Wie zoekt, die vindt … niet altijd
Zoë (38) had een onenightstand die technisch gezien een paar maanden duurde. Ondanks social media kan ze de man tot vandaag niet online terugvinden. “Bijna twintig jaar geleden, voor ik mijn man leerde kennen en voor Facebook en MySpace, liep ik de man van mijn dromen tegen het lijf. Of zo herinner ik me hem toch. Ik zat op kot in Gent en zag op een avond op café een jongen die zo knap was dat ik bijna van mijn stoel viel. Letterlijk. Ik staarde hem aan terwijl hij naar de bar liep en verloor mijn evenwicht. Ik sprong recht en tikte hem op de schouder, iets wat ik anders nooit zou doen. Bleek dat hij een Zweed was, die drie maanden in België verbleef voor een uitwisselingsproject. Die avond ging ik samen met hem naar huis en ik liet hem pas gaan toen hij weer naar Zweden moest. Ik huilde tranen met tuiten, weken aan een stuk. Ik had geen telefoonnummer, geen adres, enkel zijn naam. Jaren later, met de komst van social media, probeerde ik hem online terug te vinden, tevergeefs. Er is geen spoor van hem terug te vinden! Soms betrap ik me er op dat ik over hem dagdroom. In mijn hoofd leeft hij een afgezonderd bestaan in de Zweedse bergen, tussen zijn honden en alpaca’s. Hij sleutelt aan zijn motorfiets, hakt hout, en denkt af en toe ook nog aan mij.”
