EEN POT BORSTEN
Ik moet toegeven: Emma’s pot is niet mijn enige borstenornament. Ik heb ook een vaas van de fijne juwelierster Anissa Kermiche. En als je het vervelend vindt om je eigen borsten in keramiek te vereeuwigen, kun je een borstenpot met bikini kopen bij de keramist Isaac Nichols, van Group Partner in Brooklyn.
Toen mijn borstenpot aankwam, heb ik hem heel, heel langzaam uitgepakt. De pot in mijn handen houden voelde therapeutisch aan, bevrijdend en redelijk emotioneel. Dit was geen erotisch cadeau voor iemand anders (hoewel mijn man het wel leuk vond), dit liet ik maken voor mezelf. Ik bekeek mijn borsten objectief. Ze hadden geen tentakels of slagtanden, ze waren niet wild. Ze waren ook niet berustend, treurig of eenzaam. Ze waren er gewoon. Helemaal, totaal normaal. Minding their own business. Nauwelijks al dat interne gekissebis waard dat ik al die jaren aan ze heb besteed.
Ik weet niet precies waar mijn vroege negatieve gevoelens over mijn borsten vandaan kwamen. Hadden die te maken met de ongevraagde mannelijke aandacht tijdens mijn puberteit? Of was ik gewoon nooit voorbestemd om een geweldige relatie te hebben met mijn borsten? In elk geval heb ik eindelijk een soort acceptatie van mezelf bereikt. Net nu de maatschappij heel langzaam het idee loslaat dat een vrouw de optelsom is van haar lichaamsdelen – en punten moet krijgen voor de afmetingen van elk onderdeel.
Soms leg ik mijn handen op mijn borsten en laat ze daar gewoon rusten. Het is een vreemde gewoonte die ik heb geleerd van een oudere zus, die automatisch haar borsten bedekte zodra ze zich ontspande. Ik voel nog altijd een steek van angst, gevolgd door een nieuw gevoel van opluchting. Ik denk niet dat ik ooit van mijn borsten zal houden, maar ik begin wel genegenheid voor ze te koesteren. Zeker nu ik er mijn favoriete pennen in opberg.
Lees ook: Het Grote Borstenalfabet
