Collega’s noemen haar ‘de Vlaamse Meryl Streep’, of ‘onze Charlotte Gainsbourg’. Wij houden het gewoon bij ‘Natali Broods’. Omdat ze op zo’n fenomenale wijze zichzelf is, dat elke vergelijking overbodig is.
We hebben afgesproken in de Vitrin in Antwerpen. Voor mij op wandelafstand van thuis, voor Natali om de hoek van het hoofdkwartier van Compagnie De Koe, het theatergezelschap waar ze al jaren tot de vaste kern behoort. Ik ben te laat, zij is gelukkig nóg later. “Sorry, ik ben een time optimist, ik denk altijd dat ik meer tijd heb en kom dus overal te laat. Zeker met de kinderen schat ik dat volledig verkeerd in. Dan sta ik me op te jagen terwijl zij nog over de grond rollen.”
Time management
Broods heeft een tweeling van vijf, Jack en Julius, samen met haar vriend. Hij is geluidsman en werkt regelmatig over de grens. Zij was de voorbije twee jaar niet van het scherm te slaan: ze speelde de wraaklustige psychiater Dr. Mommaerts in ‘Tabula Rasa’, de bedrogen echtgenote Alex in de film ‘Façades’ - een rol waarvoor ze een Ensor kreeg - en flik Karen Hofman in ‘De Infiltrant’. Ze was zopas ook te zien als Marjan Michielsen, vrouw van een aan lager wal geraakte quizmaster, in ‘Over Water’, de nieuwe VRT-reeks van Tom Lenaerts en Paul Baeten Gronda. Tussendoor zijn er repetities en speeldagen met De Koe. Om maar te zeggen dat tijdsmanagement in Natali’s gezin niet overbodig is.
Even stilstaan
Afgelopen voorjaar nam ze voor het eerst een time-out, maar vraag haar wat ze in die twee maanden deed en ze weet het niet meer. “Zo rustgevend zal het dus niet geweest zijn”, lacht ze. “Je wil dan van alles doen natuurlijk, bij de kinderen zijn, een boek lezen, musea bezoeken, bijslapen. En dan loop je al gauw achter jezelf aan.”
Je zei eerder dat je er te weinig bij stilstaat hoe goed je het eigenlijk wel hebt. Heb je dat in die vrije tijd wél gedaan?
“Niet echt, maar mijn vriend en ik proberen dat wel regelmatig tegen elkaar te zeggen. Als je dat uitspreekt, bestaat het meer. Ik dwing ook regelmatig tijd voor mezelf af, iets meer dan mijn vriend zelfs. Maar dat lukt natuurlijk minder vaak dan vroeger … Heb jij kinderen?”
Nee, een bewuste keuze. Wou jij er al lang of kwam de kinderwens met het lief?
“Eerder met het lief, ik was al zesendertig toen ik moeder werd. Ik ben vrij lang alleen geweest en al had ik het best naar mijn zin, ik miste een lief, een compagnon. Toch gek, ik heb een hersenvliesontsteking gekregen en vlak daarna heb ik hem ontmoet. Alsof dat hier allemaal (ze wijst naar haar hoofd, red.) op zijn plaats is gezet. Daarna is het snel gegaan.”
Heftig, je hebt dus dubbel geluk gehad.
“Het was viraal en niet bacterieel, al duurt het uren of zelfs dagen vooraleer ze dat met zekerheid weten. Dat was spannend, maar ik besef pas écht hoeveel geluk ik heb gehad, als ik denk aan anderen bij wie het niet goed is afgelopen…”
Over kinderen en kwetsbaarheid
Kinderen maken je nog zoveel kwetsbaarder.
“Absoluut. Veel vrienden hebben al pubers, daar komen ook pittige problemen bij kijken. Dat staat ons nog allemaal te wachten. In vergelijking met vroeger is het verkeer veel drukker geworden. De jongens fietsen nu zelf naar school, op het voetpad. Ze weten wel op welke hoek ze moeten stoppen, maar je weet nooit wat plots hun aandacht kan trekken. Ja, het maakt je kwetsbaar… Eigenlijk is het verschrikkelijk (lacht).”
