HET POWERWOMAN-EFFECT
De volgende dag genieten Fay en ik van een groene smoothie en een broodje hummus in vegan lunchtent The Big Apple. Eerst proberen we uit te stippelen hoe wij straks (met ons ondermaatse oriëntatievermogen) het beste naar – spoiler alert: het niet zo indrukwekkende – Nyhavn wandelen. Vervolgens ontleden we nog een keer de teleurstellende flirtrituelen van de vorige avond. Nee, dat ging in die andere Big Apple – Fay en ik woonden een tijd samen in New York – wel vlotter.
Op dat moment mengen de twee vriendinnen aan de tafel naast ons zich in het gesprek. “You’re talking about Danish men, aren’t you?”, vragen ze lachend. “Klopt”, beamen we, “ze brengen ons nogal in de war.” Wanneer we ons verhaal uit de doeken doen, zijn de dames niet verrast. “Typisch Deens mannengedrag”, klinkt het. Fay en ik hadden al zo’n vermoeden. “Maar hoe komt dat?”
De uitleg die volgt, zal door de vele andere Deense vrienden die we later die reis maken, worden bevestigd. Unaniem. Denemarken behoort net als de andere Scandinavische landen tot de meest progressieve en gendergelijke landen ter wereld. Deense vrouwen zijn het typevoorbeeld van de powerwoman: sterk, onbevreesd en diehard doe-het-zelvers. “Geweldig!”, knikken Fay en ik, zelf trotse feministen. Maar, zo vervolgen onze nieuwe vriendinnen, soms schiet die slinger een tikje te ver door. Zo vindt de gemiddelde Deense vrouw het beledigend als een man voorstelt haar te helpen met een zware koffer of bij het kaartlezen. “Niet zo geweldig”, fronsen we – herinner je onze erbarmelijke oriëntatieskills. De trend trekt zich door in het nachtleven, gaan de locals verder: “Bij ons is het de vrouw die op de man afstapt, niet omgekeerd. En als die laatste al interesse toont, dan gebeurt dat doorgaans subtiel of gewoonweg te laat.” Ik besef hoe waar die woorden zijn, wanneer we kort nadien afscheid nemen en ik op mijn gsm zie dat ik een nieuwe volger heb op Instagram: Morten.
