Interview met Billie Eilish: “Ik ben nu gelukkiger dan ooit”

“Let niet op de rommel”, waarschuwt Maggie Baird, de moeder van Billie Eilish, “we hebben net een tour achter de rug.” We staan aan de deur van hun kleine bungalow in Highland Park, iets ten oosten van de Los Angeles River en het lijkt alsof er een tsunami is gepasseerd. Er staan koffers bij de deur, de eetkamer is gevuld met stapels dozen met fluoshirts en sweaters. Billies toetsenbord dient als rek en de piano van haar oudere broer Finneas lijkt ook buiten dienst. Tussen de rommel spotten we een boek met partituren van Green Day, een rijmwoordenboek en ... een bed?

Jawel, achter de piano in de gang staat het bed waar Maggie en haar man, Patrick O’Connell, slapen als ze niet met Billie op tournee zijn. Vroeger sliep het gezin hier met z’n vieren, maar toen Finneas tien werd, verhuisden de kinderen naar de twee slaapkamers achter in het huis. In die kamers hebben ze de muziek van Billie geschreven, opgenomen en geproducet – ook haar debuutalbum ‘When We All Fall Asleep, Where Do We Go?’ Meteen nadat het album uitkwam in maart, verpulverde het alle statistieken. De songs en video’s van Billie Eilish (17) zijn al meer dan 15 miljard keer gestreamd. Ze heeft vier uitverkochte Noord-Amerikaanse tournees achter de rug. In juli bracht ze een nieuwe versie uit van haar hit ‘Bad Guy’, met een cameo van Justin Bieber. Nog geen twee weken later was ze genomineerd voor negen MTV Video Music Awards. Dave Grohl vergelijkt de uitzinnige reacties op Billie Eilish met wat hij in 1991 met Nirvana meemaakte. Billie is de eerste artieste op nummer één die dit millennium werd geboren en ze is te jong om ooit een cd te hebben bezeten. Ze is meer dan een rijzende ster; ze lijkt de redding van een noodlijdende sector.

Het is 11.45 uur en Billie zit voor de Make-A-Wish Foundation in de keuken te FaceTimen met een kindje dat leukemie heeft. Telkens wanneer iemand de deur opent, hoor je haar roepen (“Aargh!”). Dit huis mag dan het hoofdkwartier van Billies imperium zijn, het houdt haar ook met twee voeten op de grond. Er hangt maar één poster aan de muur en die is van ‘Life Inside Out’, een film uit 2013 waarin Maggie – een actrice – en Finneas meespeelden. Billie woont nog altijd thuis, maar haar broer ging onlangs een paar kilometer verderop wonen. Hun band lijkt onbreekbaar.

Na het telefoongesprek komt Billie ons tegemoet als een kwispelende rottweiler. “Hallo”, zegt ze. Ze is momenteel niet zo mobiel omdat ze eindelijk haar verstuikte enkel laat rusten – een van de ontelbare verwondingen die ze opliep door te pogoën op het podium. Als je haar ziet, vermoed je niet dat ze pijn lijdt. Naar buiten toe is ze net zo hard als de gifgroene nepnagels waarmee ze klikgeluidjes maakt op de keukentafel. Ze zit opgerold als een kat op haar stoel en gaat met haar nagels door haar haren. Ze prikt ermee in haar oren; laatst maakte ze met een van haar nagels een gat in haar linkerhand tijdens het paardrijden.

Billie is al drie dagen thuis. Ze vertrok in de lente en nu is het herfst. “Dat is super fucking weird”, zegt ze. “De tour ging voorbij in een oogwenk, terwijl het ook voelt alsof hij vierhonderd jaar heeft geduurd.” Billies tournee was een wereldwijde veroveringstocht, met twee Coachella-sets, een doorbraakmoment op Glastonbury en drie uitverkochte shows in haar geboortestad. Bij al die optredens kon je de Billie-manie aflezen op de gezichten van haar fans, een beetje zoals de Spice Girls-fever in de late jaren 90 – dat gegil was te horen tot in de ruimte.