Misschien is voor jullie het ergste al achter de rug, het begin was een nachtmerrie, niet?
“Tijdens de zwangerschap waren er complicaties en ze zijn veel te vroeg geboren, op zeven maanden. ‘Kleine kinderen, kleine problemen. Grote kinderen, grote problemen’, zeggen ze soms. En dan denk ik: ‘Nee man, het is net andersom.’ We zijn in Leuven gelukkig door een topdokter begeleid, een Europese autoriteit op vlak van tweelingzwangerschappen. Ze nam haar tijd en was erg met ons begaan. Het is belangrijk dat je ondanks alle dingen die op dat moment fout kunnen lopen, toch rustig blijft voor de kindjes. We zijn haar zo dankbaar, elke verjaardag sturen we foto’s en filmpjes.”
Ik kan me voorstellen dat je samen, maar toch ook deels alleen door zo’n zware periode moet. Gingen jullie daar op een andere manier mee om?
“Jan was toen ‘Cordon’ aan het draaien, maar is er meteen mee gestopt. De kindjes hebben erg lang in de couveuse gelegen en we gingen elke dag naar hen toe. Om te kangoeroeën, zoals dat heet, het kindje ligt dan op je blote huid, skin to skin. Ik ben erg blij dat we dat samen gedaan hebben. Hij vertrok altijd positief naar Leuven, blij om ‘onze jongens’ te zien. Ik ging elke keer met knikkende knieën, als vrouw word je op dat moment ook door al die hormonen overspoeld. Maar door hem besefte ik: ‘Je kan het ook positief bekijken.’ We hebben dat erg goed gedaan samen.”
Heeft het moederschap je verrast?
“Ik heb natuurlijk een heftige strijd geleverd, van in het begin wisten we dat het geen roze wolk zou zijn. Het was afwachten hoe de kinderen zouden evolueren, hoe lang ze in de couveuse zouden moeten blijven. Het moederschap is dus wel een beetje raar gestart, ik was constant ongerust of alles goed ging. Ik ben veel vergeten, hoe ze begonnen te kruipen of op bepaalde dingen reageerden. Die eerste jaren was het vooral managen: papjes, luiers… Nu is het echt superleuk, ze zijn intussen vijf. Wat die allemaal vertellen, zo grappig!”
Kleine kinderen, kleine problemen, grote kinderen, grote problemen? Nee man, het is net andersom.
Voor de beste collega
Thuis je handen vol en toch sta jij volgens collega’s altijd extreem goed voorbereid op de set.
“Dat heb je uit dat recente stuk in De Morgen, toch? Het soort artikel dat je pas krijgt als je dood bent (schatert het uit). Ik heb die mensen allemaal heel hard bedankt, het verscheen rond mijn verjaardag, een schoon cadeau. (Het artikel is een soort ‘Broods-verheerlijking’ door collega’s, red.) Ik maak ook fouten hoor, maar het enige dat je als acteur ter voorbereiding moet doen, is je tekst leren. Als je op een set staat, mag je niet te veel moeten nadenken, zeker niet bij een serie die niet chronologisch opgenomen wordt.”
Theater, tv en chaos
Compagnie De Koe viert in 2019 haar dertigjarig bestaan, jullie hernemen een aantal belangrijke voorstellingen. Wat staat er voor jou op de planning?
“We spelen ‘Who’s afraid of Virginia Woolf’ opnieuw en in het najaar brengen we een nieuw stuk, ‘ACHTER/AF’. Dat eerste is al jaren geleden, dus dat wordt opnieuw blokken, maar het zit vast nog ergens in mijn achterhoofd. Dat is ook het leuke aan acteren, die verschillende fases. Bij De Koe schrijven we de stukken zelf, Peter en Willem (Van den Eede en de Wolf, samen met Broods de artistieke kern van het gezelschap, red.) beginnen en zodra er materiaal is, werken we dat samen rond een computer verder uit. Daarna moet je die teksten blokken, je hersenen trainen. En dan spelen.”
Schrijven, teksten leren, spelen. Alles door elkaar, theater en tv. Is het geen enorme chaos in je hoofd?
