Voor een onderonsje met de ladychef van de bartending Hannah Van Ongevalle kun je maar beter de hele middag vrijhouden. In haar nieuwe homeworkingspace is tijd van geen tel. Gezellig, dat wel. Welkom thuis in The Motel.
Hannah – ’van The Pharmacy’ – Van Ongevalle (31) samengevat in drie woorden? Druk druk druk! Na twee jaar verbouwen in overdrive, heeft de Knokse coctailqueen eindelijk rust gevonden in The Motel, haar nieuwe thuishaven annex creatieve hoofdkwartier waar ze als Hospitality Consultant totaalconcepten voor de horeca uitwerkt. In een gedurfd eclectisch decor, compleet met fancy huisbar en een professioneel uitgeruste keuken die menig masterchef met envy vervult, organiseert ze tastings, cocktail workshops en culinaire rondetafels met bekende chefs.
Tussendoor vind je haar achter de bar van The Pharmacy – de Van Ongevalle-clan heeft intussen twee speakeasy bars, in Knokke en Antwerpen – of verzorgt ze de catering van exclusieve events in binnen- en buitenland. Het mag een Goddelijk mirakel heten dat we haar op Pinkstermaandag kunnen strikken voor een openhartige babbel over empowerment, pretty woman-momentjes, work-life balance en wonen op een bedrijfsterrein. Of hoe het opeens vier uur later was ... Timelapse in The Motel.
Throwback naar 2014, toen je als debutant in het cocktailvak verkozen werd tot Beste Belgische Bartender en vanuit het niets een plaats bij de wereldtop veroverde. Hoe kijk je vandaag terug op die instant fame?
“Die titel kwam als een complete verrassing. Ik was nog geen jaar bezig als bartender toen ik al op het podium van een internationale wedstrijd stond. Ik had wel vertrouwen in mijn performance, maar dat is maar een momentopname. Zelf heb ik me nooit de beste bartender gevoeld, ik vond altijd dat mijn broer beter was. Zo’n titel opent natuurlijk wel deuren, maar het zorgt tegelijk voor extra druk. Je moet je elke dag opnieuw bewijzen. Ik was bang dat mijn lucky streak niet zou blijven duren. Maar toevallig kwam er telkens iets nieuws op mijn pad. Ik geloof dat alles op het juiste moment gebeurt.”
Je draait nu vijf jaar op hoogste niveau mee in een dominante mannenwereld. In welke mate heeft je dat veranderd?
“Om te beginnen ben ik een pak assertiever geworden. Het is niet vanzelfsprekend om als vrouw ambitieus te zijn in een competitieve mannenwereld. Van een vrouw wordt verwacht dat ze nederig haar job doet en zwijgt. Wanneer je toch op je strepen staat, krijg je al snel het etiket van arrogante bitch opgeplakt. Gelukkig gaat het er onder de bartenders vrij relaxed aan toe. Het is een kleine wereld, iedereen kent iedereen. Maar zodra je als vrouw een bepaald succeslevel bereikt, zien veel mannen je als een bedreiging. Er is nog heel wat empowerment nodig in de business. Ik heb de voorbije jaren heel wat moeten incasseren, maar elke tegenslag heeft me sterker gemaakt. Ik wil vooral trouw blijven aan mezelf en niet meer iedereen pleasen. Bij elk project verwacht ik creatieve carte blanche, anders is het een no-go. Ik zit nu op het punt dat ik kan kiezen voor opdrachten die me opladen en kan samenwerken met de merken die ik zelf goed vind. Een luxepositie.”
Je woont en werkt sinds een jaar in een voormalig kantoorgebouw op een bedrijventerrein. Van living on the edge gesproken. Hoe ben je hier terechtgekomen?
“Guillaume en ik waren al een paar jaar hopeloos op zoek naar een betaalbaar huis met ruimte voor mijn professionele activiteiten in de regio van Knokke. Twee jaar geleden kreeg ik op een avond telefoon van mijn meter: ze had het perfecte pand gevonden. We maakten meteen een afspraak met de makelaar en gingen informeren voor een lening. Drie dagen later kwam het bericht dat het huis een stuk boven de vraagprijs verkocht was. Ik was er kapot van. Om de kater door te spoelen, gingen we een terrasje doen bij mijn vriendin in Damme. Die avond laat geraakten we toevallig aan de praat met een vastgoedmakelaar gespecialiseerd in bedrijfspanden. Hij wist een leegstaand kantoorgebouw staan dat al lange tijd te koop stond. De volgende dag gingen we op bezoek, samen met mijn papa. Guillaume en ik keken elkaar aan wisten instinctief: dit is het. We besloten een lager bod te doen en wachtten in spanning af. Twee uur later kwam het verlossende telefoontje van de makelaar. Een euforisch moment. Ik had altijd gedroomd van mijn eigen huis, en nu was het eindelijk zover.”
Vanwaar de naam ‘The Motel’?
“Ik zocht een korte, catchy naam naar analogie met The Pharmacy. The Motel klinkt heel universeel en betekent letterlijk een plat gebouw met parking voor de deur. Dat is exact wat het is. Bovendien ademt het gebouw een nostalgische, Californische vibe die helemaal paste in de kleurrijke, excentrieke huisstijl die ik voor ogen had. Ons interieur moest een bitterzoete cocktail worden van groen en roze. Je had het gezicht van de schilder moeten zien toen ik met zestien verschillende kleuren af kwam!”
