Rokende VIPs, dansen met Docksides aan je voeten en drugs à volonté...Throwback naar de wildste feestjes van de eighties, nineties en nillies!
Tekst: Juliette Debruxelles
Studio 54, New York
Studio 54 was dé club tussen 1977 en 1986 le tout New York uit de bol ging. Drugs en seks waren er deel van het interieur. De legende wil dat er cocaïne en lsd naar beneden kwam dwarrelen om de dansers op te peppen. De bovenste verdieping was bedoeld voor losse seksuele contacten. Waar wel streng op toegekeken werd: het uiterlijk. Dat was serious business. Zag je outfit er niet stijlvol genoeg uit, dan was de kans groot dat je niet binnen mocht, ster of niet. Michael Jackson, Woody Allen, Diane von Fürstenburg, David LaChapelle, Mick Jagger...allen waren ze in Studio 54 van de partij. Het is trouwens in deze club dat het concept vipruimte ontstond. En het is ook hier dat muzikanten inspiratie vonden voor hun nummers, zoals Le Freak van Chic. Nile Rodgers, de leader van de band, schreef het legendarische disconummer nadat de buitenwippers hem op een oudejaarsavond de toegang hadden geweigerd tot de club.
De Boccaccio, Gent en de Mirano, Brussel
Het hoogtepunt van het clubleven in België speelde zich af in de Boccaccio en de Mirano. "Toen ik begon uit te gaan, in de zomer van 1984, rookte iedereen Camels en dronk iedereen Pisang Ambon of Batida de Coco", vertelt Olivier Gosseries, dj en producer. "Alles moest een tropisch tintje hebben? We luisterden naar Kid Creole & the Coconuts, Bananarama en Wham! die over de Club Tropicana zongen. Onze kleren van beige of in camouflagekleuren. Mannen kochten kleren van Matinique, vrouwen van InWear, die ze dan combineerden met Docksides. Leuk vond ik dat."
"Maar in 1986 leerde ik twee legendarische clubs kennen die het hele culturele en muzikale landschap van in België op zijn kop zouden zetten. De Antwerpse Ancienne Belgique of Oud België en de Boccaccio in Gent. Ik begon toen ook mijn eigen feestjes te organiseren. Beetje bij beetje baande ik mijn weg en veroverde ik een plek tussen 'de groten'. In 1993 werd ik de huid-dj van de Mirano, en vooral ook van de Who's Who's Follies, de feestjes die zouden leiden tot de oprichting van de nachtclub Who's Who's Land. Van september 1996 tot januari 1999 maakten we echt furore met onze evenementen. Nog altijd gaat er geen week voorbij zonder dat iemand me erover aanspreekt. De sfeer was echt magisch, soms op het hysterische af. De housemuziek zette aan tot feesten en er waren wekelijks tientallen events. Om je een idee te geven: in 2000 waren er zo'n tienduizend discotheken. Een groot verschil met de driehonderd van vandaag." Een tijdperk, quoi.
Tunnel, New York
"In april '88 kwam ik naar New York", vertelt Catherine Collard, copywrighter, persverantwoordelijke en presentatrice op Radio Rectangle. "Ik studeerde kunst en communicatie en was op zoek naar een stageplaats. Dankzij een vriend in New York kon ik me aansluiten bij enkele freelancers die een documentaire maakten over de net gestorven Andy Warhol. We konden een ontmoeting regelen met zijn dubbelganger, de alternatieve komiek Allen Midgette. Warhol had Midgette - die trouwens helemaal niet op hem leek - ingehuurd om hem te vervangen tijdens de conferenties die hij moest geven aan universiteiten. Een witte pruik, wat talkpoeder op zijn gezicht, een zwarte bril, een jeans en een zwarte jekker...en klaar was Kees. De illusie was vrij goed geslaagd, behalve dat Warhol zelf niet zo'n prater was. Na de dood van Andy Warhol hield Midgette de herinnering aan de kunstenaar levend. Hij werd gevraagd in galerieën, op hippe feestjes...Tijdens ons interview vertelde hij dat de baas van Tunnel, op dat moment de place to be in New York, hem had uitgenodigd voor een waanzinnige avond om de veiling van Andy Warhols privécollectie bij Sotheby's te vieren. En wij mochten mee.
