Muziek bezit de kracht om je in tranen te laten uitbarsten. Of je te transporteren naar een andere tijd en ruimte. Het heeft geen zin om er iets generisch van te maken. Taylor Swift legt uit waarom ze in elke song haar hart en ziel uitstort.
Het fijnste aan een popsong schrijven is dat je flarden uit het dagelijks leven kunt verpakken in een catchy melodie.
Muziek als tijdreis
"De boeken die ik het liefste lees, vertellen meer dan zomaar een verhaal. Ze doen meer dan enkel een setting beschrijven of een kunstwerk schilderen. Mijn favoriete schrijfsels sleuren je mee in het verhaal, trekken je binnen in die kamer, laten je die kus in de regen proeven. Je snuift de lucht op, hoort de geluiden, voelt je hartslag versnellen en één worden met die van het personage. Sfeer scheppen is iets dat F. Scott Fitzgerald als geen ander kon. Hij verstond de kunst om een scène zo rijkelijk te beschrijven en een zo emotionele geladenheid te geven, dat je heel even je eigen wereld kon ontvluchten. Het klinkt misschien vooringenomen, maar voor mij benadert de manier waarop muziek een lang vergeten herinnering tot in de details kan oproepen, nog het best de sensatie van tijdreizen.
Iconische nummers
Tot op vandaag voert ‘Cowboy Take Me Away’ van de Dixie Chicks me terug naar de tijd toen ik twaalf was. Ik zit op mijn gitaar te tokkelen in mijn gelambriseerde slaapkamer in het ouderlijk huis in Pennsylvania. Ik probeer de akkoorden te spelen en de bijbehorende woorden te zingen als repetitie voor een optreden in een coffeebar.
‘I Write Sins Not Tragedies’ van Panic! At The Disco flitst me nog altijd terug naar het jaar dat ik zestien was en ik samen met mijn beste vriendin Abigail door de straten van Hendersonville, Tennessee cruisede, euforisch het liedje meebrullend.
‘How to Save a Life’ van The Fray, ‘Breathe (2AM)’ van Anna Nalick of ‘The Story’ van Brandi Carlile zijn dan weer muzikale flashbacks naar de tijd toen ik zeventien was en maanden aan een stuk rondtoerde in een busje dat ik moest delen met mijn band- en crewleden. De zeldzame keren dat ik terug thuis was, bracht ik het liefst schilderend bij kaarslicht door op mijn kamer. Gewoon een moment alleen zijn met mijn favoriete songs - die trouwens allemaal van de soundtrack van ‘Grey’s Anatomy’ komen. Mijn adoratie voor die serie is legendarisch.
‘You Learn’ van Alanis Morissette, ‘Put Your Records On’ van Corinne Bailey Rae en ‘Why’ van Annie Lennox hebben me dan weer door enkele heavy break-ups en periodes van liefdesverdriet geloodst.
2/Nostalgie als inspiratie
Ik hou van nummers schrijven omdat ik al mijn herinneringen wil vasthouden - alsof je een emotie die je ooit voelde, zou kunnen inkaderen. De reden waarom ik nostalgie gebruik als inspiratiebron bij het schrijven, is ook de reden waarom ik zo graag foto’s neem. Ik wil elke herinnering voor eeuwig koesteren en zowel de extreem goede als de extreem slechte momenten bewaren. Of het nu de kleur van een sweater is, de temperatuur van de buitenlucht, het gekraak van de parketvloer of het tijdstip op de klok op het moment dat je hart gebroken, gelijmd of voorgoed veroverd werd.
Ik wil zowel mijn extreem goede als extreem slechte herinneringen koesteren.
Het fijnste aan een popsong schrijven is dat je flarden uit het dagelijks leven kunt verpakken in de meest catchy melodie ooit. Ik vind het leuk om persoonlijke details als confetti in het rond te strooien in een muziekgenre dat bekendstaat als, laten we zeggen, universeel. Je denkt misschien dat wij als songschrijvers verondersteld worden om liedjes te schrijven die iedereen kan meezingen en dus ga je er automatisch vanuit dat de teksten generisch zijn...
Ik ben ervan overtuigd dat de nummers die het meest door de ziel snijden, net de meest gedetailleerde zijn. Ik bedoel dat niet op een Shakespeariaanse, sonnetachtige manier - hoewel ik evenveel van Shakespeare hou als van recente thrillers zoals ‘The Next Girl’. Laat dat duidelijk zijn. (Check ‘Love Story’, 2008.) In het moderne muzieklandschap zijn songs/bops/chunes met extreem persoonlijke details à la ‘Kiki, do you love me?’ en ‘Baby, pull me closer in the back seat of your Rover’ razendsnel uitgegroeid tot een wereldwijd cultuurfenomeen.
Muzikaal archief
Tijdens mijn laatste tournee vorig jaar hoorde ik het publiek in alle stadions waar ik kwam enthousiast meezingen met een jonge vrouw uit Cuba die zong over ‘Havana’. Ik denk dat mensen vandaag steeds meer nood hebben aan herkenning en betrokkenheid in de muziek waar ze naar luisteren. We zijn allemaal op zoek naar bevestiging en horen iemand anders graag zeggen ‘kijk wat ik allemaal heb meegemaakt’ als het ultieme bewijs dat wij onze struggles ook wel opgelost zullen krijgen. We willen hoegenaamd NIET dat onze popmuziek iets generisch wordt.
Ik denk dat veel muziekfans graag een blik werpen in de leefwereld van hun idool om zo door de emotionele muur te breken die ze opzetten als een vorm van zelfbescherming. Die persoonlijke onthullingen van de artiest kun je vervolgens terugkoppelen naar je eigen leven. In het beste geval krijgt zo’n liedje dan ook een plaats in je muzikale archief en is het gelinkt aan een bijzondere herinnering. Het is die emotionele connectie tussen een bepaalde song en de herinnering die wordt opgeroepen - troost of tristesse, vreugde of eenzaamheid - die een nummer tijdloos maakt. Net als bij een literair meesterwerk."
Lees ook: Ariana Grande in 7 hits.
