Nostalgie als inspiratie
Ik hou van nummers schrijven omdat ik al mijn herinneringen wil vasthouden – alsof je een emotie die je ooit voelde, zou kunnen inkaderen. De reden waarom ik nostalgie gebruik als inspiratiebron bij het schrijven, is ook de reden waarom ik zo graag foto’s neem. Ik wil elke herinnering voor eeuwig koesteren en zowel de extreem goede als de extreem slechte momenten bewaren. Of het nu de kleur van een sweater is, de temperatuur van de buitenlucht, het gekraak van de parketvloer of het tijdstip op de klok op het moment dat je hart gebroken, gelijmd of voorgoed veroverd werd.
Ik wil zowel mijn extreem goede als extreem slechte herinneringen koesteren.
Het fijnste aan een popsong schrijven is dat je flarden uit het dagelijks leven kunt verpakken in de meest catchy melodie ooit. Ik vind het leuk om persoonlijke details als confetti in het rond te strooien in een muziekgenre dat bekendstaat als, laten we zeggen, universeel. Je denkt misschien dat wij als songschrijvers verondersteld worden om liedjes te schrijven die iedereen kan meezingen en dus ga je er automatisch vanuit dat de teksten generisch zijn…
Ik ben ervan overtuigd dat de nummers die het meest door de ziel snijden, net de meest gedetailleerde zijn. Ik bedoel dat niet op een Shakespeariaanse, sonnetachtige manier – hoewel ik evenveel van Shakespeare hou als van recente thrillers zoals ‘The Next Girl’. Laat dat duidelijk zijn. (Check ‘Love Story’, 2008.) In het moderne muzieklandschap zijn songs/bops/chunes met extreem persoonlijke details à la ‘Kiki, do you love me?’ en ‘Baby, pull me closer in the back seat of your Rover’ razendsnel uitgegroeid tot een wereldwijd cultuurfenomeen.
