Love goals: 3 x kerstromantiek zonder grenzen

#1. Kerstcruisen op de Bahama’s

Marianne en Marcel leerden elkaar zo’n 14 jaar geleden kennen als collega’s op een cruiseschip, onderweg van San Diego naar Hawaï. Zij werkte als schoonheidsspecialiste in de onboard spa, hij was als chief engineer verantwoordelijk voor het technisch onderhoud van het schip met zo’n zestig man personeel onder zich. De twee kruisten elkaar af en toe, maar het contact bleef beperkt tot beleefdheden uitwisselen. Marianne: “Ik was bezig aan mijn laatste contract op zee. Daarna zou ik een managementopleiding beginnen. Een goedkope romance was wel het laatste waarop ik zat te wachten. Toen het schip in Mauï voor anker ging - de laatste halte van mijn laatste reis - stelde Marcel voor om samen de dag door te brengen op het eiland. Nooit gedacht dat dit onze eerste officiële date zou worden.

Het klikte onmiddellijk en we bleven elkaar zien. In een vlaag van verliefdheid besloot ik mijn opleiding te cancellen. In plaats daarvan tekende ik drie extra contracten om samen met Marcel te kunnen varen. Bij de crew keek niemand vreemd op van onze relatie. Onder het personeel gold de ongeschreven regel: What happens on the ship, stays on the ship. Als ‘vrouw van’ genoot ik bovendien een aantal privileges: zo ruilde ik mijn claustrofobische kajuit in de onderbuik van het schip in voor de privéhut-met-uitzicht van Marcel."

Vieren met z’n vieren

Het koppel gooide intussen alle loveboat-clichés overboord. Hun liefdesbootje zit nog steeds op koers, ondanks het leeftijdsverschil van tien jaar, de druk van een langeafstandsrelatie en het charismatisch effect van Marcels white crisp-uniform op sommige cruisegangers. Na jaren onderweg en tussenstops in Spanje en Italië, settelden ze zich aan de Belgische kust. Marianne runt er haar eigen schoonheidsinstituut en ontfermt zich over hun twee dochters, terwijl Marcel nog steeds pendelt tussen home and away. Het onregelmatige ritme vraagt maximale flexibiliteit van het gezin, maar het jaarlijkse gepuzzel om de feestdagen af te stemmen op het vaarschema van een cruiseboot vereist pas echt een minutieuze planning.

“De voorbije jaren vierden we Kerstmis met ons gezin aan boord. De eindejaarscruises zijn altijd zo’n drukke periode dat Marcel onmogelijk verlof kan krijgen. Zodra het uurrooster bekend is, probeer ik de meest voordelige vliegtuigtickets naar Florida te boeken. Het is een hele onderneming om als alleenreizende mama naar de andere kant van de wereld te vliegen met twee jonge kinderen en drie valiezen. De jetlag, het overstappen ... Ik kom altijd oververmoeid aan, maar de hereniging met Marcel is de volksverhuizing meer dan waard.”

Kerst in bikini

“Kerstavond op een cruiseschip is met niets te vergelijken. Denk fake American party mash-up met een overdosis kitsch en lichtjes, over-the-top kerstbomen en glitter & glamour in Vegas-stijl. Met al die verschillende nationaliteiten en religies aan boord verliest de oorspronkelijke kerstboodschap z’n betekenis. Bovendien heeft de gemiddelde Amerikaan weinig met de traditionele waarden zoals wij die in Europa kennen. De gasten wensen elkaar bijvoorbeeld geen ‘Merry Christmas’ maar ‘Happy holidays’. Onder de crew is het wel de gewoonte om elkaar te verrassen met een klein cadeautje. Toch blijf ik het een artificiële gebeurtenis vinden. Voor mij is Kerstmis verbonden met huiselijke gezelligheid, familie, bergen pakjes onder de kerstboom en een brandende open haard. Ironisch genoeg lopen wij op 25 december rond in zwemkledij, zoeken we verkoeling onder de palmbomen, gaan we snorkelen tussen de tropische visjes en verstuur ik exotische postkaartjes vanuit de Bahama’s. De relaxte eilandsfeer doet me wel elk jaar opnieuw terugdenken aan onze eerste date. Dat we dit samen met de kinderen kunnen beleven, maakt het extra speciaal.“

Lees verder: romantische roadtrip in Amerika

#2. Belgo-Tasmaanse kerst in de Verenigde Staten

Het liefdesverhaal van de Belgische studente Luna en haar Tasmaanse vriend Will begon twee jaar geleden, tijdens een event voor buitenlandse studenten op de campus van Montana University. Sindsdien hebben ze een hechte latrelatie en zien ze elkaar waar en wanneer het uitkomt. Een bevreemdende situatie voor de buitenwereld, maar een best of both worlds voor Luna, die heel goed weet wat voor toekomst ze wil.