People person

“Dit was de eerste tour waarvan ik heb genoten”, geeft ze toe. Vroeger vond ze touren vooral stresserend. Billies roem groeide te snel: ze stond geprogrammeerd in kleine zalen die haar veiligheid niet konden garanderen. Soms was het niet verstandig om de fans buiten te ontmoeten. “Als er duizend mensen staan te wachten, dan kunnen die niet allemaal door de security; ik weet niet of ze allemaal goede bedoelingen hebben. Dat is zo jammer.” Ze heeft haar eigen security nu, en de locaties zijn groter. Ze neemt ook vrienden mee. “Ik heb mensen rond mij nodig. Ik ben een people person. Een tijdje geleden was ik maandenlang weg zonder mijn vrienden te zien. Toen ik terugkwam, waren het geen vrienden meer. Dat was niet hun schuld. Ze waren mij niet vergeten; ze waren alleen vergeten hoe het voelde om van me te houden. Dat was klote.”

De manier waarop Billie optreedt, onderscheidt haar van mainstreampopsterren. Het gaat bij haar shows niet om de perfecte zangpartij of de ultieme fantasiewereld. Billie creëert een veilige cocon waarin ze haar ware emoties kan tonen. De energie is meer die van een hardcoreshow dan van een popconcert. “Ik doe liever géén show dan een middelmatige. Ik neem mijn optredens duizend procent serieus”, waarschuwt ze. Billie verstuikte haar enkel op de dag van haar grootste show in Los Angeles. “Klote”, zegt ze, “maar ik zweer het je: ik ga nooit een show afzeggen op de dag zelf. Als ik dat doe, mag iemand me een klap in het gezicht geven. Als ik sterf? Oké, dan is het nog zo. Komaan, Billie. Ga verdomme op dat podium staan en doe je shit.”

Fuck pop? Heb ik nooit gezegd!

Tijdens haar Europese tournee in februari kreeg Billie last van een stekende pijn in beide scheenbenen. De ellende is nog altijd niet voorbij. “Het is echt verschrikkelijk. Hoe meer ik er iets aan probeer te doen, hoe erger het wordt. Ik ben behoorlijk stoïcijns, daarom raak ik ook zo vaak gewond. Ik laat het nooit merken wanneer ik pijn heb. Ik klaag niet. Ik ben niet graag veeleisend. Ik huil niet. Nooit. Maar er bestaat wel zoiets als verstikkende pijn.” Ze legt haar handen om haar keel om te laten zien wat ze bedoelt.

Toen ze in Manchester was, probeerde ze haar leed te verlichten met acupunctuur. “Dat zou geen pijn mogen doen, maar elke naald voelde aan als een mes.” Tsjak-tsjak-tsjak, doet ze het geluid na. Ze kon niet eens rechtstaan. Een uur later moest ze het podium op en alles veranderde. “Door de adrenaline”, zegt ze lachend, “die maakt een soort Hulk van mij, man.” Haar muziek weerspiegelt dat contrast: een zachte en jazzy stem boven harde beats. Zo moeten tieners vandaag zijn – keihard aan de buitenkant, soft aan de binnenkant. Billie bekijkt het tienerleven niet door een snoepjesroze bril. Ze zingt over bosbranden in Californië, over zelfhaat, toxische liefde. Over haar sterke connectie met andere tieners zegt ze: “Ik weet niet hoe het voelt om geen tiener te zijn. Maar kinderen weten meer dan volwassenen.”

Ik hou van iedereen die ook maar een sikkepit om mij geeft. Maar er zijn grenzen. Mensen vergeten wat respect is.

Ze groeide op in Downtown LA, in een omgeving met beperkte middelen. Zij en Finneas kregen thuisonderwijs en Billie werkte parttime in de paardenstallen. “Paarden werken echt therapeutisch. Paarden en honden. En koeien, man. Mensen eten ze op – geschift is dat.”

