Eerlijk gezegd valt mijn afhankelijkheid van het internet al bij al nog wel mee, denk ik. Ik ben verbonden, maar op een normale manier. Ik ben iemand die niet snel een story zal plaatsen omdat ik liever van het moment zelf geniet. Maar toch, als mijn verbinding met de buitenwereld plotseling stopt (in de shuttle die me van het vliegveld naar het hotel brengt), voel ik een kleine paniekaanval opkomen.
Ik stel me voor dat er een ernstig ongeluk gebeurt en dat niemand me kan waarschuwen. Of dat mijn vrienden niet zonder mij kunnen overleven (spoiler alert: alles verliep goed). Maar ik stel me al snel gerust met het idee dat als er een echt noodgeval is, ze mij altijd telefonisch kunnen bereiken bij de receptie van het hotel … Old school baby.
De eerste dagen controleer ik uit goede gewoonte meteen mijn gsm om te zien of ik geen berichten of meldingen heb. Uiteraard is dit niet het geval. Ik voel me stom als ik besef dat dit de manier is waarop ik steevast mijn dagen start. Oeps.
