Vandaag vieren we de Dag van de linkshandigen. Waarom? Omdat het 13 augustus is, en dat is sinds 1992 de dag waarop we allemaal even stilstaan bij hoe lastig bepaalde dingen kunnen zijn in een overwegend rechtshandige wereld.
Zoals knippen bijvoorbeeld. Hoewel mijn grootmoeder verwoede pogingen ondernam om me als peuter met ‘mijn mooi handje’ te laten eten (het rechtse), lepelde ik papjes allerhande vlotjes met mijn linkerhand naar binnen. In mijn kleuterjaren verwondde ik meermaals met snot en blauwe plekken gedecoreerde klasgenootjes in de strijd om die ‘ene speciale schaar’ waarmee ook ik kleurrijke blaadjes aan rechte flarden kon knippen.
Haken en breien? Vergeet het maar. Niemand vond ooit het geduld om mijn omgekeerde gedachtegang en dito handelingen te volgen, af te leren en opnieuw aan te leren. Punniken ging nog net maar terwijl leeftijdsgenootjes fier hun laatste breisels showden, kon ik hen wel wurgen met mijn 20 centimeter lange gepunnikte worst.
Leren lezen en schrijven was het hoogtepunt uit mijn zesjarig bestaan. Eindelijk begreep ik mijn ouders wanneer ze beweerden ‘ergens iets gelezen te hebben’ en schreef ik mijn eerste verhaaltjes die ik bovendien met caran d’ache potloodtekeningen illustreerde. Wanneer de schoolbel klokslag vier uur het einde van de dag inluidde, hing mijn linkerhand zonder uitzondering onder de de koningsblauwe inkt. De literaire warpaint hing op dagen waarop opstelletjes moesten geschreven worden tot op mijn gezicht. Ik heb er zelfs een permanent blauw vlekje op mijn wang aan overgehouden. Elke dag stifte ik mijn hand met ‘tintekiller’ schoon en hoopte dat het product mijn hand na jarenlang gebruik inktbestendig zou maken. Met balpen schrijven bood een oplossing, maar balpennen vond ik schrijfgerief voor losers. En dat vind ik vandaag nog steeds.
Betere tijden braken aan toen ik een begiftigd turnstertje bleek te zijn. Ik koprolde, stond op mijn handen en wipte over de bok dat het een lieve lust was. Open ruimten nodigden steeds uit tot het uitvoeren van een elegante radslag (nog steeds) met perfect gestrekte voetjes, op goede dagen waagde ik me wel eens aan een rondat (halverwege de benen sluiten en met twee voeten landen op de mat). Tot de dag waarop bleek dat ik mijn handen steevast met de vingertoppen naar links op de mat plaatste, wat tegen de strenge regels van de sportleraar was. Een carrière als topsporter zag ik aan mijn neus voorbij gaan, maar ik verliet de zaal niet zonder perfect gestrekte middelvinger, de linkse uiteraard, richting turnleraar.
Misschien was muziekmaken wel iets voor mij. Als prille tiener zag ik een loopbaan als zonderlinge singer-songwriter wel zitten. Om daarin te slagen moest ik wel eerst leren gitaarspelen natuurlijk. Tijdens de eerste les, gegeven door een bereidwillige buurmeisje, ging het al mis. Tot tien maal toe rukte ze de gitaar uit mijn linkse houdgreep. ‘Hals in de linkerhand, tokkelen met de rechter!’, schreeuwde ze terwijl ik me een rugblessure tokkelde. Zoals gevraagd nam ik de hals de gitaar in mijn linkerhand en sloeg het instrument in duizend stukjes op haar roze poppenhuis. Gitaarspelen kon ik niet, maar een echte rockster was ik intussen wel.
Grote fototoestellen liggen onnatuurlijk in mijn hand, afdrukken met de rechterhand gaat net iets minder vlot. Tijdens de dansles struikel ik wel eens over mijn eigen benen omdat de choreografie ‘tegen de natuur ingaat’, maar voor de rest leef ik als extreem linkse best een normaal leven. En ik ben uiteraard niet alleen.
Ook Barack Obama, Paul McCartney, Jennifer Lawrence, Justin Bieber er deze sterren doen of deden het links.
Wie dacht dat het ‘Leftorium’ van Ned Flanders (The Simpsons) een verzinsel was, think again. De Londense winkel ‘Anything Left Handed’ verkoopt alles wat het hartje en handje van een leftie begeert. Gelukkige dag van de linkshandigen iedereen!
Online linkse spulletjes shoppen doe je trouwens hier