Optreden deed ze van jongs af aan. Er bestaat een video van een zeven jaar oude Billie die ‘Happiness Is a Warm Gun’ van The Beatles zingt op het podium, met een pruilmondje. Haar muzikale opvoeding gaat van Frank Sinatra tot Peggy Lee. Toen ze ouder werd, ging Billie bewust op zoek naar niet-populaire muziek op SoundCloud en bestudeerde ze rap. “Heel bizar dat veel mensen alleen naar hits luisteren”, vindt ze. “Waar slaat dat op?”

Als kind voelde vooral Finneas een drang om muziek te maken. “Hij wou piano spelen en ik vond het leuk om de muziek te voelen, erbij te zingen, ernaar te luisteren.” En er een show bij te geven? “Wel, ja”, zegt ze. Ze begon haar eigen nummers te schrijven op haar elfde. Twee jaar later zette Finneas hun eerste nummer op SoundCloud. Nadat ze in 2016 bij Interscope had getekend, organiseerde het label een kleine showcase voor Billie in hun kantoor. Ze was veertien en had Finneas bij als back-up. Ze speelde op een ukelele. Er waren veel mannen aanwezig maar Billie leek niet onder de indruk. Tot op vandaag doet ze geen toegevingen en houdt ze vast aan haar autonomie.

“Jezelf voordoen als iemand anders, dat werkt niet”, vindt Billie. Ze houdt er dan ook niet van als mensen insinueren dat ze haar carrière dankt aan haar imago van antipopprinses. Ze steekt haar handen in de lucht. “Hoezo?! Ik heb nooit gezegd: ‘Fuck pop.’ Er was geen bewuste strategie – ik maakte gewoon de muziek die ik wilde maken.”

De nabijheid van haar familie is belangrijk in haar leven. “Ik heb het geluk dat ik uit een gezin kom dat ik leuk vind en dat mij leuk vindt. Mijn ouders hebben me nooit ergens toe gedwongen. Hadden ze gezegd: ‘Hier is een gitaar, hier is een microfoon, zing en schrijf een song’, dan had ik zoiets gehad van: ‘Daag! Ik ga drugs gebruiken.’” We horen Maggie lachen in de voorkamer. “Je mag niet boos worden op kinderen, man”, voegt Billie er nog aan toe. “Ik voel echt mee met mensen die geen familie hebben die hen gelukkig wil maken.”

Ik ben nu gelukkiger dan ooit, terwijl ik nooit had gedacht dat ik zo oud zou worden.

Billies rauwe eerlijkheid kent weinig grenzen. Al besloot ze vorig jaar haar Twitteraccount stop te zetten (“de beste beslissing van mijn leven”). Onlangs vertelde ze op een heel open manier over haar therapie en haar gevecht met het gillesdelatourettesyndroom. Op moeilijke momenten duwde Twitter haar nog dieper. “Ik was in Europa en voelde me ellendig. Toen dacht ik: ‘Weet je wat? Ik kap ermee! Er zijn veel dingen waarover ik geen controle heb maar Twitter kan ik gewoon verwijderen.’” Veel meer dan Instagram is Twitter een en al commentaar, en Billie merkte dat ze elke comment las. “Ik zie mezelf te graag om al die meningen te lezen. Hup, weg!”

Hoe voelt dat voor haar, zich mentaal slecht voelen? Veel van haar fans voelen zich ook verloren en geïsoleerd. Versterken ze elkaar in die mindset? Billie neemt even de tijd om na te denken. “Eindelijk”, zegt ze aarzelend, “eindelijk voel ik me niet langer ellendig. Twee jaar geleden had ik het gevoel dat niets ertoe deed; alles was zinloos. Niet alleen in mijn leven, maar in de hele wereld. Ik was echt klinisch depressief. Het is geschift om nu terug te kijken op die periode en te beseffen dat ik me niet langer zo voel.” Sommige cynici beschuldigen haar ervan dat ze deed alsof. “Dat heeft me heel erg gekwetst. Ik was zestien en instabiel. Ik ben nu gelukkiger dan ooit, terwijl ik nooit had gedacht dat ik zo oud zou worden.” Een behoorlijk heftige bekentenis. “Pff”, lacht ze, “als ik eerlijk ben …” Er heerst stilte aan tafel en dan gebeurt het. “Ik ga letterlijk huilen.” En ze begint te huilen.