“Echt verwarrend wordt het als ik overdag op een set sta en ‘s avonds moet rushen om ergens te spelen met De Koe. Dat lukt, maar dan eist de vermoeidheid op de duur wel zijn tol. Maar omdat ik het leuk vind, geeft het ook een drive.”
Over water
‘Over water I’ was zopas op tv, maar de opnames voor het tweede seizoen zijn al bezig.
“Ja, ik mag er niet veel over zeggen, maar het is superplezant. Het is niet echt een thriller, het speelt eerder psychologisch. Maar toen ik de twee eerste afleveringen op de première in Gent zag, besefte ik dat het toch ook spannend is. Toen de eerste aflevering uitgezonden werd, was ik zelfs al klaar met de opnames.”
Wat trok je zo aan in het scenario of project in het algemeen?
“Goh, als Tom Lenaerts iets vraagt… We hadden samen al ‘Met Man en Macht’ gedaan en dat was heel fijn. Bij een koffie heeft hij me alle personages uitgelegd, tot hij zelf in de knoop raakte (lacht). Logisch ook, het was toen nog helemaal niet klaar. Ook het feit dat ik de echtgenote van Tom Dewispelaere mocht spelen, trok me aan. We deden ooit samen auditie voor een Nederlandse film en voelden meteen dat het klikte. Maar we hebben nooit eerder samen gespeeld. Daarom had ik nu zoveel zin in ‘Over water’, als het klikt met je tegenspeler, man of vrouw, gaat er zoveel vanzelf. Dan overstijg je jezelf.”
De passie voor acteren
Kan je verwoorden waarom je zo graag acteert?
“Het blijft toch een beetje spelen, alsof je niet echt in de wereld staat. Terwijl we dat natuurlijk juist heel hard doen, we leggen bepaalde zaken bloot. Ik voel me echt gezegend dat ik dit mag doen, dag in dag uit. Roepen, tieren, schieten of de grootste onzin verkopen zonder dat er op het einde van de dag consequenties aan vasthangen. Ik zou het heel erg vinden om op maandagochtend tegen mijn zin naar het werk te moeten.”
Welke rollen trekken je het meest aan - perfect herkenbare personages, of net karakters die heel ver van je staan?
“Dat maakt niet zoveel uit, ik moet gewoon snappen wat er gespeeld moet worden, anders lukt het niet. ‘Tabula Rasa’ stond best ver van mezelf, maar tegelijk ook niet, want het gaat over wanhoop, pijn en frustratie. Als ik in de krant over gezinsdrama’s lees, of onwezenlijke verhalen zoals dat van die journaliste die in een duikboot stapt en maanden later in stukken uit het water wordt gevist... Ik vind dat zo fascinerend. Niets is ons vreemd. Waar wij als mens allemaal toe in staat zijn...”
Als ik niet in de juiste omstandigheden of met de juiste mensen kan werken, dan ben ik volgens mij een slechte actrice.
Aha-erlebnis
Je speelt altijd karaktervolle, sterke vrouwen en toch word je keer op keer belogen en bedrogen. Nogal verontrustend…
“Haha! Arme ik! Ik moet meer flikken spelen, zoals in ‘De Infiltrant’, die worden zelden bedrogen omdat ze amper een privéleven hebben. Maar het is natuurlijk veel interessanter om een vrouw te spelen die verdriet heeft of kwaad is. Een vrouw die iets te verwerken heeft, die een gevecht levert.”
Over ‘Façades’ zei je dat je het ploeteren en uitschuiven van mensen zo interessant vindt. Heb je zelf moeten ploeteren om te komen tot waar je nu staat?
“Mijn start op het Conservatorium was niet evident, Dora van der Groen geloofde niet in mij en buisde me in het tweede jaar. Toen ben ik aan Studio Herman Teirlinck begonnen en heb ik gelukkig snel mensen ontmoet met wie het wel klikte, zoals Damiaan De Schrijver en Peter Van den Eede en de acteurs van tg STAN. En Guido Henderickx natuurlijk, die me op mijn negentiende de hoofdrol in ‘S.’ gaf. Ik studeerde nog, dat er op dat moment al iemand zo hard in me geloofde en me naar voren schoof … Dat was echt uniek, ik stond meteen met Jan Decleir, Katelijne Damen en Josse De Pauw op de set. En met Dora van der Groen. Dat was echt een aha-erlebnis, ik zou zoiets graag nog eens meemaken. ‘Façades’ kwam in de buurt, omdat ik op dat moment met niets anders bezig was.
