Even stilstaan
Afgelopen voorjaar nam ze voor het eerst een time-out, maar vraag haar wat ze in die twee maanden deed en ze weet het niet meer. “Zo rustgevend zal het dus niet geweest zijn”, lacht ze. “Je wil dan van alles doen natuurlijk, bij de kinderen zijn, een boek lezen, musea bezoeken, bijslapen. En dan loop je al gauw achter jezelf aan.”
Je zei eerder dat je er te weinig bij stilstaat hoe goed je het eigenlijk wel hebt. Heb je dat in die vrije tijd wél gedaan?
“Niet echt, maar mijn vriend en ik proberen dat wel regelmatig tegen elkaar te zeggen. Als je dat uitspreekt, bestaat het meer. Ik dwing ook regelmatig tijd voor mezelf af, iets meer dan mijn vriend zelfs. Maar dat lukt natuurlijk minder vaak dan vroeger … Heb jij kinderen?”
Nee, een bewuste keuze. Wou jij er al lang of kwam de kinderwens met het lief?
“Eerder met het lief, ik was al zesendertig toen ik moeder werd. Ik ben vrij lang alleen geweest en al had ik het best naar mijn zin, ik miste een lief, een compagnon. Toch gek, ik heb een hersenvliesontsteking gekregen en vlak daarna heb ik hem ontmoet. Alsof dat hier allemaal (ze wijst naar haar hoofd, red.) op zijn plaats is gezet. Daarna is het snel gegaan.”
Heftig, je hebt dus dubbel geluk gehad.
“Het was viraal en niet bacterieel, al duurt het uren of zelfs dagen vooraleer ze dat met zekerheid weten. Dat was spannend, maar ik besef pas écht hoeveel geluk ik heb gehad, als ik denk aan anderen bij wie het niet goed is afgelopen…”
