Op haar zestiende stond ze nog met knikkende knieën op het podium van The Voice Belgique, vandaag heeft ze bakken attitude en speelde ze haar eerste festival- en nazomer. Tessa Dixson (21) is hot en schakelt binnenkort nog een versnelling hoger: “Ik ben zó klaar om mijn debuutalbum met de wereld te delen.”
“Come on up, it’s on the second floor!” Ik betreed op een vroege dinsdagochtend het appartement van Tessa Dixson, in het centrum van Brussel. Haar vriend Mathias maakt zich uit de voeten zodra ook het trio fotografie, styling en make-up opduikt. De open ruimte, met krakende vloer en hoog wit plafond, is ingericht zoals je van een jong koppel verwacht: onopgemaakt bed, open kledingrekken, een rij lege drankflessen op de kast, een salontafel van gestapelde magazines … Op de schoorsteenmantel prijkt Tessa’s award van De Nieuwe Lichting 2019, met daarnaast een Heilige Maria-kaars, een beeldje van de hindoegod Ganesha en een Hello Kitty-doosje. “Ik hou van de energie hier. En van Brussel. Toen ik nog bij mijn ouders in La Hulpe woonde, was ik geobsedeerd door het leven in de stad. Ik schreef er zelfs over in mijn dagboek: ‘Brussels, I love you!’ Ik heb altijd geweten dat ik me hier op een dag zou settelen.”
Tessa praat Engels tijdens ons gesprek. Haar moeder is Belgisch, haar vader Brits. Ze groeide op in een huis waar The Beatles en Sade uit de boxen galmden. Zelf was ze onder de indruk van Britney Spears, Beyoncé, Shakira en Rihanna. “Mijn allereerste cd was er een van Britney. Mijn moeder was géén fan. Op een dag riep ze boven de loeiharde muziek uit: ‘Je mag niet naar haar luisteren, want ze heeft op George Bush gestemd!’ En toen nam ze mijn cd af.”
Intussen hou je meer van Frank Ocean, die nu op de achtergrond speelt?
“Ja, Frank is ongelooflijk goed in wat hij doet en een groot voorbeeld voor mij. Hij schrijft heel hedendaagse songs, met veel filmische en kunstzinnige invloeden. Ik denk dat zowat elke artiest die ook maar een beetje interessant is vandaag doodgraag met hem zou samenwerken.”
Je deelde zelf al het podium met Roméo Elvis, Stereoclip, Warhola en Glints. Sta je er niet graag in je eentje?
“Tuurlijk wel, maar ik hou van goed gezelschap. Als je samen optreedt, deel je meer dan een podium; het is een superintense ervaring die bijna te veel is voor één mens alleen. Tessa Dixson mag van mij gerust uitbreiden. Where is my band?! (lacht) Dat zou me sowieso een stuk zelfzekerder maken.”
Begin 2019 won je StuBru’s De Nieuwe Lichting. Zoiets moet je toch zelfvertrouwen geven?
“Absoluut! Die bekroning was het mooiste compliment, sindsdien gaat het razendsnel. Ik had met ‘Prayer’ en ‘Beautiful Pain’ al twee singles uit, maar pas met de airplay op Studio Brussel kwam alles echt op gang. De reacties op ‘Falling’ en ‘Ignited’ waren zo lovend dat ik keihard uitkijk naar het volgende hoofdstuk. Je moet weten: de singles die ik tot nu toe uitbracht, zijn jaren geleden geschreven. Op dit moment heb ik het gevoel dat ik ze compleet ben ontgroeid. Daarom ben ik zó klaar om mijn debuutalbum met de wereld te delen. Dat toont veel meer wie ik nu ben en waar ik voor sta.”
Wie ben je als artieste?
“Tessa Dixson is heel gevarieerd. Ik wil geen hype zijn, dus ik maak mijn muziek niet té cool of niche. Omschrijf het misschien als ‘dark, electronic pop’. Inderdaad, pop! Jammer dat dat zo’n vies woord is tegenwoordig, mensen zijn er bang van. Ik niet! (lacht) Op mijn debuutplaat speel ik met verschillende stijlen, want ik wil niet bekend worden in één bepaald genre. De huidige generatie denkt niet in hokjes. Neem nu Billie Eilish. De ene keer brengt ze pop, de andere keer r&b en dan weer dance. En het kan haar geen f*ck schelen wat iemand daarvan vindt.”
