Wij kunnen niet zonder onze mascara. En wij zijn niet de enigen. Het populaire make-upproduct heeft dan ook een boeiende en soms verrassende geschiedenis.
Tijd voor een lesje beautygeschiedenis.
Het kleuren van de wimpers en wenkbrauwen gaat terug tot de Egyptenaren. Mannen en vrouwen gebruikten kohl om de wimpers donkerder te maken, nadien smeerden ze een mengsel van honing n krokodillenpoep om te voorkomen dat de mascara zou gaan uitlopen.
In de Middeleeuwen waren vrouwen niet zo dol op donkere wimpers. De haartjes leidden de aandacht af van het voorhoofd dat toen als mooi en zelfs erotisch werd gezien. Vrouwen in hoge kringen trokken hun wimpers uit om hun voorhoofden extra in de kijker te zetten.
In de zestiende eeuw raakte de rode haarkleur van koningin Elizabeth in de mode en bleekten de vrouwen hun haren en wimpers voor een koninklijke look. De gebruikte gifstoffen resulteerden echter vaker in kale plekken en brandwonden dan in het beoogde effect.
Ook werden geplette zwarte besjes gebruikt om de wimpers te kleuren.
In 1860 kwam Eugène Rimmel met een nieuwe doorbraak in de cosmetische wereld. De Brit combineerde voor het eerst vaseline met zwarte kool en verpakte het verharde goedje in een compact doosje. Met een bijgeleverd borsteltje kon de niet-giftige substantie op wimpers en wenkbrauwen worden aangebracht. De eerste ‘Superfin-mascara’ sloeg in Europa in als een bom.
De familienaam Rimmel werd een synoniem voor mascara en ook vandaag betekent ‘rimmel’ in verschillende talen ‘mascara.’
In de VS werkte de Amerikaanse scheikundige T.L. Williams intussen aan een eigen mascara. Het idee kwam er nadat hij had gezien hoe zijn zus Mabel (naar wie zijn bedrijf Maybelline later genoemd werd) haar wimpers kleurde met behulp van een verbrande kurk en vaseline. Zijn ‘block mascara’ ging de geschiedenis in als het ‘eerste moderne cosmeticaproduct voor dagelijks gebruik’. De legende gaat dat Mabel haar ex-vriendje dankzij haar lange wimpers terugwon.
Meer dan 50 jaar later lanceerde het cosmeticabedrijf de ‘Great Lash’, de iconische mascara voor zwarter dan zwarte wimpers met een iconische roze tube en groene dop, geïnspireerd op het werk van ontwerpster Lilly Pulitzer. Iedere 1,7 gaat ze eentje over de toonbank.
In 1939 lanceerde Helena Rubinstein de eerste waterproof mascara. Om de doeltreffendheid van het product te bewijzen, droegen de waterballerina's tijdens de International Exhibition in New York het product.
Twintig jaar later lanceerde Helena Rubinstein de Macara-Matic, de mascara met tube en borsteltje zoals we die vandaag nog kennen.
Mascara is een van die make-upproducten die je niet mag delen met anderen. Ook is zelfs je meest favoriete mascara iedere drie tot maximum (!) zes maanden aan vervanging toe.
De kwaliteit van een mascara hangt af van drie componenten: de formule, het borsteltje en de ring die in de tube zit, iets wat ze in het vak een ‘wiper’ noemen. De wiper bepaalt hoeveel product er op het borsteltje belandt, de grootte ervan moet perfect zijn. Is die te strak, dan krijg je te weinig product op het borsteltje, is de wiper te breed, dan wordt het een smeerboel. Bij goede mascara zit de verhouding tussen de drie partijen perfect, een beetje zoals bij een goed huwelijk met drie partijen.
De technologie staat niet stil en toch zijn de ingrediënten van heel wat mascara’s haast identiek aan die van vijftig jaar geleden. Was, pigment en een olie-emulsie. In 2004 werd een nieuw zwart pigment goedgekeurd, maar ook dat wordt intussen door bijna alle fabrikanten gebruikt. Chemiebedrijven doen weinig research naar nieuwe ingrediënten voor mascara, dat kost veel tijd en geld. Het is makkelijker en goedkoper om een nieuw borsteltje te ontwikkelen dan om een nieuwe formule te maken.
