Ze bracht haar debuutcollectie uit onder de naam Fatherfuckers’ Queens, heeft echter niets tegen haar vader, kleedt wereldsterren zoals Ciara en Minnie Mouse en vindt dat punkers gerust een dromerig bloemenjurkje aan mogen. Maak kennis met Doriane Van Overeem, moderebel met een romantisch hartje.
De Belgische ontwerpster studeerde in 2013 met veel vuurwerk af aan La Cambre. Haar eindejaarscollectie, de beruchte Fatherfucker’s Queens, werd geselecteerd om zomaar eventjes bij Opening Ceremony te worden verkocht en voor ze het woord “diploma” kon uitspreken, lag ze in hun rekken in Londen, LA en New York. Rond dezelfde tijd besloot R&B-ster Ciara zich in een roze pluchen sweater van onze landgenote te hijsen voor een limoritje door de Parijse modeweek. De look ging in geen tijd viraal en bombardeerde de naam Doriane Van Overeem tot internationale one to watch. Big shoes to fill voor een beginnende ontwerpster, die vier jaar later nog steeds gedreven aan haar succes timmert.
“In tegenstelling tot mijn klasgenoten, die na het afstuderen massaal naar Parijs trokken om hun strepen te verdienen bij grote huizen, wilde ik meteen mijn eigen label uit de grond stampen. Ik stond te popelen om een boodschap over te brengen en probeer met elke collectie de vrouw te vieren; haar sterktes en zwaktes en haar plaats in onze maatschappij. Het is een onderwerp dat me nauw aan het hart ligt en zich nogal letterlijk vertaalt in de titels die ik aan elk seizoen geef. Fatherfucker’s Queens was bijvoorbeeld absoluut niet tegen mijn eigen vader bedoeld -dat heeft hij gelukkig ook nooit zo opgevat- maar een open uitnodiging om stil te staan bij de vrouwonvriendelijke term ‘motherfucker’. Waarom moet het altijd tegen een vrouw gericht zijn? Ik ben erg geïnspireerd door de punkbeweging, die zich tegen zo’n gevestigde absurditeiten keert. Ik zou mezelf niet als punker beschrijven, maar dat tegendraadse zit wel in mijn persoonlijkheid verankerd en ook al werk ik graag met romantische bloemetjes, in het weekend sta ik te headbangen op heavy metal concerten. Die dualiteit zit volgens mij in elke vrouw, precies daarom vind ik het nonsens wanneer een designer verklaart voor ‘dé sterke vrouw’ te willen ontwerpen. We zijn complexe wezens en zijn ambivalenter dan dat: naast onze harde, uitgesproken kant hebben we ook een delicate en fragiele zijde. Dat contrast vertaalt zich in de clash tussen mijn collectietitels en slogans, die vaak gedrukt staan op clutches of t-shirts enerzijds, en de zachte, kostbare materialen zoals jacquard en voile waarmee ik werk anderzijds. Mijn aanstormende collectie wordt Don’t Tell Me To Smile gedoopt –waarom moeten we in hemelsnaam altijd mooi lachen en perfect zijn?!- maar bestaat wel uit ultra vrouwelijke en zachte silhouetten.”
Beide universa leven dan ook zij aan zij op de volgeplakte muren van Dorianes atelier, dat eigenlijk één groot moodboard is. Slogans, muziekgroepen, borduursels, aquarellen, stillevens en een bijzonder slechtgezinde Wednesday Adams schetsen er het DNA van het label, terwijl de ontwerpster zelf liever past voor potlood en papier. “Ik ben heel erg gevoelig voor kleuren en en materialen en begin mijn collecties eigenlijk op basis van hen. Ik combineer, speel met vormen en test vanalles uit, rechtstreeks op de pop. Pas daarna maak ik een schets en bepaal ik een silhouet. Ik pas ook alles op mezelf, kwestie van te zien hoe het valt op meer alledaagse vormen dan die van modellen.” De werktafels van Dorianes stagiaires –ik sta er alleen voor, dus probeer zoveel mogelijk stagiaires aan te nemen- liggen trouwens bezaaid met aantekeningen die de complexiteit van de gebruikte materialen en de manier waarop die bewegen in de verf zetten.
“Mijn stoffen haal ik vooral uit Frankrijk en Italië, soms ook uit Korea. Ik zoek echt naar mooi textiel dat met respect voor de tradities én de mens werd gemaakt. Het voldoet voor mij niet om mooie kleren te maken, je moet ook eerlijk zijn over wat erbij komt kijken. Toestanden zoals het Rhana Plaza schandaal, waarbij een Bengaalse textielfabriek instortte en duizenden mensen het leven kostte, kunnen voor mij niet. Ik leg de nadruk op duurzaamheid en ecologie. Al mijn stukken worden in België zelf geproduceerd, in een fabriekje in La Louvière, en ik wil de savoir-faire en modieuze tradities van ons land in leven houden. Tegelijk kom ik soms voor dilemma’s te staan. Zo heb ik een collab uitgebracht met Pimkie, wat een goede kans was om het label aan het grote publiek voor te stellen, maar ook betekende dat ik plots met een fast fashion keten samenwerkte. Ik moest daarop inboeten, maar heb wel héél goed gecontroleerd waar en hoe mijn specifieke ontwerpen werden vervaardigd en wilde niet meer dan duizend stukken laten produceren, wat voor hen een belachelijk kleine oplage en dus ook een toegeving was.”
Sinds het dubbele effect van Opening Ceremony en Ciara zet Doriane trouwens heel hard in op collabs. Ze zet vaak haar handtekening onder creatieve zijprojecten –zo tekende ze enkele seizoenen geleden een kunstzinnige look voor Minnie Mouse in samenwerking met het MoMu- en kleedt verschillende beroemdheden over de hele wereld. Bloggers, actrices, muzieksterren dragen én delen haar looks graag, en dat is voor een beginnend label goud waard. “Na Ciara kreeg ik plots mails vanuit de hele wereld van mensen die de Elisabeth sweater –ik geef mijn ontwerpen altijd een meisjesnaam- wilden kopen. Dat heeft me echt de kracht van zo’n goed geplaatste look doen inzien. Onlangs heb ik zo Natalia Dyer van Stranger Things gekleed voor een shoot. Het enige probleem is dat sommige sterren gratis stukken eisen, zonder te beseffen dat je je dat als klein label gewoon niet kan veroorloven. We zijn geen Chanel en hebben geen vijftien exemplaren in stock, het is al heel wat om over één uitleenstuk te beschikken, dus het is altijd hopen dat we het ook netjes teruggezonden krijgen…”
Ondertussen is het tijd om Doriane alleen te laten met Debby, Nina, Vivienne, Cherry en Beth, de “meisjes” van haar aanstormende collectie. De ontwerpster vond op vier jaar tijd al honderden namen voor haar creaties uit, maar haar voorraad inspiratie blijkt gelukkig onuitputtelijk. One to watch & to listen to!
Shop je eigen stuk via Doriane Van Overeem.
(Beeld: Saverice)
