Camille Emmanuelle heeft haar naam niet gestolen: de Franse schrijfster werkte een jaar lang voor een erotische uitgeverij en doet vandaag een boekje open over de coulissen van de literaire porno-industrie…
Ik schreef aan de lopende band en moest vrouwen neerpennen als volslagen idioten
“Drie jaar geleden kreeg ik het voorstel erotische romans te schrijven. Een vaste inkomstenbron leek me toen wel een goed idee en mijn vrienden vonden het grappig. Ik zou betaald worden om te schrijven en dat doe ik graag: als cultuurjournaliste interesseerden alle aspecten van seksualiteit, porno, feminisme en soortgelijke kwesties me wel. Ideologisch durfde ik wel eens een zijsprong nemen, ik had immers geld nodig. Ik kende het succes van ‘Fifty Shades of Grey’, maar dacht niet dat mijn schrijfsels eenzelfde effect zouden hebben. Op één jaar tijd heb ik niet minder dan twaalf erotische romans uitgebracht en de lol was er al snel af: ik wist dat het genre wars stond van clichés, maar wist niet hoe doortastend de hele business erachter was.”
“Porno moet rijmen met genot, maar bij mij gebeurde exact het tegenovergestelde”
De schrijfregels waren quasi stalinistisch, ik moest romans aan de lopende band schrijven en vrouwen daarin neerzetten als volslagen idioten. Op het einde slaagde ik er zelfs in om één roman te schrijven in vijf dagen tijd, uiteraard liet de kwaliteit daarvan te wensen over. Elke culturele of politieke invloed werd standaard geweerd, alsof de lezers daar niet in geïnteresseerd konden zijn. Erotische romans, zo blijkt, zijn eigenlijk een ‘slim’ samenvoegsel van twee andere genres: stationsromannetjes (van het type stoere dominante man redt jonkvrouw in nood) enerzijds, en naïeve chicklit à la ‘Devil Wears Prada’ anderzijds. Het verhaal speelt zich niet af in een afgelegen kasteel in één of ander middeleeuwse setting, maar wel in een hippe rooftop in New York. De hoofdrolspeelster gaat geen wilde bloemen plukken in een grasveld, maar post cupcakefoto’s op Instagram, draagt Louboutins en vertelt haar vriendinnen tijdens de zondagse brunch over haar seksuele uitspattingen.”
Shutterstock
“Vanuit marketing perspectief is dit uiteraard een geniale zet. Het leest gemakkelijk en de lezer kan snel identificeren met de vlakke personages. Een verhaal over dé perfecte liefde werkt ook geruststellend, het geeft de boodschap dat die ideale relatie daar ergens op je wacht. ‘Some day my prince will come…’ Erotische romans komen eigenlijk neer op Assepoester voor 18-jarigen die hun eerste vibrator hebben aangeschaft: veel ervaring hebben ze nog niet en ze durven al zeker geen vragen stellen over seks en relaties. Waarom het aanslaat? Je kan je ook afvragen waarom mensen fastfood blijven eten of naar reality-tv blijven kijken, ook al kent iedereen de twijfelachtige kwaliteit ervan. De lezers zijn niet dom: ze beseffen ook wel dat ze geen Tolstoj lezen, maar ik vraag me af of ze wel inzien hoe groot de stereotiepen zijn die ze krijgen opgedrongen?”