“Rond mijn zevende raakte ik in de ban van Amerika, het land van de eindeloze mogelijkheden. Ik wist toen al dat ik later naar het buitenland wou verhuizen. Vanaf het tweede middelbaar begon ik alle Ivy League-universiteiten op te zoeken en de toelatingsvoorwaarden te checken. Ondertussen streefde ik naar de hoogste cijfers om in aanmerking te komen voor een studiebeurs naar Amerika. Tijdens mijn tweede jaar aan de VUB werd ik geselecteerd voor een uitwisselingsproject met de University of Montana, een dunbevolkt gebied met een adembenemende natuur, vlakbij de Canadese grens. Ik voelde me onmiddellijk thuis op de campus en trok het liefst op met de andere exchange students. Kort na mijn aankomst leerde ik Will kennen. Er was onmiddellijk een wederzijdse aantrekkingskracht, maar mijn hoofd stond niet naar een relatie. Ik had het veel te druk met mijn studies en de voorbereiding van mijn doctoraat. Uiteindelijk sloeg de vonk toch over tijdens een halloweenparty in het studentenhuis.”

oldschool Liefdesbrieven

Toen het uitwisselingsprogramma na zes maanden afliep, keerde Luna terug naar België waar ze haar studies aan de VUB weer oppikte en zich ondertussen voorbereidde op de loodzware toegangsprocedure voor Brown University in Providence, Rhode Island. Ook Will keerde terug naar homebase Tasmanië, waar hij zijn studies literatuurwetenschappen afrondde. Ironisch genoeg bracht de afstand hen dichter bij elkaar. “Het concept van de latrelatie lijkt voor ons te zijn uitgevonden: ik heb graag ruimte voor mezelf, maar ik geniet ook van de qualitytime met Will. We schrijven elkaar twee brieven per week, houden contact via Messenger en skypen elkaar dagelijks. Op die manier heb ik elke dag iets om naar uit te kijken. Het tijdsverschil van tien uur komt perfect uit. Onze schaarse momenten samen voelen extra intens en we kennen elkaar intussen door en door. Ik heb altijd geweten wat ik wou - een academische carrière in Amerika - terwijl Will nog geen concrete toekomstplannen heeft. Dat hij mijn ambitie steunt en me wil volgen in mijn keuzes, betekent alles voor me.” Het voortdurende pendelen tussen Amerika, Tasmanië en België is een logistieke krachttoer, maar zodra het voor een van hen past, spreken Luna en Will af. “De afgelopen twee jaar hebben we elk twee keer over en weer gereisd. Vorig jaar hebben we een maand rondgetrokken door Tasmanië, een waar backpackers paradise, met waanzinnige landschappen en een ongerepte natuur.“

Home alone

Na de strenge toelatingsprocedure en de stresserende sollicitatie voor de examencommissie wist Luna een felbegeerde plek aan Brown University te verzilveren. Nog een meisjesdroom vervuld. “Brown is een van de elite-instellingen uit de Ivy League. De campus lijkt wel een filmset, met imposante gebouwen in koloniale stijl die perfect blenden met de hypermoderne infrastructuur. Brown heeft een eigen Olympisch zwembad, een reusachtige bibliotheek en zelfs een vegan restaurant. De sfeer voelt heel Europees en open, een groot verschil met het oerconservatieve, patriottische Amerika van Montana. Het onderwijssysteem zelf is al even vooruitstrevend: de proffen staan hier echt ten dienste van de studenten. Ze worden persoonlijk verantwoordelijk gehouden voor het slagen van hun studenten. Op een universiteit als Brown draait alles rond status, connecties en aanbevelingsbrieven. De werkdruk is enorm!

De komst van Will met Kerstmis is mijn lichtpuntje. Hij is momenteel aan het backpacken in Washington en zou rond kerst moeten aankomen in Providence. Mijn roommates zijn er dan niet, zodat we het huis voor ons alleen hebben. Kerstavond wordt een gezellig onderonsje, ik kijk ernaar uit om voor hem te koken en als het weer meezit, kunnen nog een sneeuwwandeling maken. Tussen Kerstmis en Nieuwjaar hebben we nog een roadtrip gepland door de Zuidelijke Staten - de streek van Louisana, Atlanta en Memphis. Het plan is om samen Nieuwjaar te vieren in Nashville.”

Lees verder: kerst-mismatch in Parijs

#3 Kerst-mismatch in Parijs

Na een gestrand huwelijk en enkele mislukte relaties, bleef Peter - een veertiger met een job in financial consultancy en een designappartement in hartje Brussel - achter met een amoureuze kater. In een ultieme poging om eindelijk de ware te vinden, schreef hij zich in op een high profile-datingsite. Daar viel zijn oog al gauw op de Mexicaanse María, een ambitieuze vrouw met instagramfoto’s die niet zouden misstaan op de cover van Sports Illustrated.