Walgelijke vrije dagen

Geluk is een bizar gevoel, vindt ze. “Ik ben al jaren niet meer gelukkig geweest. Ik had niet gedacht dat ik me ooit nog goed zou voelen. Maar hier sta ik dan. Het enige wat ik kan zeggen tegen iedereen die zich niet goed voelt, is dat het beter wordt. Geef de hoop niet op. Ik heb het klaargespeeld en dat komt niet omdat ik beroemd werd of wat meer geld kreeg. Het komt door verschillende dingen: opgroeien, sommige mensen die in mijn leven kwamen, andere die verdwenen. Vandaag hou ik van wat ik doe en ben ik weer de goede versie van mezelf. En ik hou ervan dat alle ogen op mij gericht zijn.”

Maggie komt zeggen dat ze even weg moet en Billie lijkt onthutst: “Waar ga je naartoe?” Na dit interview zal Billie voor het eerst sinds lang alleen thuis zijn. “Vrije dagen zijn walgelijk! Wat moet ik daar nu mee? Ik verveel me niet graag en ik ben ook niet graag lui. Zelfs niet wanneer ik een verdomde verstuikte enkel heb.” Soms zou ze willen dat ze een knop had waarmee ze alles tien minuten lang kon stopzetten. “Wanneer ik in het vliegtuig zit, bijvoorbeeld, en twee meisjes tikken me op het gezicht en maken een foto van mij terwijl ik probeer te slapen. Begrijp me niet verkeerd – ik hou van iedereen die ook maar een sikkepit om mij geeft. Maar er zijn grenzen. Mensen vergeten wat respect is.”

En nu we het toch over respect hebben: waar is dat in de discussie over Billies lichaam? Ze geeuwt letterlijk als het onderwerp ter sprake komt. Haar stijl – oversized shorts en shirts – wordt op de korrel genomen. Feministen stellen dat ze zichzelf deseksualiseert; ouders bedanken haar dat ze haar lichaam wegstopt, omdat hun dochters dat dan ook doen. “Maar mijn punt is niet: ‘Hé, laten we alle meisjes die zich niet kleden als Billie Eilish gaan slut-shamen.’ Daar word ik kwaad van.” Vóór een show in Nashville afgelopen zomer klom ze in een tanktop uit de bus om haar fans te begroeten. Iemand nam een foto en zette die op sociale media. “Mijn borsten waren trending op Twitter. Op nummer één! Huh?! Alle media schreven over mijn borsten!” Ze is minderjarig, en zelfs CNN bracht een item over haar borsten.

“Ze passen bij mij”, zegt Billie lachend. “Ik ben geboren met fucking borsten, man. Het zit in mijn DNA.” Ze zegt dat haar borsten al zo lang als ze zich kan herinneren een issue zijn, vandaar dat ze ze bedekt. Of toch voorlopig. Over twee maanden wordt Billie achttien. “Ik word een vrouw. Ik wil mijn lichaam laten zien. Wat als ik een video wil maken waarin ik er begeerlijk uitzie? Geen porno! Maar ik weet dat het zou inslaan als een bom. Ik weet dat mensen zouden zeggen: ‘Ik heb alle respect voor haar verloren.’” Ooit postte iemand een comment onder een van haar video’s die aan haar is blijven kleven: ‘Tomboys zijn uiteindelijk altijd de grootste hoeren.’ Ze droeg een grote short en een groot T-shirt, maar raakte per ongeluk haar borsten lichtjes aan met de achterkant van haar hand. “Ik kan niet winnen”, jammert ze. En ze jammert als een echt gelukkig kind.