TEPELS IN DE WIND
In de VS is ook journalist Mara Altman, auteur van de briljante body positivity-essaybundel ‘Gross Anatomy Dispatches from the Front (and Back)’, bezig aan een kruistocht tegen de algemeen aanvaarde schoonheidsidealen op vlak van borsten. “Mijn borsten zijn er altijd geweest voor iemand anders”, zegt ze. “In het middelbaar wilde ik ze groter hebben zodat jongens me aantrekkelijk zouden vinden. Voor dokters zijn mijn borsten een lichaamsdeel waarmee het kan foutlopen. Voor mijn nageslacht zijn ze een voedingsbron. Voor de mode-industrie zijn ze een vehikel voor accessoires.”
En dus gooide Mara in 2016 haar bh weg en sprong ze op de fiets, samen met honderden andere vrouwen, voor een topless fietstocht door New York City. “Op die dag heb ik voor het eerst genoten van mijn lichaam op mijn eigen voorwaarden, met geen ander doel dan de wind op mijn huid te voelen. Ik toonde mezelf aan een stad met ruim 8 miljoen inwoners, en mijn borsten voelden meer dan ooit als de mijne.”
Emma Law, de kunstenares achter @potyertitsawayluv, schat dat ze het voorbije jaar zo’n duizend keramieken potjes heeft gemaakt. “Ik wil borsten normaliseren”, zegt ze. “Mijn werk zal nooit af zijn. Ik ben nog maar net begonnen.”
Dit bericht bekijken op Instagram
Aanvankelijk maakte Emma een potje met haar eigen borsten, voor haar vriendje. Vriendinnen vroegen haar al gauw om hun persoonlijke exemplaar. “Vandaag wil ik iedereen bij mijn werk betrekken, en dat is nog altijd redelijk ongewoon in deze wereld”, zegt Emma. Haar jongste klant is 18, haar oudste midden in de zestig. Ze schat dat ze al elke mogelijke borstenconfiguratie heeft gezien, in elke schakering van huidskleur. Zelfs het litteken van een geamputeerde borst blijft voor haar een borst.
