Stalen geraamte met symmetrische vlakken
Vraag een random buurtbewoner naar ‘de paalwoning van Zoersel’ en je komt gegarandeerd uit bij de glazen kubus – nog een bijnaam – van interieurarchitect Arjaan De Feyter en accessoiredesigner Liesbet Verstraeten. De Bauhaus-geïnspireerde villa met stalen geraamte en negen symmetrische vlakken is een baken van herkenning in een typisch Vlaamse woonwijk in het hart van de Antwerpse Kempen. Ondanks z’n ultramoderne uitstraling dateert het concepthuis uit 1969 en was het jarenlang een alleenstaand geval in een nog niet verkaveld landschap. Door de lakse bouwvoorschriften van die tijd was alles mogelijk. Dat verklaart waarom dit het enige huis zonder puntdak in de buurt is. Omdat het kon. Maar de fascinerende voorgeschiedenis heeft ook een keerzijde. Door een opeenstapeling van technische problemen en jarenlange leegstand werd het huis zo goed als onbewoonbaar. Toen Arjaan en Liesbet het pand in 2005 kochten was het klaar voor de sloop.
Arjaan: “We waren al een tijdje op zoek naar een geschikte woning in de wijde omgeving van Antwerpen. Tevergeefs. Dus bleven we onze perimeter maar vergroten. Op een dag ontdekte Liesbet een huis in Zoersel. Een beetje ver, maar we besloten toch te gaan kijken. We troffen het huis aan in een erbarmelijke staat. Het was amper geïsoleerd en zat vol koudebruggen. Met alle gevolgen van dien. Door de condensvorming liep het water letterlijk van de muren. In een wanhopige poging om het vochtprobleem aan te pakken, hadden de vorige bewoners er overal muurtjes omheen gebouwd, waardoor het binnen nog donkerder en benauwender aanvoelde. ‘Bunker’ was nog de beste omschrijving. Afbreken en iets nieuws bouwen, luidde het advies van de aannemer.”
Het atelier van Liesbet doet dienst als persoonlijk schoenen- en handtassenarchief, het resultaat van elf jaar bij Dries Van Noten. “Mijn collectie is heilig. Alles zit netjes in de originele doos, bij elk paar heb ik een verhaal.”
De gerestaureerde sixties trap is een architecturaal statement in de inkomhal.
Het atelier van Liesbet doet dienst als persoonlijk schoenen- en handtassenarchief, het resultaat van elf jaar bij Dries Van Noten. “Mijn collectie is heilig. Alles zit netjes in de originele doos, bij elk paar heb ik een verhaal.”
Een sprong in het duister
Maar de architect in Arjaan zag onmiddellijk het potentieel van de ruimte en het koppel besloot de sprong in het duister te wagen. De term verbouwing is een understatement voor het ingrijpende project dat uiteindelijk twee jaar in beslag nam. Het gebouw werd volledig gestript zodat enkel het stalen geraamte overeind bleef. De belangrijkste feature van het huis bleek ook de grootste kopbreker. Door het jarenlange vochtprobleem waren de profielen gedeeltelijk aangetast door corrosie. Een gespecialiseerde firma moest de constructie inspuiten met een hightech harslaag. Daarmee waren de koudebruggen definitief van de baan en kon de heropbouw beginnen.
“We zijn fervente vintageverzamelaars, elk stuk heeft een verhaal. Van de Loop Hole Chairs van Willy Guhl over het gerestaureerde fifties dressoir van Pieter De Bruyne tot het artwork aan de muur.”
Bunker was nog de beste omschrijving voor het huis. Afbreken en iets nieuws bouwen, was het advies.
“Twee jaar lang ging al onze vrije tijd naar de verbouwing. Het was een verrijkende periode, ondanks alle obstakels en reacties à la ‘waar zijn jullie toch aan begonnen?’ We hebben onze frustraties nooit op elkaar uitgewerkt, maar zijn er altijd in blijven geloven. Als we een ding geleerd hebben, is het om niet bang te zijn om risico’s te nemen.”
“Ons huis is een compacte, kindvriendelijke woning waarin geleefd mag worden. De slaapkamer is door een schuifwand verbonden met de woonkamer, zodat we altijd contact hebben met de kinderen.”