Als ik niet in de juiste omstandigheden of met de juiste mensen kan werken, dan ben ik volgens mij een slechte actrice. Mijn mama zei me zo vaak dat ze blij was dat ik iets had gevonden dat ik graag deed. Ze zag ook dat het anders niet zou marcheren. In die zin heb ik geluk gehad en valt het wel mee qua geploeter. Maar het blijft natuurlijk hard werken en iedereen heeft tegenslagen.”
Hard werken en genieten
Waren je ouders van in het begin mee in je acteerverhaal?
“Toch wel, omdat ze voelden hoe graag ik het deed. Ze komen allebei uit een hardwerkend gezin waar nooit geld te veel was. Mijn vader is loodgieter, mijn mama doet de boekhouding. Nog steeds, hoewel hij intussen de leeftijd heeft bereikt om te stoppen. Dat heb ik van hem, we werken allebei graag. Maar ze hebben me ook geleerd pas te genieten als je iets gedaan hebt. Soms moet je gewoon dingen tegen je goesting doen, dat merk ik nu zeker met de kinderen.”
#MeToo
De entertainmentsector is door #MeToo enorm dooreengeschud. Merk jij vandaag een andere dynamiek op de scène?
“Niet echt, omdat ik het gevoel heb dat de mensen met wie ik werk respectvol met elkaar omgaan. Soms hoor ik mannen verzuchten dat ze niet meer weten wat ze wel en niet mogen. Dan denk ik: ‘Komaan, gebruik je gezond verstand, je hebt het tot nu toe altijd goed gedaan’. Je zou het toch zelf moeten beseffen wanneer je een grens overschrijdt? De codes worden in vraag gesteld, alles wordt waziger. Maar als er macht in het spel is, manipulatief gedrag, dan zit het sowieso verkeerd. Zeker als mensen te lang in dezelfde hoge functie blijven zitten.
Het is goed dat die dingen naar boven komen, want het gaat niet enkel over de relatie tussen mannen en vrouwen, maar ook over hoe we bejaarden en kinderen behandelen, mensen die niet voor zichzelf kunnen opkomen. En daartegenover heb je dan iemand als Trump die gewoon zegt: ‘Zo sta ik in het leven, ik hou mijn handen niet thuis’. Niet te geloven.”
Leeftijd en rimpels
Ook diversiteit is een agendapunt geworden, zowel in kleur en gender als in leeftijd.
“Gelukkig maar, Vlaanderen bleef op dat vlak toch wat achter. Maar Fien Troch, Malin-Sarah Gozin, Kaat Beels en Nathalie Basteyns hebben vrouwen in belangrijke film- en tv-rollen gekregen. En actrices als Julianne Moore, Cate Blanchett, Meryl Streep … zo’n fantastische vrouwen! In een interview zei Julianne Moore onlangs: ‘Ik moet al jaren over mijn leeftijd praten, ik heb dat zo gehad’. Eigenlijk heb ik daar op dit moment niet veel last van. Maar je ontsnapt er natuurlijk niet aan, als je als vrouw veertig wordt. Sowieso denk je daarover na en praat je erover.
Mijn moeder zegt altijd: ‘Iedereen wil oud worden, maar niemand wil het zijn.’ Julianne Moore eindigt dat interview met: ‘Ik word ouder, maar ik leef, ik doe dingen’. Ik zeg dat vaak tegen mezelf: ‘Wees dankbaar dat je hier bent.’ Tuurlijk vind ik het niet leuk als er een rimpel bij komt, maar schoonheid zit vanbinnen, zeggen ze (schatert het uit).”
Vrouw zijn
Ik quote even Peter Van den Eede uit dat artikel in De Morgen: “Natali zou een promotiefilmpje voor de vrouw kunnen zijn. Bijzonder fotogeniek, gegeerd door de camera, maar allesbehalve een oppervlakkige vamp.”
