De wonderjaren
De Robbies groeien op met videofilms. “Als kind was ik gek op Goldie Hawn, ik bingewatchte al haar films. Ook ‘The Fifth Element’ van Luc Besson heb ik kapotgekeken. Maar ik had geen idee wie Martin Scorsese of Wes Anderson waren. ‘Citizen Kane’ van Orson Welles heb ik pas later ontdekt.” In haar omgeving heeft niemand een link met de filmindustrie. Alleen al het idee dat Robbie op een dag Hollywood zou veroveren, lijkt compleet van de pot gerukt. Tot ze op een keer een actrice die wat op haar lijkt een tekst ziet aframmelen op televisie. Het momentum. “Dat kan ik ook! En misschien zelfs beter”, denkt de jonge Robbie. Ze maakt haar middelbare school af en besluit haar kans te wagen in het verre Melbourne.
Als ik scenario’s lees, vind ik de mannelijke personages meestal veel interessanter dan de vrouwelijke. Dat kon het niet langer aanzien.
De kick-off
Het vergt een portie lef om als zeventienjarige op eigen benen te staan in een miljoenenstad waar je niemand kent. “Ik was heel bang in het begin, het was een sprong in het onbekende. Ik kon in het weekend niet zomaar eventjes naar huis als ik me slecht voelde. Het was gewoon te ver. Melbourne was voor mij het buitenland.” Met de vechtlust van een pitbull zet Margot Robbie door. Ze weet het hoofd boven water te houden met een baantje in de fastfoodketen Subway en krijgt na enkele castings een eerste rolletje in de moeder aller soaps ‘Neighbours’. Twee en een half jaar lang leert ze de kneepjes van het vak en komt erachter dat ze niet enkel van de camera houdt, maar ook van de teamspirit op de set. Het is al snel duidelijk dat de serie slechts een opstapje is naar een grootse carrière. Met de hulp van een stemcoach perfectioneert ze haar Amerikaanse accent en niet veel later zit ze op het vliegtuig richting Hollywood …
