Wat is de link tussen een homofobe blogster, een Poolse koe die het verkeerde (maar wel heel coole) pad opgaat en de muren van de ELLE redactie? Volg de hersenkronkel!
Het zal je maar overkomen: kom je na een afwezigheid van drie maanden terug op de werkvloer en blijkt er -buiten de vloer zelf- niet veel van je kantoor over te blijven. Ik heb net 106 dagen en nachten gevuld met drukknopjes open en toe te doen, obscure Italiaanse tekenfilms te bekijken en piepkleine armpjes in nog kleinere mouwtjes te proppen –in de volksmond ook wel zwangerschapsverlof genoemd. Ondertussen bleef de wereld natuurlijk draaien. Het #MeToo spook deed Hollywood trillen op haar grondvesten, het griezelige gepingpong tussen Donald Trump en Kim Jong-Un deed hetzelfde met de rest van de planeet, terwijl de beste skiërs van de wereld elkaar iets verderop in Zuid-Korea bekampten. De koers van de Bitcoin zorgde eveneens voor ingehouden adem, Meghan Markle kreeg een ring om de vinger geschoven, de Kardashians vermenigvuldigden zich aan sneltreinvaart, de fidget spinner blijkt niet langer een ding, de Russische superblogger Miroslava Duma verbande zichzelf met één foute video vol transgender- en homofobe horror naar de modevergeetput én in Polen heeft een koe het ruime sop gekozen en zich aangesloten bij een kudde bizons. Tot zover het nieuwsoverzicht. En ik ondertussen maar met millimeterprecisie pyjamaatjes opplooien.
Ook ELLE zelf zat al die tijd niet stil en kreeg, zo ontdek ik op mijn eerste werkdag, een nieuw kleedje.
Comeback day dus: ik wil mijn vertrouwde werkomgeving betreden, maar stap in een tien-vierkante-kilometer-grote-lege-woestenij-van-een-open-space. (In werkelijkheid is hij waarschijnlijk een goede 70 vierkante meter groot, maar je snapt hoe het voelde.) Het vertrouwde beautyhokje, het modekot, het piepkleine kamertje dat bedoeld was als beauty archief, maar stiekem dienst deed als dagboekkamer, de muur van kitscherige kantoorflora: ze werden allemaal met de grond gelijk gemaakt. Iedereen kan iedereen zien in de nieuwe ELLE woestijn. En ik herken niémand. Omdat ik blijkbaar aan de stagiairetafel sta. Maar hoe dan ook: het new kid gevoel is o-ver-wel-di-gend. Tot ik in de verte een armpje zie zwaaien: “Hier zo, wij zitten hier!” In 26 grote stappen (sinds wanneer is het mogelijk ongehinderd 26 stappen te zetten op de redactie?!) sta ik bij mijn vertrouwde team en ons nieuwe werkeiland. Mijn oude pennenzak blijkt de grote verhuis niet overleefd te hebben, net als de Beyoncé doos waarin ik al mijn brol propte, maar misschien is een schone lei nog niet zo verkeerd. De eerste schok voorbij, vind ik onze nieuwe werkplek wel fijn: iedereen kàn iedereen zien, en dat is eigenlijk goed.
Want niet enkel onze stenen redactie onderging een make-over, ook ELLE.be kreeg een nieuwe look.
Vlotter, strakker, fijner: ons technisch team heeft maanden gewerkt aan een online magazine dat zo gebruiksvriendelijk mogelijk is. Coderen tot een gat in de nacht, lekkere lunches skippen want ‘ik moet nòg een beetje coderen’, uitleggen aan de redacteurs wat coderen precies inhoudt en lekker verder coderen tot àlle fouten uit onze geliefde website zijn gewerkt: we mogen terecht een pluim geven aan onze codeurs en in het verlengde daarvan aan alle mensen die achter de schermen aan een online magazine timmeren. Dat is alvast een eerste voordeel van platgewalste muren: we beseffen hoeveel werk de verschillende teams dagelijks in ELLE.be steken.
Daarnaast willen we ook inhoudelijk enkele muren neerhalen: we geven je meer inzichten, meer reportages en meer dieptestukken over de toestand van de mode- en beauty industrieën anno 2018. Belgische mode blijft een hot topic, maar ook wat daarbuiten leeft staat hoog op onze agenda: hokjes bestaan niet meer, en dan heb ik het niet enkel over ons beautykot. We willen diversiteit hoog in het vaandel houden, al is dat niet altijd eenvoudig, en open discussies kunnen aangaan met de lezers. We halen de muren neer tussen goede en slechte smaak, tussen taboe’s die nog niet zo lang geleden onbespreekbaar bleken – Miroslava Duma wordt tegenwoordig met de grond gelijk gemaakt, maar haar uitspraken dateren van 2012 en, hoe fout ze ook zijn, ze zouden toen voor minder verontwaardigde reacties hebben gezorgd.
We willen de deur openzetten naar het creatieve talent die de industrieën doen draaien en door het sleutelgat kijken naar hoe het er allemaal achter de schermen aan toe gaat.
De nieuwe ELLE.be belooft dit allemaal, maar uiteraard kunnen we niet alle muren neerhalen: we hebben met zijn allen nog een dak boven ons hoofd nodig en kunnen bepaalde (commerciële) realiteiten niet uit de weg gaan, ons team bestaat maar uit zoveel vrouw, een dag telt nog steeds maar 12 uur, we blijven een gemakkelijk doelwit voor internettrollen, Facebook gedroeg zich de voorbije maanden net zo verward als de Poolse koe-die-denkt-een-bizon-te-zijn en verklaarde de oorlog aan de media. (Daarom ook een pluim aan de community manager die dit alles in goede banen probeert te leiden.) Gemakkelijk zal het dus niet zijn, maar we gaan de uitdaging van een open huisje wel aan.
Ik bereid me voor op een spannend jaar, eentje met de nodige kinderziekten (zowel thuis als op de redactie) en ook heel wat overwinningen en mijlpalen. Veel leesplezier en, voor wie nu echt heel nieuwsgierig is geworden, ziehier een video over de Poolse koe en haar nieuwe bizonbuddies:
