ELLE stuurde haar talentscouts uit op zoek naar de meest veelbelovende nieuwkomers. Welke namen worden dit jaar top of mind in de categorieën film, muziek, literatuur, culinair en kunst? Vijf talenten op de rand van de doorbraak. Deze week: Charline Tyberghein, kunstenares.
Pas afgestudeerd en Charline Tyberghein (25) ging al met de KoMASK Painting Award voor ‘beste jonge schilder van Europa’ lopen. Ook een eerste solo-expo kon ze enkele maanden geleden van haar bucketlist afvinken.
De Academie
Het gaat plots wel snel?
“Tijdens mijn master aan de Antwerpse Academie exposeerde ik al een aantal keer in groep en op het einde van dat jaar vroeg Keteleer Gallery me voor een solo in hun tweede ruimte Next Door. Direct na mijn afstuderen ben ik verhuisd, maar na een week dozen uitpakken moest ik meteen voor die expo beginnen schilderen. Van mijn eindwerk was bijna alles verkocht, dus ik moest absoluut nieuw werk maken. Dus nee, van een zwart gat na mijn studies was geen sprake.”
Hoe heb je je studies ervaren?
“Het was voor mij meteen duidelijk dat ik naar de Academie moest, waar de opleiding veel strikter is dan die in Sint-Lucas. Ik had middenjury gedaan en zat dus niet in een strak systeem van elke dag naar school gaan. Ik had totaal niet de nood om los te breken, ik zocht eerder meer structuur.
De eerste twee jaar aan de Academie focus je op stillevens en modelschilderen - vooral dat laatste vond ik zwaar, ik kon daar echt niks van. Maar dat is een goede leerschool: ontdekken wat je niet kan of wilt doen. Je wordt heel hard met je onkunde geconfronteerd en leert ermee om te gaan.”
Kwam je er in die jaren ook achter wat wél je ding was?
“Halverwege mijn masterjaar zeiden mensen al dat ik een duidelijke eigen taal had. Echt gek, want ik zag dat totaal niet. Ik zat er oprecht mee verveeld: het gevoel dat het niet één verhaal vormde, maakte me zenuwachtig. Ik bleef daar heel hard op gefocust, tot mijn docent Hans Theys me zei: ‘Whatever, je moet daar nu niet mee bezig zijn, dat is totaal niet relevant. Jij maakt al dat werk, dus het zal vanzelf wel een geheel gaan vormen.’ Daarna kon ik het laten varen.
(denkt na) Ik vind het nog altijd vreemd dat mensen mijn werk goed vinden. Bij de trompe-l’oeils die ik vaak in mijn werk integreer, snap ik wel dat mensen dat een interessant visueel effect vinden. Maar voor de rest blijft het bizar ...”
Zeg je dat uit onzekerheid?
“Hmm, ik kan nochtans wel van mezelf toegeven dat ik iets kan. Misschien is het probleem eerder dat ik er te dicht bovenop zit. Het gaat altijd in fases: eerst ben ik content, daarna een hele periode niet meer en ik kan het pas terug appreciëren, wanneer ik het een tijdje niet gezien heb. Ik vermoed dat dat voor veel mensen herkenbaar is.”
Duurzaamheid
Je expo heette ‘One Trick Phony’, als in ‘iemand die zich anders voordoet dan hij of zij is’. Doe jij dat dan?
“Dat is een beetje lacherig bedoeld. De voorbije jaren is er veel over het Imposter Syndrome, het oplichterssyndroom, geschreven. Ik was keiblij om te merken dat ik niet de enige ben die bang is om door de mand te vallen.
De aandacht die ik nu krijg is natuurlijk super, maar komt ook heel plots en snel. Mag ik me daarom nu een schilder noemen? Ik kan niet anders dan dat relativeren. Mensen zijn ook snel verzadigd en willen dan iets nieuws zien. Begrijpelijk, ik ben zelf niet megageduldig. Het is niet evident om iets duurzaams op te bouwen.”
Kan je daar bewust naar streven?
“Daar probeer ik toch mee bezig te zijn. Ik heb het geluk dat ik veel mensen rondom mij heb die in de kunstwereld werken of zelf kunstenaar zijn en me goeie raad geven. Dennis (Tyfus, de Antwerpse kunstenaar en Charlines lief, red.) zegt dan: ‘Jíj bent degene die het werk maakt en de beslissingen neemt. Niet de galerijen, niet de verzamelaars. Jíj bent in charge.’ Soms vergeet ik dat weleens, dat ik zelf de touwtjes in handen heb.”
Melancholie
Wat hoop je met je werk teweeg te brengen?
“Ik geef weinig uitleg over mijn werk, niet om daar mysterieus over te doen, maar omdat het vaak over kleine dingen gaat. Als ik die letterlijk zou verklaren, zou het niet interessant zijn. Het gaat vaak over relaties, hoe dingen elkaar kruisen. Over afscheid nemen en elkaar tegenkomen.
Het concretiseren van een beeld helpt me om rondstuiterende gedachten te vatten. Het heeft ook met een soort melancholie te maken die ik probeer te relativeren. Iets waarover ik me triestig voel ga ik dan zo hard overdrijven tot het grappig en pathetisch wordt. Proberen te dealen met het leven zeker?” (lacht)
Toekomstplannen
Waar hoop je over vijf jaar te staan?
“Hmm, het zou leuk zijn om dan van mijn werk te kunnen leven. In België ja, ik heb geen ambitie om naar het buitenland te trekken. Mijn werk mag reizen, maar zelf heb ik daar weinig nood aan. Ik ben heel graag thuis, in Antwerpen. Ik vind het momenteel echt cool om projectmatig te werken, maar het zou fijn zijn om op termijn een samenwerking met een goeie galerij te hebben die wat zekerheid biedt. Eigenlijk probeer ik vooral geen te hoge verwachtingen te koesteren, ik kan niet goed met teleurstelling om. Ik ben heel blij met wat er nu allemaal gebeurt.”
Charline Tyberghein exposeert in april in de Beursschouwburg in Brussel
En Verder
Lisa Vlaemminck (26) studeerde drie jaar geleden af aan het KASK en werd vrijwel meteen opgepikt door de Gentse galeriste Tatjana Pieters. In juni krijgt ze voor het eerst een solo-expo in haar thuisstad Brussel, bij Galerie Rodolphe Janssen.
De schilderijtjes die Marlies De Clerck (30) van ‘vergeten’ kunstobjecten in het Louvre maakte, smaken naar meer. In januari en juni maakt ze deel uit van groepstentoonstellingen in Antwerpen en Brussel en in oktober toont ze nieuw werk in een solo-expo in het Adornesdomein in Brugge, haar geboortestad.
De Antwerpse Fleur De Roeck (26) maakt sculpturen, tekent en schildert. Tussendoor lanceerde ze ook een eigen muziekproject (check sinaasss op Soundcloud) en werkt ze mee aan het experimentele Boslabs-project. Om de zoveel tijd stelt ze haar atelier in Antwerpen open. Ga dat zien!