Tunnel was een enorme club met verschillende verdiepingen, ondergebracht in oude metroterminals. De rails waren nog zichtbaar. In een van de die ondergrondse ruimtes bevond zich de vipzone, waar champagne, wodka en coke à volonté verkrijgbaar waren. De obers - prachtige jongelingen met een zwarte huid en kortgeschoren haar - waren naakt onder hun witte lendedoek. Ik heb gedanst tot het ochtendgloren op Run DMC en Public Enemy, samen met de very stylish journalisten van The Village Voice en Interview en grietjes in Buffalo-stijl met gouden kettingen rond hun hals die langer waren dan zijzelf. Legendarisch en onvergetelijk!"
Le Palace, Parijs
Grace Jones stond er op het podium toen Le Palace eind jaren zeventig de deuren opende. De club zou uitgroeien tot het ultieme feestadres van Parijs. Op de superexclusieve feestjes mochten telkens maximaal vijftienhonderd mensen binnen. Je trof er vooral grote namen uit de modewereld: Karl Lagerfeld, Kenzo, Jean-Charles de Castelbajac, Jean Paul Gaultier, Christian Louboutin, Yves Saint Laurent, Pierre Bergé, Loulou de la Falaise...Om te weten wie belangrijk was in die tijd, hoefde je maar een blik te werpen op de vips die gezellig een sigaret rookten in de fauteuils - losgaan op de dansvloer was hier maar een van de opties. Het was ook in deze club dat Prince, in juni 1981, zijn eerste Parijse concert gaf. Voor de stijlvolle looks en nonchalante decadentie van de beau monde was dit het juiste adres?
Les Bains Douches, Parijs
Vandaag is Les Bains Douches een luxehotel en een gerenommeerd centrum voor hedendaagse kunst, maar van het einde van de jaren 70 tot begin deze eeuw was dit de favoriete plek van de Franse sterren (Vanessa Paradis, Thierry Ardisson, Julien Clerc...), internationaal bekende kunstenaars (Jean-Michel Basquiat, Andy Warhol...), topmodellen (Carla Bruni, Naomi Campbell, Claudia Schiffer...) en rocksterren (Madonna, Iggy Pop, Bono, Prince, David Bowie...) Alles stond onder strenge bewaking: het gebeurde wel vaker dat op heel uitbundige feestjes een politiewagen voor de deur geparkeerd stond. De club creëerde een heuse scene en er traden legendarische groepen op als Joy Devision en de Dead Kennedys. Alles ging natuurlijk gepaard met de nodige decadentie.
De Ostgut en de Kitkatclub, Berlijn
Vandaag moet iedereen die in Berlijn komt naar de Berghain. Maar lang voor die populair werd, was er de Ostgut. Beidde clubs zijn van dezelfde eigenaars en delen dezelfde mysterieuze sfeer. Tot vandaag zijn foto's verboden in de Barghain, wellicht omdat de libertijnse, decadente sfeer hier ten top gedreven wordt. Er bestaat ook geen archiefmateriaal van de Ostgut, het strenge gebouw van beton en ijzer waar van 1999 tot 2003 verstokte nachtbrakers hun voorliefde uitleefden voor alles wat excentriek was: drugs, waanzinnige elektronische muziek, tongue licking, hoekjes om ongestoord te stoeien...Zelfs het geheugen van degenen die erbij waren, lijkt gewist.
Ook de KitKatClub, opgericht in 1994 door een producer van adult movies en zijn partner, knalde er techno door de boxen. Er hing een sfeer van ongeremdheid, waarbij partnerruil en de fetisjisme niet van de lucht waren. De club verhuisde verschillende keren en moest een paar keer bijna sluiten omdat men er zou aanzetten tot 'ontucht'.
Ook vandaag nog is de club een plek waar de fantasie hoogtij viert en regels met de voeten worden getreden.
The Haçienda, Manchester
The Haçienda in Manchester was niet zomaar een nachtclub. Voor een hele generatie muziekfanaten was het een cultplek. Vanaf 1982 werd de club gefinancierd door New Order, de newwaveband die de Joy Division-leden vormden na de zelfmoord van Ian Curtis. Madonna, Echo & the Bunnyman en The Smiths tekenden hier present, net als een hele scene feestbeesten die twijfelden tussen de vleermuis- of de fluolook. Dit was het post-punktijdperk, waar rockers en ravers elkaar vonden. Later werd the Haçienda een van de voortrekkers die de housemuziek groot maakten. In 1997 viel het doek over de club, na problemen op het vlak van veiligheid - benden uit de wijk terroriseerden de buurt - en het overlijden van een jonge vrouw door een overdosis ecstasy. Massa's fans denken nu nog met heimwee terug aan die legendarische tijd.
Dit artikel verscheen eerder in het januarinummer van ELLE België