“Het vrouwbeeld dat uit zo’n schrijfsels naar boven komt is allesbehalve realistisch”
Ze komen binnen de drie minuten klaar en mannen krijgen een erectie op commando. Ik noem het Photoshopliteratuur: geen spoor te bekennen van lichaamshaar, zweet of sperma. Barbie en Ken bedrijven de liefde, voilà! De personages zijn haast altijd dezelfde en hun karakteristieken werden zelfs verzameld in een handig Excel-bestand dat je als auteur krijgt toegestuurd. Je somt ze op en verandert enkele details: Secretaris Barbie wordt Stewardess Barbie wordt Stagiaire Barbie. Eigenlijk verandert enkel het kostuum en het visitekaartje. Ze bloost standaard heel snel en is onzeker over haar uiterlijk, ondanks het feit dat ze bloedmooi is. De man daarentegen is altijd rijk en machtig. Hij vergaarde zijn fortuin door zijn eigen start-up te lanceren of baat een succesvolle kunstgalerij uit. Zij karakteristieken zijn: luxewagen, privéchauffeur, peperdure maatpakken en de rest kan je raden. Uiteraard hebben beide personages ‘geheime wonden’, zoals een nooit verwerkte scheiding, maar ook niets te heftigs of te taboe.”
“De verschillen tussen mannen en vrouwen kunnen overigens niet groot genoeg zijn”
“Telkens ik een man als ‘miljonair’ neerzette, werd ik bij de eindredactie gecorrigeerd naar ‘miljardair’. Vrouwen verdienen doorgaans al twintig procent minder dan mannen in dezelfde functie in het echte leven, moet het op papier dan echt over miljarden gaan? Mijn uitgeverij bleef maar hameren dat de romans glamoureus moesten zijn en tegelijk dichtbij de realiteit aanleunen, ik heb de kwestie onderzocht: driekwart van ’s werelds miljardairs zijn getrouwde, Aziatische 50-plussers met lichamen die in de verste verte niets met Ken te maken hebben… Zover voor de realiteit.”
Toen ‘Fifty Shades’ opkwam was ik hoopvol voor de erotische literatuur, maar ik zat er goed naast
“Eigenlijk schotelen dit soort uitgeverijen je ‘prêt-a-porno’ voor”
“Het is voorgekauwde koek die vooral geen risico’s neemt. De romans verlopen allemaal volgens hetzelfde schema en geven je seks zoals dat in Hollywood films aan bod komt: een koppel beweegt onder zijden lakens in missionaris houding. Ik hoef je niet uit te leggen dat vrouwelijke fantasieën net een tikkeltje verder gaan dan dat, maar niet in deze wereld. Op het einde van mijn pornocarrière heb ik een kapitale fout begaan, of zo werd me toch verteld: ik had een seksscène in een Londense loft neergepend, waar het koppel uiteindelijk in lachen uitbarstte omdat de man in al zijn haast was vergeten zijn kousen uit te trekken. Ik vond het een sexy idee, maar mijn werkgevers zagen het anders; het was absoluut onacceptabel dat een man zich belachelijk zou maken.”
“Je zou denken dat erotische literatuur veel meer vrijgevochten is dan andere genres”
“Niets is minder waar, en dat gebrek aan vrijheid verbaast me. Het stoort me omdat het belangrijk is om verschillende vrouwelijke rolmodellen te kunnen neerzetten. Pornofilms en -websites worden verweten een onrealistisch vrouwbeeld op te hangen, maar erotische romans hebben net zoveel invloed op jonge mensen. Onderschat immers de negatieve, culturele gevolgen ervan niet: sommige jonge meisjes, in volle seksuele ontwikkeling, verslinden tot vier van deze boeken per maand. Ze groeien op met het idee dat verlangen noodzakelijk gelinkt is met luxe en perfect geëpileerde bikini bodies, ze denken een probleem te hebben wanneer ze niét binnen de drie minuten klaarkomen. Een vrouw heeft haar en cellulitis, ze zweet en bloedt. Er is een naam voor een haarloos lijf met perfect spleetje: een pasgeborene. Vrouwen worden verondersteld luid te schreeuwen bij het klaarkomen en hun seksspeeltjes moeten standaard schattig zijn. Toen het ‘Fifty Shades’-fenomeen eerst opkwam, was ik hoopvol: ik dacht dat de erotische literatuur een boost zou krijgen en in alle vormen en maten zou komen. Zat ik er even naast. Gelukkig bestaan er wel enkele romans die het tegendeel bewijzen, maar ze zijn schaars.”
LEES OOK: Zo verloopt een trio in het echt