Een leegstaand kantoorgebouw transformeren tot een leefbare woon- en werkruimte lijkt een gigantisch project. Hoe is de verbouwing verlopen?
“In één woord: slopend! Dat project heeft zeker twee jaar van mijn leven gekost. Ik heb me in overdrive op de inrichting gestort. Ik zat dag en nacht interieurmagazines en designwebsites te checken. Het moest vooruitgaan. Gelukkig zaten Guillaume en ik steeds op dezelfde golflente. We hebben van geen enkele keuze spijt. Maar financieel was het wel heavy. De facturen bleven maar binnenstromen. Veel van ons budget kroop in dingen die je niet eens ziet. Ik was zo blij toen een vriend enthousiast werd van alle buizen en leidingen onder de grond. Toch iémand die zag waar ons geld naartoe was. (lacht) Op de ochtend van de verhuizing heb ik van pure emotie een cry selfie gepost. Het was zo’n overweldigend gevoel. Sindsdien wil ik na elke job zo snel mogelijk naar huis. Er gaat niets boven mijn eigen bed.”
Of een eigen grootkeuken?
“Echt, he! Wat een zalig zotte keuken! Voor mij is de keuken het hart van een huis, de plek waar mensen samenkomen, waar alles gebeurt. Het ontwerp moest over de top zijn. De keukenbouwer had aan een half woord genoeg, het was bijna creepy hoe hij mijn gedachten kon lezen. Ons inox keukeneiland was het grootste dat ze ooit hadden gemaakt. Ik heb nog elke dag goesting om het te knuffelen (lacht) Ik heb nog nooit zo veel gekookt als nu. Het is zoveel efficiënter werken. Lastminute duizend liter siroop maken voor een festival is geen probleem meer. En ik heb nu ook voldoende plaats om voorraden te stockeren.”
Je ziet er uit altijd alsof je de wereld aankunt. Heb je nooit een off-day?
“Met nieuwjaar, uitgerekend op de verjaardag van Guillaume, ben ik compleet gecrasht, ik kon niet stoppen met wenen. Door de stress van het werk en de verbouwing was ik fysiek en mentaal helemaal leeg. We logeerden in Londen en ik had zelfs geen courage om mijn kleren aan te doen. Guillaume heeft me toen verplicht om mee naar buiten te gaan en we hebben er nog een mooie dag van gemaakt. Ik ben van nature een vreselijke piekeraar. Het is altijd onrustig in mijn hoofd. Ook op reis. Dan voel ik me schuldig omdat ik niets doe en heb ik altijd de drang om daarna te overcompenseren. Een vriendin heeft me geleerd om elke ochtend een lijstje te maken met dingen die ik die dag moet doen. Het helpt enorm om dingen te kunnen afstrepen."
Wat is je grootste kleine geluksmoment?
“Een onverwachte vrije dag zonder verplichtingen. Gewoon tijd hebben om doodnormale dingen te doen. ‘s Middags naar de cinema gaan met mijn lief of à l’improviste afspreken met mijn familie en vrienden. Het grootste geluk zit vaak in de kleinste dingen. Ik kan intens genieten van mijn dressing. Gewoon even in mijn pluchen zeteltje zitten en naar mijn kleren kijken of door het huis te paraderen in mijn favoriete Miu Miu-schoenen. Ik heb af en toe een Pretty Woman-momentje nodig.”
Steeds meer celebs pleiten via social media op voor een realistisch zelfbeeld en self acceptance. Hoe sta jij tegenover de body positivity movement?
“Ik ben het helemaal eens met de uitspraak van Rihanna: ‘Als je billen en borsten hebt, dan beslist je lichaam wat je moet dragen.’ De lancering van haar modelabel Fenty komt geen moment te vroeg. Er zijn te weinig elegante plussize-merken terwijl de meeste luxelabels blijven vasthouden aan hun standaardmaten. Als je goed in je vel zit, wil je daar toch ook mee uitpakken? Met mijn vrouwelijk lichaam is het behoorlijk frustrerend om iets te vinden in mijn maat. Laatst was ik samen met mijn mama in Antwerpen op zoek naar een feestoutfit voor de trouw van mijn broer. Ik had een ruim budget voorzien, maar ik vond niets dat paste. Ik ben een groot voorstander van local shopping, zelfstandigen moeten elkaar zo veel mogelijk steunen. Maar uiteindelijk heb ik van pure miserie iets online besteld. Dat maatje 40 bleek zelfs te groot! (lacht)”
Je hebt een uitgesproken, kleurrijke stijl. Hoe zou je die omschrijven?
“Dries Van Noten meets burlesk. In de bartender scene draait alles rond etiquette en présence. Vroeger stak ik heel veel tijd en energie in mijn appearance. Ik was zo’n beetje mijn eigen ‘brand’. Soms liep ik erbij als een getunede kerstboom. (lacht) Nu is mijn huis mijn voornaamste visitekaartje. Hoewel ik nog altijd dol ben op kleur. Ik krijg vaak opmerkingen à la ‘dat zou ik nooit durven dragen’. Waarom niet? We durven ons te weinig te tonen, alsof we in een doosje leven. Jammer toch?”
