Op de beelden van filmmaker en fotografe Jade Madoe lijkt het eeuwig zomer. Met een bikini als uniform, de stranden van de Stille Oceaan als werkplek en een camera als trouwe metgezel toont ze dat de wereld nog steeds paradijselijke plekken herbergt. “In mijn werk probeer ik de verre droomwereld uit mijn kindertijd op te roepen, een magische plek waar zeemeerminnen en onbewoonde eilanden nog bestaan.”
Wie opgroeit aan de kust, krijgt bijna onvermijdelijk een band met de zee. Dat was bij Jade Madoe niet anders. Ze werd geboren in Koksijde, waar ze als kind constant zeemeerminnen tekende, droomde van piraten en onbewoonde eilanden, en elke vissoort opzocht in een dikke gids. “Er is iets magisch aan water, iets wat ik moeilijk kan uitleggen,” zegt ze nadenkend. “De vele kleuren, de manier waarop het licht onder het oppervlak breekt, het kabbelen van het water: al die factoren maken van de zee een plek waar ik me honderd procent geïnspireerd en levend voel.”
“Surfen is als dansen, maar dan op het water”
Toen Jade Film ging studeren aan het KASK werd ze dan ook, als met een touwtje, getrokken naar het water. De zee was aanwezig van bij haar eerste film tot aan haar bekroonde afstudeerproject ‘Euplea’. Dat laatste filmde ze aan de kust van Italië, waar ze ook stage liep bij het Ballet van Rome. “Toen ik afstudeerde, kwam ik net uit de danswereld. Niet veel later belandde ik plots bij de surfers. Dat was als dansen, maar dan op het water. Het was heel bijzonder om beide inspiratiebronnen te zien samenkomen.”
Sindsdien reis je de wereld rond om surfers, duikers, zwemmers vast te leggen. Je filmt ook echt in het water. Ga je dan op een andere manier te werk?
“Uiteraard is er een verschil wanneer je in het water zit of observeert vanuit een veilige plek aan land. Doordat je meebeweegt met je onderwerp kun je het beter begrijpen en overbrengen. Je voelt de golven, de stroming en het ritme van de zee terwijl je werkt. Anderzijds komt er meer op je af in het water: je moet de hele tijd uitkijken of er golven aankomen, het is fysiek uitputtend en je hebt minder controle doordat je deel uitmaakt van iets groters. Maar die uitdaging geeft me net een kick. Het vervult me zoveel meer dan wanneer ik aan land werk.”
Is het belangrijk om af en toe zelf te surfen om surfers goed in beeld te brengen?
“Het is zeker handig om regelmatig het water in te gaan zodat je de zee goed leert kennen. Dat kan door te surfen of te zwemmen zonder camera, maar ook met mijn toestel in de hand en de vinnen aan mijn voeten ontdek ik gaandeweg waar de golven breken, wanneer je makkelijker door de branding geraakt, hoe diep je onder een golf moet duiken ... Wanneer ik surfers film, gaat het voor mij trouwens niet om hun gekke trucs, maar om de manier waarop ze samenwerken met de golven en zich overgeven aan de zee. Zo hoop ik om de kijkers ook even onder te dompelen in een diepe verbinding met de oceaan, die we in onze kunstmatige wereld met voetpaden en metrotunnels dreigen te verliezen.”
Je beelden zijn heel paradijselijk en poëtisch. Waar vind je inspiratie?
“Ik grijp vaak terug naar de verbeelding uit mijn kindertijd. Als kind geloof je in zeemeerminnen, piratenschepen en magische krachten. Die betovering raken we vaak kwijt als we ouder worden. We hebben de neiging om te denken dat we alles weten en staan niet langer open voor fantasie. In mijn werk jaag ik die kinderlijke verwondering na door een verre droomwereld te creëren, een utopie waar alles mogelijk is.”
“Ik moet zo nu en dan ontsnappen en mijn buikgevoel volgen als dat roept”
Costa Rica
Momenteel verblijft Jade aan de Playa Hermosa in Costa Rica. Drie jaar geleden leidde haar intuïtie haar naar dat tropische strand en sindsdien keert ze elk jaar terug. “Nadat ik afgestudeerd was, heb ik mijn koffer gepakt. Ik wist dat ik de relatie tussen de mens en de oceaan wilde filmen en besloot een tijdje rond te trekken om uit te zoeken hoe ik dat precies zou doen. Tijdens mijn reizen door Centraal-Amerika kwam ik in de surfwereld terecht, en omdat Costa Rica een echte surfbestemming is, was het logisch dat ik ook daar naartoe zou gaan. Zo kwam ik uit bij Playa Hermosa.” Ze glimlacht. “Dat voelde als thuiskomen. Het was alsof ik het strand al eerder had gezien in een droom of in een vorig leven. Het is een vreemd gevoel: je weet gewoon dat je op de juiste plek bent.”
Wat motiveert je om telkens weer weg te trekken uit België?
“Ik wil in harmonie blijven met mezelf en meegaan met de flow. Toen ik door Italië reisde, ervoer ik voor het eerst de vrijheid om naar links te gaan als ik daar zin in had of rechts af te slaan als iets mijn aandacht trok. Dat leidde me naar de meest interessante mensen en magische plekken. Ik had me nooit eerder zo geïnspireerd gevoeld. Ik heb mezelf toen beloofd om dat gevoel nooit te vergeten. Zo nu en dan moet ik dus ontsnappen. Ik wil mijn buikgevoel kunnen volgen als dat roept.”
Heb je de behoefte om je onderweg te omringen door nieuwe vrienden, om een thuisgevoel te creëren?
“Als je ergens voor een langere tijd blijft, bouw je automatisch een kleine gemeenschap op. Ik vind het fantastisch om zoveel mensen te ontmoeten, maar ik ga er niet bewust naar zoek. Ik ben juist het meest productief als ik alleen met mijn camera kan rondslenteren. Dat ik graag alleen reis, betekent echter niet dat ik me nooit alleen voel. De vriendschappen onderweg zijn vaak heel vluchtig en ik mis soms een diepere connectie, zoals die met mijn lief en mijn mama, die duizenden kilometers verderop zitten. (Ze slikt) Ergens heb ik het ook wel gehad met het constant zoeken. In de twee jaar na mijn studies heb ik heel veel gereisd. Nu verlang ik er steeds meer naar om me ergens te settelen en van daaruit doelgericht op pad te gaan.”
Als je altijd onderweg bent, verlies je misschien ook een gevoel van richting?
“Inderdaad. Ik dacht eerst dat ik alleen geïnspireerd kon zijn door in beweging te blijven en van het ene paradijs naar het andere te hoppen. Toch vind ik dan, na een tijd, niet meer waarnaar ik op zoek ben. Pas als ik terugkeer naar de dagelijkse sleur in België, kan ik weer overmeesterd worden door een diep, melancholisch verlangen naar een paradijs. Naar het zand en het water op mijn lichaam. Van daaruit begin ik beelden te zien die me meeslepen in een nieuw project.”
Nog meer redenen om ELLE's zomernummer in huis te halen? Ontdek ze hier!
