Over kinderen en kwetsbaarheid
Kinderen maken je nog zoveel kwetsbaarder.
“Absoluut. Veel vrienden hebben al pubers, daar komen ook pittige problemen bij kijken. Dat staat ons nog allemaal te wachten. In vergelijking met vroeger is het verkeer veel drukker geworden. De jongens fietsen nu zelf naar school, op het voetpad. Ze weten wel op welke hoek ze moeten stoppen, maar je weet nooit wat plots hun aandacht kan trekken. Ja, het maakt je kwetsbaar… Eigenlijk is het verschrikkelijk (lacht).”
Misschien is voor jullie het ergste al achter de rug, het begin was een nachtmerrie, niet?
“Tijdens de zwangerschap waren er complicaties en ze zijn veel te vroeg geboren, op zeven maanden. ‘Kleine kinderen, kleine problemen. Grote kinderen, grote problemen’, zeggen ze soms. En dan denk ik: ‘Nee man, het is net andersom.’ We zijn in Leuven gelukkig door een topdokter begeleid, een Europese autoriteit op vlak van tweelingzwangerschappen. Ze nam haar tijd en was erg met ons begaan. Het is belangrijk dat je ondanks alle dingen die op dat moment fout kunnen lopen, toch rustig blijft voor de kindjes. We zijn haar zo dankbaar, elke verjaardag sturen we foto’s en filmpjes.”
Ik kan me voorstellen dat je samen, maar toch ook deels alleen door zo’n zware periode moet. Gingen jullie daar op een andere manier mee om?
“Jan was toen ‘Cordon’ aan het draaien, maar is er meteen mee gestopt. De kindjes hebben erg lang in de couveuse gelegen en we gingen elke dag naar hen toe. Om te kangoeroeën, zoals dat heet, het kindje ligt dan op je blote huid, skin to skin. Ik ben erg blij dat we dat samen gedaan hebben. Hij vertrok altijd positief naar Leuven, blij om ‘onze jongens’ te zien. Ik ging elke keer met knikkende knieën, als vrouw word je op dat moment ook door al die hormonen overspoeld. Maar door hem besefte ik: ‘Je kan het ook positief bekijken.’ We hebben dat erg goed gedaan samen.”
Heeft het moederschap je verrast?
“Ik heb natuurlijk een heftige strijd geleverd, van in het begin wisten we dat het geen roze wolk zou zijn. Het was afwachten hoe de kinderen zouden evolueren, hoe lang ze in de couveuse zouden moeten blijven. Het moederschap is dus wel een beetje raar gestart, ik was constant ongerust of alles goed ging. Ik ben veel vergeten, hoe ze begonnen te kruipen of op bepaalde dingen reageerden. Die eerste jaren was het vooral managen: papjes, luiers… Nu is het echt superleuk, ze zijn intussen vijf. Wat die allemaal vertellen, zo grappig!”
Kleine kinderen, kleine problemen, grote kinderen, grote problemen? Nee man, het is net andersom.
