“Instagram draait om het vinden van rolmodellen, géén topmodellen.”
“Ik denk dat de grote aantrekkingskracht van Instagram dat gemeenschapsgevoel is: het feit dat je je niet langer geïsoleerd hoeft te voelen en in contact komt met anderen die er zoals jou uitzien, zoals jou denken of eenzelfde verhaal delen. Van de 800 miljoen gebruikers ziet slechts een heel kein procentje eruit als Gigi of Kendall, de rest zitten in een rolstoel, hebben een huidaandoening, worstelen met hun gewicht, vinden hun tanden niet mooi, etc. Je vindt anderen met wie je iets gemeen hebt en bepaalt je eigen standaarden, mooi toch? In die zin beïnvloedt het netwerk ook de modewereld: vroeger zou een designer nooit een model casten omwille van haar achtergrond of juist omdàt ze niet aan de zogenaamde schoonheidsnormen voldoet, tegenwoordig is er een constructieve discussie die dat aanmoedigt. Toen ik opgroeide, stond er gewoonweg géén Aziatisch model op de catwalk, tegenwoordig gaat het al een stuk beter.” Dat brengt ons ook bij dé grote kracht van Instagram: het eist een grotere transparantie en dus ook verantwoordelijkheidsgevoel van haar gebruikers. “Modehuizen kunnen niet zomaar een beledigende daad stellen, maar worden er meteen keihard voor geconfronteerd door hun duizenden volgers. Het kan ook inspireren, een klein voorbeeld: ik was persoonlijk erg aangedaan door de recente schietpartij in een Amerikaanse school en besloot geld te donneren aan een organisatie die ijvert voor gun control. Diezelfde dag vond Gucci’s nu al legendarische show met onthoofde modellen plaats. Eén plus één is twee, en dus heb ik mijn volgers aan de hand van de hashtag #gucciheadchallenge uitgedaagd ook zo’n onthoofde foto te nemen. Per gedeelde foto zou ik één dollar aan dat doel doneren, na twee dagen mocht ik al 1000 dollar ophoesten! Ik heb de actie toen stopgezet, want ja ik moet ook nog twee kinderen voeden… Toeval of niet, ’s anderendaags maakte Gucci zelf plots bekend een half miljoen dollar te doneren. Een link met de Insta challenge? Ik geloof graag van wel!”
Wij denken “ah cool, een referentie naar het eighties werk van Helmut Newton”, maar ergens anders op de wereld denkt een 13-jarig jongetje “aaaaaargh: TEPELS!!!”
Veel getuigenissen dus van Instagram als een constructief platform van verandering, maar toch oogst het netwerk ook tonnen kritiek omwille van haar censuur. Zo is er de beruchte ban op tepels: de #freethenipple beweging wil ze loskoppelen van seksuele connotaties en ze uit hun harnas bevrijden, maar Instagram lijkt het stukje huid de oorlog te hebben verklaard en bande in het verleden meer dan één grote naam omwille van naakte bustes -@badgalriri op kop. Quid? “Als je het zo stelt, klinkt het inderdaad monsterlijk, maar je moet beseffen dat we niet de enige Instagram gebruikers zijn. Er zijn miljoenen sterke mannen en vrouwen op actief die op een beheerste manier naar een tepel kunnen kijken, maar wat met de gigantische gemeenschap jonge kinderen, of gebruikers in het Midden-Oosten die daar wél aanstoot aan nemen? De fashion community is gigantisch en belangrijk, maar we zijn niet alleen. Er zijn andere bevolkingsgroepen en interessevelden die al dan niet beschermd moeten worden. We hebben trouwens speciale hashtags om topics als borstvoeding of –amputatie bespreekbaar te maken, dus het is niet dat Instagram er per definitie tegen is.”
