Duiven en baking soda
Vorig jaar werd het hoekpand waar Wim en Laur op dat moment woonden, samen met deze ruimte verkocht. Het koppel moest op zoek naar een nieuwe woonst, maar kon dankzij Wims onderhandelingsskills – en charme – van de nieuwe eigenaar bekomen dat ze de komende vijf jaar, zolang het contract van de speelgoedwinkel nog loopt, in de notariswoning kunnen wonen. “Hij weet eigenlijk niet wat hij ermee wil, in elk geval niet zomaar platgooien. Het had vijftien jaar leeg gestaan en was echt verouderd. Dat gaf wel wat stress, ook bij Laur, want hij had het pand niet gezien toen hij het huurcontract mee ondertekende. Er zaten duiven binnen, maar ja, dat is snel opgekuist hé”, lacht Wim.
In twee maanden lapte hij het pand op, veegde het roet uit de open haarden, poetste de muren droog met baking soda – “met nat zou je meteen vegen krijgen” – en de salon en slaapkamer kregen een laagje nachtblauwe verf. “Beetje bij beetje begon het hier lekker te ruiken. Het blijft natuurlijk een oud kot, hier en daar is wel iets versleten. Maar dat maakt het net charmant. Toen we hoorden dat we moesten verhuizen, gingen we ook naar andere appartementen kijken. Maar ik vind ons te jong voor een penthouse met vloerverwarming en jacuzzi. We zouden dan helemaal niet meer buitenkomen!”
Windhond Arno in Wims atelier, op het gelijkvloers. Vroeger was hier de warme keuken, er is nog een bel om het notariaat in het achterhuis te verwittigen dat het eten klaar is.