María was de ideale match op papier, alleen bevond ze zich op achtduizend kilometer afstand. Toch kroop Peter in zijn virtuele pen: “Twee dagen later keeg ik een mail met haar volledige biografie. María was een enig kind afkomstig uit een vastgoedfamilie in Cancun, werkte als juriste bij een internationale non-profitorganisatie en was onlangs gescheiden. Een pijnlijk verhaal dat ze me bij gelegenheid wel eens zou vertellen. Heel herkenbaar. Ik voelde me onmiddellijk met haar verbonden.”

Importbruid

De mail werd het begin van een online latrelatie. Na een half jaar intensief mailen en skypen, groeide het verlangen om elkaar in real life te zien. Ze spraken af dat Peter de zomervakantie zou doorbrengen in Mexico. “Ik twijfelde eigenlijk alleen nog over de juiste manier om mijn familie in te lichten over mijn buitenlandse lief.” Maar dat probleem loste zichzelf op. “Tijdens een familieweekend in de Ardennen was ik ‘s morgens met María aan het skypen, toen mijn oudste zus Ann naar beneden kwam. ‘Zo vroeg al aan het werken? Ook een koffie?’ Ik voelde het bloed naar mijn hoofd stijgen en nog voor ik mijn chatvenster kon sluiten, keek Ann al op mijn scherm. ‘Is dat je nieuwste vlam?’ Betrapt. Ik gaf haar een korte samenvatting en kreeg meteen de volle laag. ‘Een importbruid? Uit Mexico - het land van de drugskartels en de maffiabendes? Denk maar niet dat ik je uit dat wespennest zal komen redden.’ Ik liet Ann uitrazen en hield vast aan mijn reisplannen.”
“De zomer in Cancun had alles van een feelgoodmovie. Op de luchthaven vlogen we elkaar in de armen. Dolverliefd sipten we cocktails in de hipste beachclubs van Playa del Carmen terwijl we onze toekomst bespraken. María hoopte op een expatcarrière in Brussel, het centrum van de internationale politiek. De visumprocedure was volgens haar ‘complete madness’, maar ze kon ondertussen toch bij mij intrekken? Na drie idyllische weken was ons afscheid in Cancun heftig. Gelukkig werd de pijn verzacht door het vooruitzicht dat zij in de kerstperiode naar België zou komen.”

Je t’aime (moi non plus)

“Onze eerste kerst samen moest de symbolische start worden van ons nieuwe leven. Daarom bereidde ik een romantische verrassing voor: een full option-kersttrip naar Parijs. Ik boekte een suite in een boetiekhotel in Le Marais en stippelde een gepersonaliseerd parcours uit langs haar favoriete boetieks. Op dertien december ging ik María ophalen in Zaventem en de dagen na haar aankomst vierden we in kerstmodus, compleet met selfies in foute kersttruien en glühwein op de Grote Markt van Brussel.”

“Vlak voor ons vertrek naar Parijs zou ik María officieel voorstellen aan mijn familie tijdens een prekerstdinertje bij Ann thuis. María had zich voor de gelegenheid extra feestelijk uitgedost, wat mijn zus meteen irriteerde. María’s Vuitton-handtas stak de ogen uit en haar Louboutins maakten krassen op het parket. Het aperitief was geen voltreffer, ondanks de Moet & Chandon en de verwoede pogingen van mijn schoonbroer Marc om zijn beste Engels te etaleren. Het voorgerecht gaf de finale doodsteek. María bleek allergisch voor zeevruchten en pulkte verongelijkt aan haar broodje. Ze stelde zich zo aan dat ik me uiteindelijk verontschuldigde bij Ann voor María’s gedrag. Ik hield het op het cultuurverschil en de taalbarrière. Bij het afscheid wenste Ann me nog veel succes met mijn trophy wife.”

Realitycheck

“Na het desastreuze diner kwam de ware María boven. Ze werd lichtgeraakt, zeurde over de regen en vond Brussel ongezellig. Ze verweet me ook dat ik te veel met mijn werk bezig was. Ik hoopte dat het verrassingsreisje naar Parijs haar zou doen bijdraaien. De trip begon veelbelovend, met een ontspannen shoppingmiddag langs de kerstetalages van Galeries Lafayette, een koffiepauze bij Café Pouchkine en een romantisch etentje met zicht op de Eiffeltoren. Maar op de tweede dag volgde een nieuwe crisis. Na een heftige discussie over een metrolijn ging María compleet door het lint bij het zien van de wachtrij voor het Louvre. Ik had geen handleiding om een Mexicaanse dramaqueen te kalmeren, dus dwong ik haar in een taxi terug naar het hotel. ‘What the hell is wrong with you?’ Stilte. Die rit was voor mij het breekpunt. Ik had me lang genoeg ingehouden voor de lieve vrede. Nu zat het me tot daar. Ik pakte mijn koffers en liet het uitchecken over aan María. Ik hoorde haar schreeuwen tot in de lift, maar voor mij was ons verhaal voorbij.”

“De kerstdate in Parijs was een keiharde realitycheck. Dat María niet de droomvrouw was die ik me had voorgesteld, was moeilijk te verkroppen. Maar dat mijn zus al die tijd gelijk had, zou me levenslang achtervolgen.”