De ene keer is ze Charlotte Adigéry, de andere keer staat ze op het podium als het kloppend hart van WWWater. De Gentse met Antilliaanse roots is helemaal klaar om de wereld te veroveren met haar hypnotiserende stem, catchy elektropop en synthetische wigs. “Een pruik hoeft geen taboe te zijn, het is een manier om jezelf te vieren.”
Wie de film ‘Belgica’ van Felix Van Groeningen zag, herinnert zich ongetwijfeld de flitsende passage van Charlotte Adigéry (29). Ze zou oorspronkelijk een nummer playbacken, maar David en Stephen Dewaele kregen het niet over hun hart. Ze doken samen de studio in en schreven de titelsong ‘The Best Thing’. Uiteindelijk bleek Charlotte the next big thing te zijn. Deze zomer staat ze op de festivals met ‘Zandoli’. Het is de tweede ep die ze samen met Boris Zeebroek lost via DEEWEE Records, het platenlabel van de Soulwax-broers.
WWWat?
Het had niet veel gescheeld of je was journaliste of kleuterjuf geworden.
“Raar hé, ik besef nog niet zo heel lang dat muziek mijn roeping is. Daarvoor heb ik zowel journalistiek als kleuteronderwijs geprobeerd, maar de klik was er niet. Ik voelde me een buitenbeentje en moest me altijd in bochten wringen om erbij te horen. Uiteindelijk besloot ik om het los te laten en mezelf een kans te geven als artiest. Niet de makkelijkste keuze, maar wel de beste. Muziek doet mijn hart sneller slaan.”
Als je het doet, doe je het meteen goed. Je hebt niet één maar twee muzikale projecten. Waarin verschilt Charlotte Adigéry van WWWater?
“WWWater was er eerst, en daarna groeide Charlotte Adigéry uit het verhaal van ‘Belgica’. Een beetje ongelukkig qua timing, maar voor mij is er een duidelijk onderscheid in sound en intentie. Bij WWWater draait alles om naakte emoties en de verwerking van mijn persoonlijke ervaringen. Charlotte Adigéry is iets minder ruw, meer gepolijst, maar nooit afgelikt. Hier observeer ik de wereld vanuit de hoogte, als een drone. Of een fly on the wall.”
In ‘1,618’ schrijf je dat je geen beha draagt, en wat dan nog? In ‘Cursed and Cussed’ knipoog je naar de queercultuur en in ‘High Lights’ heb je het over de zelfexpressie van zwarte vrouwen. Vind je het belangrijk om muziek met een boodschap te brengen?
“Steeds belangrijker eigenlijk … (twijfelend) Al knap ik ergens ook wel af op artiesten die pretenderen muziek te maken vanuit een maatschappelijke bewogenheid. Dat brengt onvermijdelijk een belofte met zich mee. Ik wil geen messias zijn. Laat me liever vertellen over mijn struggles en kwetsbaarheden, in de hoop dat iemand zich erin herkent en troost vindt.”
Wat is jouw grootste struggle?
“Zelfaanvaarding, en ik denk niet dat ik daarin alleen ben. Onzekerheid is zo’n beetje de mentale ziekte van onze generatie. Op sociale media zoeken we constant erkenning en bevestiging, maar de beelden die daar gepromoot worden zijn gewoon niet haalbaar. Onlangs voelde ik voor het eerst echte jaloezie. Ik kwam een andere artieste tegen, superknap en zó getalenteerd, en ik dacht bij mezelf: ‘Wat ben ik nog waard?’. Alleen sociale media kunnen dat gevoel bij mij oproepen. Erg hé, en ook best alarmerend ... In wezen gun ik iedereen alles. Er is genoeg plaats op deze wereld voor al dat talent.”
Zit je daarom niet meer op Instagram?
“Ik geef toe dat ik een hele sociale manager heb, hij beheert mijn account (lacht). De keren dat ik zelf nog eens door foto’s van anderen scrol, denk ik snel: ‘Word ik hier nu gelukkiger van?’ Het antwoord is altijd ‘nee’. Vooral direct messages vind ik de hel. Niet omdat ik niet apprecieer wat de mensen zeggen, maar omdat ik niet goed ben in sociaal contact met zoveel mensen tegelijkertijd. Dat put me enorm uit.”
Moederlijk advies
Toch lijk je iemand die zichzelf kan relativeren.