Ik zie eruit als een bitch, I know. Maar eigenlijk ben ik heel lief.
Ben je bezig met je imago?
“Hoe je het ook draait of keert, imago is belangrijk. Maar ik wil me er niet te hard op focussen. Ik heb toch geen controle over hoe anderen me beoordelen. Vaak vinden mensen me een bitch tot ze me ontmoeten en leren kennen. Ik zie eruit als een bitch, I know, maar eigenlijk ben ik heel lief.”
Je ziet er deze ochtend vooral heel high fashion uit. Hou je van mode?
“Haha, deze shoot valt totaal buiten mijn comfortzone. Meestal ga ik voor boyish en baggy. Vroeger droeg ik altijd laagjes, maar tegenwoordig heb ik geen tijd meer om lang over mijn outfits na te denken. Voor optredens en videoclips laat ik me vaak kleden door het Belgische Léo of ik werk bijvoorbeeld samen met enkele modestudenten van La Cambre. Mode is een deel van mij. Binnenkort mag je zelfs heuse merchandising van Tessa Dixson verwachten. Geen T-shirts met ‘TESSA’ erop, maar artsy designs die een andere kant van mij tonen. Ik heb een tijdje grafisch ontwerp gestudeerd, dus er valt wel wat te recupereren.”
Hoe belangrijk is dat visuele plaatje voor jou?
“Superbelangrijk. Ik denk heel visueel. Het volledige beeld moet kloppen, van de act tot de visuals die bij de videoclip of single horen. Ik ben nu eenmaal een performer. Altijd al geweest. Er circuleert ergens nog een homevideo van mij als kind met een microfoon in de hand. ‘I’m gonna be a star!’, roep ik dan. Ik ben misschien een muzikante, maar mijn grafisch oog is even belangrijk als mijn stem. Omdat ik het niet allemaal alleen kan, ontwikkel ik de visuele stijl van Tessa Dixson samen met Vue Studio uit Gent. Zij hebben echt de tijd genomen om de persoon achter de artieste te leren kennen. De bedoeling is immers dat die visuele identiteit mee evolueert met mijn muziek, naarmate ik ouder word.”
Veel van je nummers gaan over pijn, angst, gebroken relaties … Zware kost voor een 21-jarige.
“Het zijn niet altijd persoonlijke ervaringen, hoor. Soms leen ik die van vrienden. (lacht) Ik weet dat veel van mijn songs donker, droevig en melancholisch zijn. Mensen vragen me weleens: ‘Tessa, ben je depressief?’ Echt niet! Maar schrijven over je vrolijke kant is zoveel complexer. Geluk laat zich moeilijk in woorden vatten. Pijn en oprecht lijden daarentegen … Ik ben trouwens creatiever wanneer ik ongelukkig ben. Dat verklaart mijn huidige creatieve dip: ik ben gewoon te gelukkig!”
Lig je soms wakker ‘s nachts?
“Grappig dat je erover begint. Ik heb een soort van angststoornis die me ook afgelopen nacht wakker hield. Alle stress die ik overdag kanaliseer, komt ‘s nachts naar boven. Dan krijg ik een paniekaanval en ga luidkeels gillen. In mijn slaap. Heel vreemd. ‘Night terror’ heet dat. Op een keer stond ik plots rechtop in bed, wandelde op en over mijn vriend, en stapte zo het bed uit. Totally freaked him out.”
Waar droom je nog van, tijdens een goede nacht?
“Touren in de States staat op nummer één. Ik heb familie in Californië en ging er als kind vaak op vakantie. Amerika was toen mijn droombestemming – nu ik wat ouder ben, sta ik kritischer tegenover hun levensstijl en cultuur, of het gebrek daaraan. En ik haat hun president. Maar ze hebben wel een enorme invloed op de muziekindustrie … Misschien verhuis ik ooit, wanneer ze een nieuwe president hebben. (lacht) Voorlopig zit ik hier goed. België is de perfecte plek om mijn vleugels uit te slaan. En ook véél cooler dan je denkt. Waarom denk je dat Kanye West eens helemaal hierheen vloog voor een basketbalmatch? België is geen hellhole!”