(lacht) “Ach, dat is zo fijn. Het is bijzonder om zo iemand te kennen, we gaan al twintig jaar terug. Als ik met hem op het podium stap, weet ik dat het goed komt. Hij is een theaterdier, nog meer dan ik, het is zijn tweede natuur. Ook al heb ik een mindere avond, hij trekt me er altijd door. Hij heeft dat gevoel ook bij mij, we spelen graag samen…”
Ik ben altijd onder de indruk als ik jou op het scherm of op premières zie, je bent zo fenomenaal vrouwelijk. Ik kan me voorstellen dat veel jonge vrouwen en actrices naar je opkijken.
(glimlacht en is even stil) “Dat is fijn om te horen, vooral omdat het gaat over wie ik ben. Ik kies altijd met mijn hart. In ‘Zwart’ sta ik in latex catsuit tussen Peter en Willem in. Een vriendin zei achteraf: ‘Dat is het nieuwe feminisme, zoals jij daar met die mannen in dat pak staat te filosoferen.’ Daarom ben ik ook zo blij met #MeToo, het stimuleert vrouwen om meer samen te werken, niet tegen mannen, maar omdat we elkaar nodig hebben. Emma Watson moest zich vorig jaar nog verantwoorden omdat ze in een shoot met half ontblote borsten verscheen. Maar het is toch niet omdat je feministe bent, dat je je in broek en houthakkershemd moet kleden.”
Je bent wel in mode geïnteresseerd, toch? Je was ooit het gezicht van de campagnes van Maureen De Clercq en Tim Van Steenbergen.
“Ja, ik vind het tof om magazines te lezen, voor mij is dat pure ontspanning. Belgische mode is gewoon super. Ik geef niet vaak veel geld uit aan kleren, maar onlangs deed ik dat wel, voor de premières van ‘Over water’ in Gent en Cannes. Jurkjes van Iro en Ann Demeulemeester. Nu ga ik weer een beetje sparen (lacht).”
Zomerliefde
Wat brengt 2019?
(denkt lang na) “Theater vooral? Misschien wordt het iets rustiger dan de voorbije twee jaar. Er is me een rol aangeboden in een film die ik heel graag wil doen, maar het is nog niet zeker of het project doorgaat. Ik hoop het echt. Voor de rest, geen idee, mijn hoofd is een zeef… Niet te geloven eigenlijk, is daar nu alweer een nieuw jaar? Ik kan moeilijk afscheid nemen van de zomer, hoe lang en mooi hij ook was. Ik zou graag eens een jaar ergens wonen waar ik het elke dag warm heb. Maar dan wel op een plek waar er ook gefilmd wordt.”
De wapenfeiten van Natali Broods
Haar eerste hoofdrol speelt ze op haar negentiende in ‘S.’ (1998) van Guido Henderickx, een roadmovie doorspekt met seks en geweld.
In ‘Any Way the Wind Blows’ van Tom Barman (2002) maakt het grotere publiek kennis met Broods.
In Fien Trochs debuutfilm ‘Een ander zijn geluk’ uit 2005 speelt ze naast Johan Leysen, Josse De Pauw en Viviane de Muynck. Troch en Broods zijn nog steeds goede vriendinnen.
Na rollen in o.a. ‘De helaasheid der dingen’ (2009) en de VTM-reeks ‘David’ (2009-2010), speelt ze in 2013 een hoofdpersonage in ‘Met Man en Macht’ van Tom Lenaerts.
Voor ‘Galloping Mind’ van Wim Vandekeybus (2015) keert ze terug naar Hongarije, waar ze na de humaniora een klein jaar studeerde. Een prachtige film, net als ‘Waste Land’ van Pieter Van Hees (2014), met Broods als echtgenote van Jérémie Renier.
Na de succesvolle tv-serie ‘Tabula rasa’ (2017) is ze niet meer van het scherm te branden. ‘Façades’ (2017), de VTM-reeks ‘De Infiltrant’ en ‘Over water’, op VRT.
De programmatie van Compagnie De Koe vind je op dekoe.be.
