Grime

Tien jaar geleden ging de succesvolle grimerapper Stormzy (25) nog als Michael Omari door het leven. Zijn jeugd was niet bepaald rooskleurig. Hij groeide op in Croydon, een stad ten zuiden van Londen, met zijn jongere broer, twee zussen en Ghanese moeder. Zijn vader was de grote afwezige, de woede en minachting die Stormzy tegenover hem voelt, schreef hij van zich af in ‘Lay me bare’. Het gezin had geen cent te veel en als tiener trok hij steeds vaker naar vrienden, die wél in mooie, gezellige huizen woonden. Hij probeerde op allerlei manieren geld te verdienen, had foute vrienden, experimenteerde met drugs… het gekende verhaal. In interviews weidt hij hier niet graag over uit, maar verwijst naar zijn tienergedrag als ‘fuckeries’. 

Toch was er toen al de muziek. Van jongs af was hij in de ban van grime, het Britse subgenre van rap en jungle dat in de vroege jaren 2000 in de Londense hiphopscene ontstond, met Dizzee Rascal als een van de grondleggers. Bonkers! Voor wie – net als wij – niet helemaal thuis is in rapsubgenres: ‘grime’ betekent zoveel als ‘vuil’ en is een soort snelle, agressieve rap in Londense straattaal over criminaliteit en het leven in de achtergestelde buurten. Op zijn elfde begon hij samen met vrienden in bars en op straat te rappen, twee jaar later lanceerde hij zijn nickname Stormzy. “Ik dacht: ‘Wat is cool?’ Een storm!” In 2013, op zijn twintigste, postte hij voor het eerst een freestylevideo, die in een mum van tijd duizenden – intussen miljoenen – views kreeg. Check op YouTube bijvoorbeeld ‘Shut Up’, of ‘Wickedskengman 4’, waarin hij een rapbattle uitvecht met een negenjarige. Dat laatste nummer haalde in 2015 een plaats in de UK Top 20, als eerste freestylenummer ooit. Toch bleef het wachten tot februari 2017 voor Stormzy’s debuutplaat. ‘Gang Signs & Prayer’ schopte het meteen tot ‘Best Album’ op de Mobo Awards, de jaarlijkse viering van Britse zwarte muziek. Hij kreeg er ineens de award voor ‘Best Male Artist’ en ‘Best Grime Act’ bij. Een paar maanden later viel hij ook op de Brit Awards tweemaal in de prijzen. 

Als hem in interviews gevraagd wordt hoe hij zo snel zo veel wist te bereiken, wijst hij veelbetekenend naar boven. “Ik heb altijd geprobeerd om zo hard mogelijk te werken en zo toegewijd en gefocust mogelijk te zijn”, vertelt hij in een gesprek met Channel 4. En ook, in The Guardian: ”Ik vind het vreemd en oncomfortabel om voor minder dan het beste te gaan. Dat houdt voor mij geen steek (…) Waarom zou ik proberen de beste rapper in Londen of de UK te zijn? Ik wil niet eens de beste rapper, maar de beste artiest in de UK zijn, wat het aantal concurrenten van twintig tot honderd doet stijgen. Er zijn ook indiebands, zangeressen, soulzangers, rockiconen etc. Dan denk ik: ‘Waarom zou ik niet met hen kunnen concurreren? Waarom zou Stormzy van South London dat niet kunnen?’”