-Sorry, baby…-
Als beginnende mama maak je fouten, sowieso. Onvermijdbaar. Buitenstaanders bevestigen dat het allemaal niet zo erg is, dat iedereen het moet leren en dat je baby er heus niet zoveel onder lijdt, maar je wordt toch constant achtervolgd door een knagend schuldgevoel dat als een onvermoeibare reuzenhamster je geweten tot minuscule kruimels reduceert. Sorry dat ik je broek omgekeerd aandeed, sorry dat je melk koud is, sorry dat ik je net in gedachten irritant heb genoemd (sorry sorry sorry!), sorry dat ik je niet hoorde wenen, sorry dat ik even sliep, sorry dat ik een avondje uit ben geweest, sorry dat ik een kater heb, sorry dat ik je niet als een zeemeermin in slaap kan zingen, sorry dat ik als een bergtrol klink, sorry dat ik je teveel knuffel, sorry dat ik niet snap waarom je weent. Kort samengevat: sorry!
Ademt ze?!
De gedachte die zo’n 360,000 keer per dag door je hoofd spookt: dan slaapt die kleine uk eindelijk in, vind je plots dat ze er té vredig bij ligt en ga je als een krankzinnige met je vinger onder haar neus voelen of er wel enige vorm van luchtbeweging is. Wordt ze door die opdringerige vinger uit dromenland gehaald en zet ze het op een krijsen. Zucht…
