Eline Powell: achter de schermen bij een zeemeermin

Diep in de zee… leven niet alleen lieftallige zeepaardjes en in schelpenbeha gehulde meerminnetjes. De nieuwe reeks Siren, sinds kort te zien op Play More, draait om bloeddorstige wezens, die vanuit de dieptes van de oceaan opstijgen en keet komen schoppen aan land. De Belgische Eline Powell speelt er de hoofdrol in en vertelt ons alle geheimen van een meerminfilm. 10 vragen aan de kleine boze zeemeermin!

Eerst en vooral: wie is Eline Powell? De 28-jarige actrice is geboren en getogen in Leuven, maar verhuisde op haar 18^de naar Londen om er haar grote acteerdroom na te jagen. Een kleine tien jaar en heel wat rolletjes (onder meer in Game of Thrones, King Arthur  en Anita B.) later, wist ze de hoofdrol weg te kapen in Siren, een TV-reeks over de niet zo rooskleurige ontmoeting tussen land en zee. Het verhaal speelt zich af in een vissersdorpje, waar zeemeermin Ryn plots ten tonele verschijnt om haar ontvoerde zusje –iets met visnetten en militaire experimenten- terug te halen. Dat daar het nodige bloed bij te pas komt, wordt al van het prille begin duidelijk.

https://youtu.be/QrtY7OnVlw8

Laten we meteen met de deur in huis vallen: is je personage Ryn de bad guy?

Zeker niet! Ze is heel bad-ass en intelligent, maar van nature niet slecht. Ik zie haar als een wild dier: je moet haar respecteren en een veilig gevoel geven, zoniet voelt ze zich bedreigd en valt ze aan. Eens dat gebeurt, ben je natuurlijk gezien. Het is niet zo dat ze ronddoolt met de bedoeling mensen op te peuzelen, maar breng haar aan het schrikken en het gaat fout. Stel je in haar plaats: je komt plots in een buitenaardse wereld terecht waarin je niets kent, noch de taal noch de mensen.

Was het awkward om aan een zeemeermincasting deel te nemen?

Haha, ik kan me inbeelden dat sommigen zich ongemakkelijk zouden voelen, maar ikzelf ben vreemd genoeg om dat aan te kunnen. Ik voel me niet snel verlegen of op mijn ongemak en dat heeft wel geholpen. De charachter description beperkte zich immers tot “other-worldy” en “ferral”. Tjah, wat moet je daarbij denken? Ik zag het als een wit canvas en besloot de piste van een wild dier te volgen en ben dus roofdieren beginnen observeren en nadenken over hoe zij reageren. Het moet er op de castingtape waarschijnlijk vreemd uit hebben gezien, maar iemand zei me ooit “embarassment is good for the ego” en dat klopt in mijn geval wel!

Hoeveel wist je op voorhand over zeemeerminnen?

De kleine zeemeermin, het Starbucks logo en Splash: zoveel als de gemiddelde sterveling dus. Ik heb me ter voorbereiding wel in de materie verdiept en vind die nu ongelooflijk interessant. De eerste sporen van (fictieve) zeemeerminnen vinden we bijvoorbeeld in Syrië terug, waar de goddin Atargatis na een pijnlijke liefdesbreuk in een half vis/half mens wezen veranderde. Sindsdien vind je in alle culturen, van het hoge noorden tot het diepe zuiden, vertelsels over meerminnen terug. Omdat de oorspronkelijke wezens eigenlijk (vruchtbaarheids)goddinnen waren, werd de stap naar sekssymbolen snel gezet en daarom hebben we er tegenwoordig zo’n sexy idee van. Ik vind het supercool, ook hoe anders hun toegewezen attributen zijn: voor sommige hebben ze helende krachten en zijn ze een positieve entiteit, voor anderen lugubere wezens uit de onderwereld, bijna des duivels. Ik vond het supercool om anno 2018 met Siren een nieuw verhaal aan de catalogus te kunnen toevoegen!

Hoe intens was je transformatie naar Ryn?

Ryn als mens: piece of cake! Een beetje aarde en contactlenzen en we waren vertrokken. Ryn de zeemeermin was dan weer een ander verhaal. Voor de eerste afleveringen, als ze echt nog puur meermin is, moest ik uren in de make-up zitten en kreeg ik een prosthetische staart aan. Die staart… hij was ongelooflijk! Prachtig en enorm krachtig: één zwaai ermee en ik bevond me aan de overkant van de watertank waarin we filmden. Praktisch gezien was het wel een uitdaging: buiten het water was hij zo zwaar dat ik door drie man in en uit de tank moest woren gehesen, haha! Het was dan ook niet haalbaar om hem bij elke aflevering boven te halen, voor latere opnames kreeg ik een monovin en een bodysuit aan, waarop later in postproductie schubben en special effects werden gemonteerd.

Valt het mee, fotogeniek zijn onder water?

Dat was… een uitdaging! Om één scène in te blikken, moeten we meestal urenlang filmen, dus gelukkig was het water in de filmtank lekker warm. De eerste dagen moesten mijn ogen wel wennen aan al dat water, die hebben in het begin een hele dag moeten bekomen. Je moet ze leren openhouden, geen grimassen trekken en de camera terrug weten te vinden –want veel zie je niet onder water. Dat laatste losten we op met onderwaterluidsprekers die ‘links’, ‘rechts’, ‘boven’, ‘onder’ riepen tot ik mooi in beeld kon zwemmen. Het allermoeilijkste was echter mijn haar onder controle houden: we hebben allemaal dat romantische beeld van haren die als een cape achter je wapperen, maar in werkelijkheid wentelen ze als een bos zeewier om je gezicht bij de minste beweging. Ik moest dus echt leren mijn bewegingen te beheersen zodat dit niét gebeurd.

Ik moet het vragen: hoe lang kan je zonder zuurstof onder water blijven?

Drie minuten en twaalf seconden en ik ben er supertrots op! Het is iets dat ik op de set van experts heb geleerd, alleen zou ik dat nooit kunnen bereiken, en ik heb voor de opnames ook mijn diepzeeduikbrevet gehaald. Pas op, wel een nuance: die drie minuten is als ik muisstil blijf zitten en mij volledig op ademen kan concentreren. Op een drukke onderwaterfilmdag; wanneer ik constant heen en weer moet zwemmen en mijn lichaam dan ook extra veel zuurstof verbrandt, lukt het me zo’n veertig seconden. Daarna moet ik even naar de oppervlakte.

Diepzeeduiken en een fenomenale longinhoud: nog talenten overgehouden aan de ervaring?

Het was een avontuur om Ryn te spelen omdat ze de wereld met buitenaardse ogen bekijkt, stel je voor dat alles wat je gewoon vindt, wat voor jou vanzelfsprekend lijkt, dat plots niet meer is, alsof je op een buitenaardse planeet terchtkomt waarin je niéts herkent. Het is een interessante oefening en heel leuk om te doen op een zaterdagnamiddag, haha! Verder kwam ik tijdens de opnames veel in contact met de wilde natuur en dat is erg indrukwekkend. We hebben we veel in Canada gefilmd, aan de kust en in de bergen, maar ook in studio’s waar er ook zeeleeuwen waren: wat een grote, grote dieren! Ik ben echt bewust geworden van hoe sterk de natuur wel niet is, heel overweldigend.

Of Ryn uiteindelijk haar zusje terugvindt, laten we even in het midden, maar is er ruimte voor een vervolg?

Laten we het zo stellen: ik vond het geweldig om een zeemeermin te spelen en als alles goed gaat, mag ik het straks opnieuw doen… Hop naar seizoen twee dus!