“Absoluut, ik heb dat van mijn mama. Ze is daar misschien iets té goed in, in de dingen weglachen. Typisch Antilliaans, denk ik. Mensen lachen daar graag met anderen, maar in de eerste plaats toch met zichzelf. Dat helpt om met beide voeten op de grond te blijven en om pijn te verzachten. Het nummer ‘High Lights’ bijvoorbeeld, gaat over iemand die mij klein heeft gekregen met opmerkingen als ‘Je haar is altijd anders’, ‘Je hebt geen eigen stijl’ en ‘Hoe verwacht je dat mensen je gaan herkennen?’. Die vragen maakten me heel onzeker. Ik durfde zelfs geen pruik meer te dragen, tot mijn mama zei: “Charlotte, verf je haar gewoon blauw!” (lacht) ‘High Lights’ is een nummer voor alle vrouwen die dat ook de max vinden. Je moest eens weten hoeveel filmpjes ik al heb gekregen van vrouwen met een pruik op, die het nummer nazingen. Zalig is dat. Het bevestigt voor mij dat ik wél goed bezig ben. Ja, ik speel graag met mijn uiterlijk. So what? Ik blijf altijd mezelf. Een pruik hoeft geen taboe te zijn of een ontkenning van wie je bent, het is een manier om jezelf te vieren.”
Je mama geeft niet alleen goed advies, ze kan ook zingen. Jullie zitten zelfs samen in een band?
“Klopt, met Chris & Charlie (naar Christiane en Charlotte, red.) laten we ons volledig gaan en delen we onze liefde voor rocksteady en reggae. We zijn heel goed op elkaar ingespeeld, al hebben we wel onze eigen stijl op het podium. Als ik een fout maak, doe ik bijvoorbeeld verder alsof er niets gebeurd is. Terwijl zij letterlijk ‘oeps’ zegt, zich verontschuldigt bij het publiek en in de lach schiet. Soms ben ik misschien wat streng voor haar, maar dat komt omdat ik het beste met haar voorheb. Zo benadruk ik altijd dat ze het publiek moet aankijken tijdens een optreden. Maar de helft van de tijd staat ze gewoon verliefd naar mij te staren, met een keigroot gevoel van trots. Tja ...”
Ook bij je eigen projecten grijp je vaak terug naar je roots. In ‘Paténipat’ haal je zelfs je beste creools boven. Hoe diep zit Martinique in jou geworteld?
“Laat ons zeggen dat ik er goed mijn weg ken. Ik ben er misschien niet geboren en opgegroeid, maar mijn mama is een Antilliaanse in heel haar wezen. Ik vind het dan ook belangrijk om dat deel van mijn identiteit te omarmen. Ik wil die twee werelden, België en Martinique, verenigen. Dat is niet altijd makkelijk, want ik word voortdurend uitgedaagd, waar ik ook ga. In Martinique ben ik een toerist, in België een zwarte – maar wél eentje die verrassend goed Nederlands spreekt (lacht). Dat is soms best vermoeiend. Maar het is nu eenmaal zo. De meeste mensen hebben geen slechte bedoelingen, ze beseffen sommige dingen gewoon niet. Meestal ben ik daar vrij chill in. Tenzij bepaalde uitspraken echt onwetend en bekrompen klinken, dan denk ik weleens: ‘Gast, read a book.’”
Pruiken, tattoos en braingasms
Jij bent graag open-minded. In de videoclip voor ‘Cursed and Cussed’ experimenteer je met ASMR. Krijg jij daar een ‘braingasm’ van? Mij werkt het vooral op de zenuwen...
“Aha, dan zitten we in hetzelfde team! Ik word daar echt ongemakkelijk van en krimp zelfs letterlijk ineen. Maar dat is net de reden waarom ik per se een ASMR-video (autonomous sensitory meridian response of een spontane, tintelende sensatie van je achterhoofd tot je rug, red.) wou maken. Ik vind het wijs om te zien wat die fluisterstemmetjes en audiovisuele prikkels doen met een mens. Het nummer ‘Cursed and Cussed’ leent zich daar perfect toe, én ik mocht Boris (Zeebroek, red.) met een vis in het gezicht meppen (lacht). Wist je trouwens dat er een echte ASMR-cultuur bestaat, met miljoenen volgers? Dat is dan wél weer cool aan sociale media, dat je zonder schroom en judgement deel kan uitmaken van de zotste communities.”
Jouw dada zijn pruiken en … tattoos! Wie is die man op je been?
“Larry David (de bedenker van de tv-serie ‘Seinfeld’, red.). Een vreemde keuze om hem op mijn lijf te laten vereeuwigen, I know ... Maar die man is geniaal. Zijn humor is heel gevat, een tikkeltje awkward ook. Het kan hem geen moer schelen wat je van hem denkt, en dat maakt hem zo boeiend. Het perfecte voorbeeld van zelfaanvaarding, als je het mij vraagt.”
Wat wil je nog bereiken met je muziek?
“Ver vooruitkijken is niet echt mijn ding, wie weet wat de toekomst brengt. Zelfs mijn wildste fantasie reikt zover niet. Ik heb wel altijd willen reizen met mijn muziek. Tot nu toe bracht die me al tot in Congo, Japan, Australië en IJsland. Niet slecht, hé? Ik wil ook nog twee albums schrijven, één onder Charlotte Adigéry en één onder WWWater. Geen ep’s maar full albums. Die zouden begin volgend jaar moeten uitkomen. Maar eerst nog toeren in oktober en november!”
Charlotte Adigéry staat deze zomer nog op De Lokerse Feesten en We Can Dance.
