Sociale netwerken als reële verslaving?
Op de vraag of een sociale netwerkverslaving bestaat, is het antwoord duidelijk: nee. “De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) erkent het probleem niet en ik heb nog nooit een verzoek om raadpleging over dit onderwerp gehad”, vertelt Minotte. “Maar dat betekent niet dat er geen problematische situaties of dwangmatige gebruik bestaat. Tieners zijn hierbij de grootste slachtoffers. Zij verbreken op een gegeven moment de band met hun ouders. En zoeken steun bij vrienden om het gebrek aan contact goed te maken. Het overmatige gebruik van sociale media heeft niets te maken met een of andere ziekte. Vandaar dat er eerder ouderlijk toezicht nodig is, dan medische zorg. Vroeger zaten we urenlang in onze kamer om onze BFF te bellen, met de huistelefoon. Vandaag heeft de smartphone dat overgenomen.
Mijn obsessie ging zelfs zo ver dat ik dacht: ‘Welk nut heeft het om mijn haar te krullen, als mijn foto niet eens 50 likes krijgt?’
Maar als een verslaving als zodanig niet bestaat, wanneer wordt het dan gevaarlijk? Volgens Pascal Minotte is dat wanneer het gebruik van sociale media verbonden is met lijden. “Wanneer je liever naar foto’s van een oude collega kijkt, dan weggaat met vrienden is het tijd om toe te geven dat je een probleem hebt.” vertelt Gina Van Thomme. “Op een gegeven moment deed ik dingen om er cool uit te zien. Alsof je deelneemt aan een halve marathon, gewoon om een foto van jezelf aan de finish te kunnen plaatsen. Het ging zelfs zo ver dat ik dacht ‘Welk nut heeft het om mijn haar te krullen, als mijn foto niet eens 50 likes krijgt?‘. Toegegeven, ik fantaseerde ook over verloofd zijn, niet vanwege de bruiloft die dan volgt, maar eerder voor het aantal likes ik zou krijgen…” En Gina is niet de enigste.
