niets en dan weer een geniaal resultaat opleveren. Knitwear leeft en kan je niet zomaar vanop papier naar een draagbaar stuk vertalen, er is altijd ruimte voor beweging en aanpassing. Het zou veel goedkoper zijn om in een ander atelier te produceren, maar dan moet ik het zonder die inspirerende dialoog stellen en dat zou een ramp zijn.”
Hoe druk je dan toch de kosten als beginnend label?
“De oplossing is je productie te concentreren op één product. Toen ik enkele jaren geleden begon, bracht ik zowel jurken als jassen als broeken als sweaters in verschillende prints en materialen. Dat maakt je productie behoorlijk ingewikkeld en dwingt je om met verschillende producenten en leveranciers samen te werken. Tegenwoordig ligt de focus op één product in één materie: wollen sweaters, bombers en jasjes. Ik breng ongeveer tien verschillende creaties uit per collectie, telkens verkrijgbaar in drie kleuren, dus samen vormen die 30 stuks. Niet meer of niet minder. ”
Vanwaar de keuze voor knitwear?
Wol heeft een dualiteit die me aanspreekt: het is enerzijds comfy en cool, maar kan anderzijds ook heel gekleed en elegant ’s avonds gedragen worden. Dat contrast interesseert me. Daarnaast kan je er technisch alle kanten mee uit. Er bestaan oneindig veel steken en technieken die je naar hartenlust kan combineren en verwerken in je ontwerpen. In de ateliers hebben ze er hele bibliotheken van en ik doe er zelf veel research naar. Zo heb ik in mijn aanstormende wintercollectie bijvoorbeeld veel gebreide sweaters met geborduurde wol op.”
Hoe ontwerp je breigoed eigenlijk? Ga je zelf aan de slag met naalden?
“Eerlijk gezegd niet, ik kan wel breien, maar niet goed genoeg om mijn eigen ontwerpen aan te kunnen. De gemiddelde Stephanie Anspach sweater vraagt 60 uur breiwerk en ik zou het niet in minder dan 120 kunnen. Het leek me dus beter mij tot het ontwerpgedeelte te beperken. Alles begint bij een schets en technische opmerkingen over de steken die ik al dan niet zou kunnen gebruiken. Ik verplaats mij dan ook nooit zonder mijn schriftjes, waarin ik op elk moment van de dag een idee, een stukje materiaal of opmerking kwijt kan. Inspiratie komt van overal en nergens. Je ziet dat ik hier een moodboard heb, maar ik kan net zo goed een ingeving krijgen op de trein of terwijl ik door de straat wandel. Schriftjes dus, compleet volgekrabbeld en chaotisch, maar wel de basis van elke collectie.”
Ook zin om een duikje te nemen in wollige luxe, of heb je thuis ook een kat die graag premium sweaters masseert? Ontdek hier de lijst verkooppunten van Stephanie Anspach en laat je helemaal gaan -hittegolf of niet!
(Beeld: Saverice)
